Małe Antyle
- 1493 r. - Druga wyprawa Kolumba, podczas której odkrywa dla Europy Wyspy Zawietrzne: Dominikę, Jouanacaëra-Matinino, czyli Martynikę, Gwadelupę, San Bartolomeo, St. Christopher, Antiguę, Wa’omoni (Barbudę), San Martin (nazwaną na cześć św. Marcina z Tours), Montserrat i bezludną Redondę, aż do Wysp Dziewiczych.
Pierwsza część nazwy wyspy Jouanacaëra-Matinino pochodzi z języka Karaibów i oznacza wyspę iguan. Druga część nawiązuje do legendarnej wyspy Matinino, o jakiej opowiadali mu Indianie Taina na Hispanioli. Podczas swojej drugiej wizyty na wyspie w 1502 r. Kolumb zmieni jej nazwę na Martynikę.
Antigua zostaje nazwana na cześć obrazu Santa Maria de la Antigua - świętej Marii ze starej katedry w Sewilli.
Montserrat, czyli Santa Maria de Montserrat upamiętnia słynny klasztor Montserrat w Aragonii.
Nazwa Redondy zaś brzmi początkowo Santa Maria la Redonda, czyli Święta Maria Okrągła, ponieważ Kolumbowi wydaje się, że wyspa ma kolisty kształt. W istocie wysepka jest owalnym rdzeniem wygasłego wulkanu stromo sterczącym z morza.
- 1498 r. - Według tradycji podczas swojej trzeciej podróży Kolumb dopływa do wyspy nazywanej przez Karaibów Hairouna. Żeglarz nadaje jej nazwę St. Vincent na cześć św. Wincentego z Saragossy, patrona Portugalii.
Następne wyspy odkryte przez Kolumba to Trynidad (w ujściu Orinoko) i Tobago. Nazwa Trynidadu (po hiszpańsku Trinidad - Trójca) jest odbiciem zdarzenia, które Kolumb opisuje jako cudowne. Otóż wcześniej zapowiedział, że następny odkryty ląd nazwie imieniem Trójcy Świętej, a potem zauważył potrójny szczyt (Wzgórza Trójcy) wznoszący się nad wyspą. Nazwa Tobago zaś odnosi się do uprawianego tam tytoniu zwanego tobako.
1 sierpnia Kolumb kotwiczy w Point Erin na Trynidadzie, żeby zaopatrzyć się w wodę (dotąd była racjonowana) i dać załodze odpocząć. Następnie opływa przylądek Icacos i na dwa dni zatrzymuje się w zatoce Paria. Na południowym zachodzie Hiszpanie widzą ląd, który Kolumb uznaje za jeszcze jedną wyspę, ale w rzeczywistości to Punto Bombeador - przylądek znajdujący się na kontynentalnym wybrzeżu Wenezueli.
Podczas dalszej podróży Hiszpanie natrafiają jeszcze na wyspę, którą Kolumb nazywa Margaritą, co po łacinie oznacza perłę, nawiązując do poławianych u jej wybrzeży perłopławów.
- 1498 r. - Kolumb dopływa do północnych Małych Antyli, gdzie jedną z wysp nazywa San Martin. Następni żeglarze nie są jednak pewni, o który ląd chodziło, więc nazwę San Martin nadadzą dość przypadkowej wyspie niekoniecznie tożsamej z tą opisaną przez Kolumba.
Natomiast wyspa opisana przez Kolumba zyskuje nowe miano Nuestra Señora de las Nieves (Nasza Pani Śnieżna) na cześć jednego z hiszpańskich sanktuariów maryjnych. Z czasem zaś nazwa ulegnie skróceniu do Nevis.
- 1499 r. - Hiszpan Alonso de Hojeda odkrywa wyspę Curaçao (zajęta przez Hiszpanię w 1527 r.). Nazwa wyspy jest wiązana z portugalskim słowem coração oznaczającym serce (być może jako centrum handlu) lub z nazwą miejscowych Arawaków.
Mniej więcej w tym samym czasie Portugalczyk Pedro a Campos dociera do dość dużej wyspy odsuniętej na wschód od reszty Małych Antyli. Znajduje tam miejscową odmianę figowca z charakterystycznymi zwisającymi pędami, które podpierają główny pień i dlatego nazywa wyspę Barbados od portugalskiego los barbados - brodaci. W języku miejscowych Arawaków wyspa nazywa się Ichirouganaim, co oznacza czerwoną ziemię z białymi zębami, ponieważ tropikalna gleba jest czerwona, a brzegi są otoczone przez białe rafy koralowe.
- Po 1500 r. - Hiszpanie podbijają Barbados. Wyspa po raz pierwszy pojawia się na mapie w roku 1511.
Indianie zamieszkujący Barbados giną w wyniku walk lub od europejskich chorób, zwłaszcza ospy i gruźlicy, co oznacza, że są bezużyteczni jako niewolnicy mający pracować na plantacjach. Ostatecznie więc Hiszpanie porzucają Barbados.
Na początku XVI wieku hiszpańscy żeglarze poznają większość wysp składających się na Małe Antyle, przenosząc na nie nazwy ze swojej ojczyzny lub odwołując się do religii. Przykładem może być wyspa Guadelupa (Gwadelupa) nazwana na cześć słynnego centrum religijnego w Hiszpanii. Grenada nawiązuje do hiszpańskiej prowincji Granady, Dominica (Dominika) upamiętnia św. Dominika, a St. Lucia (odkryta w 1502 r.) św. Łucję. Czasem jednak nazwa odzwierciedla określone cechy wyspy jak Anguilla oznaczająca węgorza, ponieważ według niektórych żeglarzy wyspa ma taki właśnie kształt.
XVI w. - Margarita zostaje ufortyfikowana, żeby zapobiec najazdom piratów rabujących wydobyte perły.
1510 r. - Hiszpanie najeżdżają Trynidad w poszukiwaniu niewolników potrzebnych między innymi do nurkowania po perły koło Margarity. Szybko jednak okazuje się, że schwytani Indianie w większości umierają.
1510 r. - Hiszpański król pozwala przywozić do Ameryki murzyńskich niewolników jako odpornych na choroby przywleczone z Europy i na bardzo ciężką pracę narzucaną przez białych kolonizatorów.
1524 r. - Hiszpańskimi koloniami zarządza Consejo de Indias, królewska rada Indii, która jednak szybko straci realny wpływ na los antylskich wysp.
1527 r. - Pracujący w Hiszpanii Portugalczyk Diogo Ribeiro (Diego Ribero) umieszcza na swojej mapie wyspę, którą podpisuje tajemniczym słowem Barbuda. Karaibowie nazywali ten ląd Wa’omoni, co zakonnik Raymond Bretons tłumaczy jako wyspę czapli (a raczej dużych wodnych ptaków).
1530 r. - Hiszpan Antonio Sedeño ma w imieniu króla Hiszpanii dokonać podboju Trynidadu i poszukiwać legendarnej złotonośnej krainy El Dorado. Na wyspie natyka się jednak na zażarty opór miejscowych Indian. Musi nawet przerwać podbój, kiedy przegrywa bitwę pod Cumucurapo (nazwa oznacza drzewo bawełniane) w roku 1532 i wycofuje się na Margaritę. Wraca jednak w następnym roku i zakłada warownię w Cumucurapo (późniejsze Mucurapo).
1536 r. - Portugalczycy lądują na Barbados, ale nie próbują zajmować wyspy. Wypuszczają za to świnie, które mają stać się zwierzyną łowną i dostarczać mięsa następnym żeglarzom. Odtąd na Barbados faktycznie żyją dzikie świnie.
1538 r. - Francuscy Hugenoci uciekający przed prześladowaniami w Europie zakładają krótkotrwałą osadę nad zatoką Dieppe na wyspie St. Christopher.
1553 r. - Antonio Sedeño otrzymuje od króla Hiszpanii prawo do zasiedlenia Trynidadu, lecz nie wykona tego zadania. Za to Juan Troche Ponce de León buduje na wyspie swoją wioskę w 1569 r., lecz zostanie ona porzucona już rok później. Dopiero w 1592 r. Antonio de Berrio zakłada San José de Oruña, pierwszą osadę, która przetrwa i z czasem zyska angielskie miano St. Joseph.
1584 r. - Hiszpan Avaro Sanzze odkrywa małą, bezludną Wyspę Ptasią, czyli Isla de Aves na Morzu Karaibskim na zachód od Dominiki.
1605 r. - Brytyjczycy ogłaszają aneksję Barbados, co potwierdza przybycie brytyjskiego statku Olive Blossom w roku 1624. W 1627 r. zaś na Barbados ląduje brytyjski kapitan Henry Powell, przywożąc ze sobą 80 osadników i 10 niewolników. Od lat 1630. podstawą gospodarki wyspy są plantacje trzciny cukrowej obsługiwane przez niewolników.
Brytyjczycy próbują też osiedlać się na wyspie St. Lucia, lecz najazdy Karaibów niszczą powstającą kolonię i po kilku miesiącach z początkowej liczby 67 osadników pozostaje zaledwie 19.
1609 r. - Brytyjczycy próbujący założyć osadę Megrin Town na Grenadzie, zostają zmuszeni do odejścia po serii niszczycielskich najazdów Karaibów.
1620 r. - Karaibowie z Grenady organizują łupieżcze rajdy na Trynidad.
Od 1621 r. - Holenderska Kompania Zachodnioindyjska importuje niewolników i eksportuje towary z Ameryki. Znajduje oparcie w holenderskich posiadłościach na wyspach Curaçao (odebrana Hiszpanom w 1634 r.), Aruba i Bonaire koło Wenezueli oraz Saint Eustatius, Saba i St. Martin (ta ostatnia podzielona między Holandię i Francję w latach 1638-1648).
Na Curaçao powstają holenderskie miasta Punda (1634) i Otrabanda (po hiszpańsku - inna strefa, 1707), potem połączone w Willemstad. Wyspa St. Martin zaś po dziesięcioletnich sporach zostaje podzielona w 1648 r. na część północną St. Martin pod władzą Francji oraz część południową Sint Maarten przyznaną Holandii.
- 1623 r. - Brytyjczyk Warner zajmuje wyspę St. Christopher.
Jednak w 1625 r. na wyspie lądują Francuzi i zakładają swoją osadę, co wywołuje wieloletni spór o panowanie nad północną częścią Małych Antyli. Koloniści zasiedlający St. Christopher rozwijają plantacje tytoniu i wybijają miejscowych Karaibów Kalinago (ok. 200 osób), którzy nie chcą zaakceptować obcej władzy i nowych sposobów gospodarowania. Ta masakra wywołuje odwetowy najazd ze strony Karaibów, którzy zabijają ok. 100 osadników w 1626 r. Zostają jednak zmuszeni do odwrotu.
1628 r. - Anglicy bezskutecznie próbują zająć Tobago.
1628 r. - Na Trynidadzie osiedla się 68 Holendrów, którzy zakładają kolonię Nieuw-Walcheren z fortem Vlissingen. Z czasem liczba trynidadzkich Holendrów wzrasta dzięki przybyciu kilkuset ludzi z holenderskiej prowincji Zeeland w roku 1629 i 1632. Istnienie kolonii przerywa jednak atak Hiszpanów, którzy 1 stycznia 1637 r. masakrują osadników.
1628 r. - Anthony Hilton z St. Christopher zakłada pierwszą brytyjską osadę na Nevis. Dochodzi do sporów między Irlandczykami i Anglikami.
1629 - 1632 r. - Brytyjczycy opanowują kilka wysp Małych Antyli. Centrum ich terytorium znajduje się na wyspie Antigua, gdzie w 1632 r. przybywają osadnicy z St. Kittis.
Antykatolickie zamieszki na Nevis zmuszają władze do przeniesienia irlandzkich osadników na Montserrat i w ten sposób Brytyjczycy opanowują tę wyspę. Wkrótce na Montserrat rozkwitają plantacje trzciny cukrowej obsługiwane przez niewolników z Afryki. Rusza produkcja rumu, bawełny i owoców.
1635 r. - Francuzi ogłaszają aneksję Gwadelupy (Guadeloupe), Dominiki (Dominique) i Martyniki (Martinique) w Małych Antylach. Francuskie osadnictwo na tych wyspach zacznie się jednak później przede wszystkim z powodu oporu Karaibów. Na przykład na Martynice regularna wojna z Karaibami trwa aż do 1639 r.
Lata 1637, 1639, 1642 - Kurlandia trzykrotnie podejmuje próbę założenia kolonii na Trynidadzie, lecz bez sukcesu.
1639 r. - Francuska próba kolonizacji Grenady udaremniona przez najazd Karaibów.
Lata 1639, 1642, 1647 - Bezskuteczne próby założenia brytyjskich osad na Trynidadzie niszczonych przez Karaibów.
1639 - 1641 r. - Brytyjczycy kolonizują wyspę St. Lucia, ale najazd i masakra osadników dokonane przez Karaibów przerywają kolonizację. Potem pojawią się też Francuzi, co wywoła spory o wyspę.
W tym czasie mieszkańcy Barbados budują dom wspólnoty (1639) - budynek, gdzie starsi obradują i podejmują decyzje we wszelkich ważnych sprawach, co oznacza zaczątkową formę parlamentaryzmu.
1640 r. - Brytyjska Antigua zostaje najechana przez duże siły Karaibów, którzy zabijają ok. 40 Brytyjczyków i porywają 4 kobiety, w tym żonę gubernatora.
Od 1640 r. - Mieszkańcy St. Christopher przestawiają się z uprawy tytoniu na trzcinę cukrową. Nie wytrzymali konkurencji z tańszym tytoniem produkowanym w dużych ilościach w Wirginii.
1644 r. - Pierwszy transport murzyńskich niewolników z Sierra Leone na brytyjski Barbados.
1642 - 1650 r. - Misjonarz Raymond Breton jest pierwszym francuskim osadnikiem na Dominice.
1648 r. - Francuzi zajmują należącą formalnie do Hiszpanii, lecz nieskolonizowaną wysepkę San Bartolomeo koło Gwadelupy i przemianowują ją na St. Barthélemy.
1650 r. - Wyspa Anguilla na północy Małych Antyli zostaje skolonizowana przez Brytyjczyków z St. Christopher.
Od 1650 r. - Położona w południowej części Małych Antyli wyspa Grenada należy do Francji po okrutnej wojnie z Karaibami. Walki kończą się po łupieżczym najeździe Karaibów z zewnątrz i wymordowaniu tubylców.
1651 r. - Zakon Rycerzy Maltańskich zajmuje St. Barthélemy. W 1673 r. wysepka wraca pod władzę Francji.
1653 r. - Karaibowie dokonują rzezi francuskich osadników na wyspie Marie Galante koło Gwadelupy, najeżdżają Martynikę i jeszcze raz plądrują francuską kolonię na Grenadzie. W roku 1654 dochodzi nawet do krótkotrwałego przerwania komunikacji morskiej między francuskimi posiadłościami na Martynice i Gwadelupie.
1654 r. - Na Trynidadzie powstaje kurlandzka kolonia Jauna Kurzem - Nowa Kurlandia z centrum w Fort Jacob. W tym samym czasie jednak również Holendrzy osiedlają się na Trynidadzie, zakładając forty Lampsinsberg, Beveren i Bellavista. W 1658 r. do Holendrów dołącza 500 Francuzów, którzy tworzą własną osadę Le Quartier des trois Rivières. Rok później osadnicy z Kurlandii dobrowolnie przyłączają się do kolonii Holendrów.
W ten sposób formuje się kolonia złożona z 1500 Europejczyków i kilku tysięcy afrykańskich niewolników pracujących głównie na plantacjach. Wyspa produkuje głównie cukier z trzciny cukrowej i rum.
- Lata 1654 - 1659, 1660 - 1689 - Kurlandia dwukrotnie podejmuje próbę aneksji Tobago, lecz nie potrafi utrzymać zdobyczy w obliczu najazdów Karaibów i konkurencji innych potęg kolonialnych. W końcu wyspę zajmują Brytyjczycy. Zasługą Brytyjczyków jest wprowadzenie na wyspę plantacji trzciny cukrowej (1672).
Do 1814 r. Tobago kilkadziesiąt razy przechodzi z rąk do rąk zajmowane przez Brytyjczyków, Hiszpanów, Francuzów lub Holendrów.
1656 r. - Karaibowie najeżdżają francuskie posiadłości na wysepce St. Berthelemy koło Gwadelupy oraz pustoszą brytyjskie osady na Anguilli i Nevis.
1658 r. - Karaibowie walczący z białymi na Martynice chronią się na górze i w beznadziejnej sytuacji popełniają zbiorowe samobójstwo. Ich wódz rzuca klątwę na białych: zapowiada, że ognista góra pochłonie kiedyś ich wszystkich w odwecie za krzywdę Indian. Niektórzy uważają, że klątwa spełniła się w 1902 r. podczas niszczycielskiego wybuchu wulkanu.
1660 r. - Układ Francji Wielkiej Brytanii i miejscowych Karaibów czyni Dominikę i St. Vincent wyspami neutralnymi, gdzie nie ma osadnictwa z Europy. Karaibowie zaś zobowiązują się nie napadać Europejczyków.
Dzięki temu miejscowi Indianie będą cieszyć się wolnością jeszcze przez ponad 50 lat.
Od 1662 r. - Holenderska Kompania Zachodnioindyjska przekształca Curaçao w największy rynek czarnoskórych niewolników sprowadzanych z Afryki i sprzedawanych na plantacje w całym regionie.
1663 r. - Nalot szarańczy na Barbados zaczyna serię nieszczęść dotykających tę wyspę.
W 1667 r. pożar niszczy Bridgetown, stolicę Barbados, a po kilka miesiącach wyspę pustoszy wyjątkowo silny huragan. Wreszcie niecały rok później (1668) susza rujnuje plantacje.
- 1666 r. - Mimo protestów Hiszpanii Brytyjczycy zajmują część Wysp Dziewiczych (Virgin Islands) z największą wyspą Tortola, na której budują osadę Road Town jako centrum administracyjne swoich posiadłości.
Resztę archipelagu z wyspami St. Thomas, St. John i St. Croix zajmują Duńczycy.
1666 r. - Brytyjscy piraci z Jamajki zajmują Trynidad, pustosząc holenderskie, kurlandzkie i francuskie osady. Po kilku miesiącach Brytyjczycy zostają wyparci przez oddziały francuskie, a na początku 1667 r. admirał Abraham Crijnssen odnawia kolonię holenderską. Nie udaje się jednak odtworzyć kolonii kurlandzkiej.
1666 r. - Francja zajmuje St. Kittis (St. Christopher) i Anguillę, lecz oddaje wyspy Brytyjczykom po układzie z Bredy (1667).
1672 r. - Brytyjczycy najeżdżają i niszczą holenderską kolonię na Trynidadzie podczas wojny holendersko-brytyjskiej, lecz na mocy pokoju z Westminster (1674) wyspa wraca w ręce Holendrów.
W 1676 r. Holendrzy budują Fort Sterreschans w pobliżu ruin zburzonego Fort Vlissingen.
1674 r. - Karaibowie z Dominiki i St. Vincent łamią umowę z Europejczykami, najeżdżając Antiguę i Montserrat.
Ok. 1674 r. - Christopher Codrington przybywa z Barbados na wyspę Antigua i osiedla się w Betty’s Hope Estate, gdzie zakłada pierwszą stałą osadę na wyspie. Przywozi ze sobą trzcinę cukrową i znajomość nowoczesnej technologii produkcji cukru. Plantacje trzciny staną się wkrótce głównym źródłem dochodów na wyspie Antigua, a zapotrzebowanie na tanią siłę roboczą spowoduje zniewolenie miejscowych Indian. Szybko się jednak okazuje, że Indianie masowo wymierają, więc trzeba ich zastąpić odporniejszymi murzyńskimi niewolnikami importowanymi z Afryki.
1677 r. - Na początku roku Francuzi atakują Trynidad, zabijają holenderskiego gubernatora i zajmują wyspę.
1681 r. - Ok. 2000 karaibskich wojowników z Dominiki i St. Vincent przypływa na 50 łodziach, żeby splądrować brytyjską Barbudę, mordując osadników, paląc ich domy i rabując. Po tej masakrze Brytyjczycy i Francuzi uznają, że traktat o neutralności Dominiki i St. Vincent jest nieważny, a brytyjskie oddziały dokonują inwazji na te wyspy.
1685 r. - Należąca do Wielkiej Brytanii Barbuda zostaje wydzierżawiona na 50 lat braciom Johnowi i Christopherowi Codringtonom, którzy wkrótce zakładają na wyspie osadę Codrington. Mieszkańcy wyspy żyją z plantacji oraz handlu niewolnikami i towarami. Dla obrony przed Karaibami i piratami powyżej osady Codrington powstaje fort, który przetrwa aż do roku 1843, kiedy zniszczy go silne trzęsienie ziemi.
1687 r. - Katalońscy kapucyni otrzymują zadanie nawrócenia na katolicyzm Indian na Trynidadzie, Tobago i w Gujanie. Na Trynidadzie powstaje szereg hiszpańskojęzycznych misji, lecz katolicyzacja przebiega opornie ze względu na zbyt małą liczbę misjonarzy. Mimo to rośnie napięcie między misjonarzami i miejscową ludnością aż w roku 1699 Indianie mordują duchownych, którzy niszczą ich kulturę i narzucają obcą wiarę. W odpowiedzi biali zaczynają pościg za sprawcami, co kończy się samobójczą śmiercią osaczonych Indian, którzy wolą skoczyć z wysokiej skały niż się poddać.
Część trynidadzkich misji przekształci się potem w miasta. Na przykład Le Anunciata de Nazaret de Savana Grande to późniejsze Princes Town, Purísima Concepción de Maria Santísima de Guayri przekształci się w San Fernando, a Santa Ana de Savaneta to późniejsza Savonetta.
- XVIII w. - Murzyńscy niewolnicy stanowią większość mieszkańców Małych Antylach, przewyższając liczbę białych 5-8 razy. Murzyni organizują bunty przeciw okrutnemu traktowaniu i zniewoleniu.
Na przykład na wyspie Antigua w 1729 r. wybuchają zamieszki zakończone powieszeniem i poćwiartowaniem murzyńskiego przywódcy o imieniu Hercules oraz spaleniem żywcem trzech innych.
W 1736 r. na tej samej wyspie niewolnik Court znany jako książę Klaas planuje bunt i wymordowanie białych, lecz zostaje schwytany i wraz z czterema innymi buntownikami jest łamany kołem. Pozostali uczestnicy spisku giną z głodu powieszeni w kajdanach lub zostają żywcem spaleni.
Murzyńscy uciekinierzy często znajdują schronienie wśród Karaibów, a w rezultacie mieszanych małżeństw powstają Czarni Karaibowie z czasem liczniejsi od pierwotnych Indian.
1713 r. - Wyspy St. Kittis i Nevis zostają kolonią brytyjską pod wspólnym zarządem razem z Anguillą.
1715 r. - Francuzi zakładają pierwsze stałe osady na Dominice, chociaż opór miejscowych Karaibów jest bardzo silny.
Do 1720 r. - Powstają pierwsze plantacje kawy na Martynice. Sadzonki kawowca wykradzione z królewskiego ogrodu botanicznego w Paryżu przywiózł na wyspę Gabriel de Oleu.
Do 1720 r. - Barbados przestaje być największym producentem cukru zarówno z powodu katastrof naturalnych, jak też w wyniku konkurencji. Coraz więcej trzciny cukrowej uprawia się na północy Małych Antyli (St. Kittis, Nevis, Anguilla, Antigua, Barbuda, Gwadelupa).
1725 r. - Antigua jest centrum brytyjskiej floty strzegącej Małych Antyli i miejscem, gdzie pracuje stocznia produkującą statki dla Brytyjczyków.
1748 r. - Ciągłe starcia z bardzo silnymi oddziałami Karaibów na Dominice zmuszają Francuzów do zawarcia kompromisowej ugody, zgodnie z którą wyspa odzyskuje status obszaru neutralnego, wolnego od europejskiego osadnictwa i rządzonego przez Karaibów. W zamian miejscowi Karaibowie mają zrezygnować z łupieżczych najazdów.
1754 r. - Duńska część Wysp Dziewiczych zostaje ogłoszona kolonią Danii.
Do 1761 r. - Po ciężkich walkach z Karaibami Brytyjczycy podbijają Dominikę, do której pretensje rościli sobie również Francuzi.
Od 1762 r. - Grenada stanowi przedmiot sporu między potęgami kolonialnymi i należy na przemian do Francji i Wielkiej Brytanii.
1763 r. - Na francuskiej Martynice rodzi się Marie Josèphe Rose Tascher de la Pagerie, córka kreolskiego szlachcica, właściciela plantacji Trois-Ïlets. Pewna wróżka podobno przepowiedziała, że dziewczyna zostanie kimś więcej niż królową, lecz trudno było w to uwierzyć. W 1779 r. Marie Josèphe poślubia wicehrabiego Aleksandra de Beauharnais (1760-1794) też urodzonego na Martynice i wkrótce małżonkowie przenoszą się do Paryża. Skromna dziewczyna z Martyniki jeszcze nie wie, że jedzie po spełnienie dziwacznej wróżby.
1763 - 1814 r. - Podbój Tobago przez Brytyjczyków. Brytyjską władzę nad wyspą potwierdzi Traktat z Paryża (1814).
Wielka Brytania wygrała wojnę siedmioletnią, odbierając Francji niektóre karaibskie wyspy.
1768 r. - Na Montserrat w Dniu Św. Patryka (17 marca) wybucha powstanie czarnoskórych niewolników, które kończy się klęską, ale w przyszłości zostanie upamiętnione dorocznym świętem.
1772 - 1773 r. - Wojna Brytyjczyków z Karaibami, a właściwie Czarnymi Karaibami, na St. Vincent. Powstańcy zostają zmasakrowani przez 2273 brytyjskich żołnierzy, z których ginie 150, a od chorób umiera 110.
1782 r. - Francuzi zajmują Montserrat w ramach wspomagania Rewolucji Amerykańskiej. Wyspa wraca w ręce Brytyjczyków na mocy układu z Paryża (1783).
1783 r. - Na Trynidadzie mieszka mniej niż 3000 Hiszpanów i kilka razy więcej Indian oraz pewna liczba murzyńskich niewolników. Zaniepokojone władze hiszpańskie otwierają Trynidad dla białych z dowolnego kraju i oferują im spory kawał ziemi pod warunkiem, że osiedlą się na wyspie.
1783 r. - Wielka Brytania zdobywa hiszpańską wyspę Grenadę oraz francuską Martynikę i Gwadelupę. Wkrótce wyspy te wraz z Dominiką staną się centrum produkcji cukru na Małych Antylach.
1784 - 1787 r. - Kapitan Horatio Nelson jest szefem brytyjskiej floty z centrum na Antigua. Ma zwalczać handel ze zbuntowanymi brytyjskimi koloniami w Ameryce Północnej. To jest o tyle trudne, że większość wysp w Małych Antylach jest zainteresowana swobodnym handlem z niedawno powstałymi Stanami Zjednoczonymi.
1784 r. - Szwecja wykorzystuje wewnętrzne problemy Francji i zajmuje wysepkę St. Barthélemy. Zwróci ją Francji dopiero w 1878 r. Odtąd wysepka stanowi administracyjnie część francuskiej Gwadelupy.
1795 r. - Na St. Vincent wybucha wojna Brytyjczyków z Czarnymi Karaibami, kiedy 8 marca koloniści zabijają lub więżą ośmiu Karaibów. Dwa dni później Karaibowie zabijają w walce 31 brytyjskich żołnierzy, a potem zajmują wzgórze (12 III), skąd mogą ostrzeliwać stolicę wyspy Kingston. Mordują białych i niszczą plantacje. Brytyjscy żołnierze zdobywają wzgórze w ataku na bagnety (14 III), lecz nie mogą sobie poradzić z centrum karaibskiego oporu w osadzie Calliaqua, mimo że brytyjskie statki armatami niszczą 25 domów (26 IV). Po stronie Karaibów walczą też oddziały francuskie w nadziei odzyskania wyspy z rąk Brytyjczyków, lecz zostają pokonane w bitwie w dolinie Marriaqua (11 VI): ginie 23 Karaibów i Francuzów, a 60 trafia do niewoli przy brytyjskich stratach 17 zabitych i 58 rannych.
Brytyjczycy zostają za to pokonani w miejscowościach Owia (3 IX) oraz Vigie (30 IX). Następnie 1650 żołnierzy brytyjskich po ciężkich walkach odzyskuje Vigie (2 X), lecz znowu zostają wyparci po ataku z zaskoczenia (8 I 1796 r.). Powstańcy próbują nawet zająć stolicę wyspy, lecz Brytyjczycy powiększają swoje siły do 4000 żołnierzy i odcinają francuską pomoc, obsadzając wyspę St. Lucia. W końcu pokonują Czarnych Karaibów pod Vigie (10 VI).
5000 Karaibów z St. Vincent zostaje potem wysiedlonych na wyspy Roatan koło Hondurasu, lecz połowa z nich ginie w drodze.
Potomkowie przesiedleńców na Roatan zapoczątkują nową grupę etniczną nazywaną Garifuna.
1796 r. - Brytyjczycy podbijają Grenadyny (Grenadines) na zachód od Barbados.
1797 r. - Wielka Brytania zagarnia hiszpański Trynidad (Hiszpania uzna zabór Trynidadu w roku 1802).
Lata 1800 i 1807 - 1815 - Brytyjczycy przejściowo zajmują holenderską wysepkę Curaçao.
1803 r. - St. Lucia zostaje oficjalnie ogłoszona posiadłością brytyjską.
1805 r. - Powstanie murzyńskich niewolników na należącym do Brytyjczyków Trynidadzie.
1807 r. - Brytyjczycy zakazują handlu niewolnikami, lecz nie znoszą samego niewolnictwa.
1811 r. - Powstanie murzyńskich niewolników na brytyjskiej Martynice.
1812 - 1820 r. - Seria niesamowitych wydarzeń na cmentarzu Christ Church nad zatoką Oistins na Barbados. Według relacji wielu świadków ciężkie obite ołowianą blachą trumny kilkakrotnie zmieniają położenie w ciasnym wnętrzu grobowca rodziny Chase. Grobowiec zostaje dokładnie zbadany, uporządkowany i zapieczętowany (1819), jednak po otwarciu grobu trumny znowu są porozrzucane. Kiedy postawienie straży i drugie zapieczętowanie (1820) nie pomaga, bo trumny nadal zmieniają położenie, gubernator wyspy lord Combermere każe je zakopać w ziemi. Zgodnie z opowieściami dziwaczne fenomeny wtedy ustają, lecz dla wierzących w duchy pozostają widomym przykładem działania sił nadnaturalnych.
1816 r. - Po upadku Napoleona Gwadelupa i Martynika wracają pod władzę Francji.
Lata 1822 - 1823, 1831 - Powstania murzyńskich niewolników na francuskiej Martynice.
1824 r. - Anguilla zostaje podporządkowana kolonialnej administracji z St. Kittis.
1831 r. - Kolejne powstanie murzyńskich niewolników na brytyjskiej wyspie Antigua.
1834 r. - Brytyjczycy całkowicie znoszą niewolnictwo w swoich koloniach.
1847 r. - Szczególnie silny huragan pustoszy plantacje trzciny cukrowej na Tobago. W połączeniu z silną konkurencją plantatorów z północnych Małych Antyli oznacza to ostateczne załamanie przemysłu cukrowego na Tobago. Powstają za to plantacje innych upraw, w tym kakao.
1848 r. - Po powstaniach Murzynów niewolnictwo zostaje zniesione we francuskich koloniach Martynika i Gwadelupa.
1857 r. - Amerykańska firma naftowa The American Merrimac Oil Company natrafia na bogate złoża ropy w La Brea na Trynidadzie na głębokości 85 m (280 stóp).
Do 1907 r. geolodzy odkryją więcej złóż i Trynidad stanie się ważnym producentem ropy naftowej.
1857 r. - Brytyjski przemysłowiec i filantrop Joseph Sturge zakłada plantację cytryn i rodzinną firmę (od roku 1869 jako Montserrat Company Limited) produkującą sok cytrynowy.
1860 r. - Brytyjczycy zajmują bezludną Redondę, teoretycznie od 1493 r. należącą do Hiszpanii. Zaczyna się eksploatacja wielkich pokładów guano zalegających na wyspie. Roczne wydobycie sięga 7000 ton. Do I wojny światowej na wyspie mieszka niewielka liczba robotników, lecz potem wydobycie guano przestaje się opłacać i Redonda zostaje porzucona.
1883 r. - St. Kittis, Nevis i Anguilla zostają zespolone w jedną brytyjską kolonię, co jednak wzbudza niezadowolenie mieszkańców Anguilli.
1889 r. - Brytyjskie wyspy Trynidad i Tobago zostają połączone w jedną kolonię. Przy okazji znika lokalna rada rządząca Tobago i obie wyspy zostają poddane władzy namiestnika wyznaczanego z Londynu.
1917 r. - Dania sprzedaje Stanom Zjednoczonym swoją część Wysp Dziewiczych (St. Croix, St. Thomas, St. John). Odtąd jest to amerykańskie terytorium zależne, lecz nie stanowi integralnej części USA.
1924 r. - St. Lucia otrzymuje konstytucję, która zapewnia wyspie autonomię w ramach Wielkiej Brytanii.
1925 r. - Trynidad i Tobago, dotychczas rządzone przez namiestnika wskazanego przez brytyjskiego króla, zyskują pewną autonomię. Odbywają się pierwsze wybory do Rady Legislacyjnej Trynidadu i Tobago, czyli namiastki parlamentu. Rada liczy 13 członków, z czego siedmiu zostaje wyłonionych na podstawie powszechnego głosowania, a resztę wyznacza brytyjski król.
1925 - 1961 r. - Frantz Fanon, czarnoskóry myśliciel i francuskojęzyczny pisarz z Martyniki, jeden z czołowych przedstawicieli ruchu négritude.
1929 r. - Pisarz fantasy M. P. Shiell ogłasza, że w 1865 r. jego ojciec Matthew Dowdy koronował się na króla bezludnej wysepki Redonda w pobliżu Montserrat i Barbudy. Odtąd kolejni członkowie rodziny Shiell uważają się za członków dynastii tego mikropaństewka.
1935 r. - Czarnoskóry poeta i polityk z Martyniki Aime Césaire, senegalski poeta L. S. Senghor oraz gujański poeta Léon Damas zaczynają wydawanie przeglądu literackiego L’Étudiant Noir. Jest to początek négritude - politycznego ruchu czarnoskórych francuskojęzycznych intelektualistów na rzecz zniesienia kulturalnej dominacji białego Zachodu.
1937 r. - Robotnicze zamieszki na Trynidadzie pod wodzą T. U. B. Butlera, imigranta z Grenady, doprowadzają do powstania pierwszych na wyspie związków zawodowych.
Butler jest więziony przez Brytyjczyków do 1939 r., a potem jeszcze raz w latach 1939-1945, ponieważ rząd nie chce zamieszek podczas wojny. Jednak ruch związkowy nabiera sił, a Butler założy potem własną partię.
1939 r. - Na Antigua powstają pierwsze związki zawodowe, co jest wyrazem demokratyzacji społeczeństwa.
1940 r. - Na brytyjskich wyspach Antigua i St. Lucia zostają umieszczone amerykańskie bazy wojskowe.
1943 r. - V. C. Bird z Antiguańskiej Partii Pracy zostaje pierwszym prezydentem Antiguy w ramach monarchii brytyjskiej.
1946 r. - Za sprawą Césaire’a Martynika i Gwadelupa otrzymują status zamorskiego departamentu Francji ze stolicą w Fort De France na Martynice. Większość ludności stanowią Mulaci i Murzyni, a gospodarka opiera się na plantacjach i turystyce.
1951 r. - Wszyscy dorośli obywatele St. Lucia otrzymują prawo wyborcze.
1951 - 1954 r. - Antyle Holenderskie ze stolicą w Willemstad zyskują autonomię. Podstawą gospodarki jest wydobycie ropy naftowej w okolicach Curaçao (odkrytej i eksploatowanej od roku 1914).
W kolejnych referendach (1993, 2005) mieszkańcy Curaçao opowiadają się za pozostaniem terytorium holenderskim, chociaż z dużą autonomią.
1957 r. - Francuskie wyspy Gwadelupa i Martynika otrzymują autonomię.
1958 - 1962 r. - Z inspiracji Wielkiej Brytanii Jamajka, Barbados, Trynidad i Tobago, Grenada, St. Vincent i Grenadyny, Antigua i Barbuda, St. Kittis i Nevis oraz St. Lucia próbują stworzyć Federację Indii Zachodnich obejmującą brytyjskie terytoria na Karaibach. Federacja wkrótce rozpada się z powodu rozbieżnych opinii na temat jej wewnętrznej struktury, co przekłada się na odejście Jamajki, czyli największego państwa w Federacji Indii Zachodnich.
Mimo to wiele krajów w Małych Antylach używa potem wspólnej waluty pod nazwą dolara wschodnioantylskiego.
- 1962 r. - Trynidad i Tobago uzyskują niepodległość jako członek British Commonwealth.
Stolicą państwa jest Port of Spain. 43% ludności stanowią Murzyni, 40% Indusi, a 16% to Mulaci. Do 1967 r. należy do Organizacji Państw Afrykańskich. Gospodarka oparta jest na plantacjach trzciny cukrowej i innych upraw oraz na wydobyciu ropy naftowej.
1963 r. - Niszczycielski huragan Flora pustoszy plantacje Tobago. Gospodarka wyspy w coraz większym stopniu przestawia się na turystykę (plaże, żeglowanie, nurkowanie).
1965 r. - Premierzy Barbados i Gujany Brytyjskiej podejmują decyzję o utworzeniu wspólnego rynku, co ma ułatwić przyszłe przejście obu krajów spod władzy Londynu do niepodległości. Wkrótce do rozmów dołącza Antigua. W rezultacie 15 grudnia przedstawiciele tych trzech krajów podpisują Traktat z Dickinson Bay (miejscowość na wyspie Antigua), co oznacza początek Karaibskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu CARIFTA (Caribbean Free Trade Association), które ma do pewnego stopnia zastąpić Federację Indii Zachodnich rozwiązaną w 1962 r. Umowa ma wejść w życie w 1967 r.
Premier Trynidad i Tobago, znany zwolennik ekonomicznego zjednoczenia Karaibów Eric Williams (1911-1981) jest jednak zaniepokojony, ponieważ obawia się, że sygnatariusze Traktatu z Dickinson Bay mogą odizolować się od reszty Karaibów.
- 1966 r. - Barbados uzyskuje pełną niepodległość. Stolicą jest Bridgetown. Językiem urzędowym jest angielski. Na fladze Barbados pojawia się trójząb jako znak wolności. Na kolonialnej fladze wyspy znajdował się brytyjski Union Jack.
Gospodarka Barbados opiera się na plantacjach trzciny cukrowej i turystyce. Dochód na jednego mieszkańca jest porównywalny z dochodem w Wielkiej Brytanii, 90% ludności umie czytać i pisać (rzadki wynik w Ameryce Łacińskiej) i niemal 50% obywateli mieszka w miastach.
W 1967 r. Barbados przystępuje do ONZ. Mimo że wyspa znajduje się w Ameryce, należy do Organizacji Państw Afrykańskich ze względu na przewagę Murzynów wśród ludności.
- 1967 r. - Dominika uzyskuje autonomię w ramach British Commonwealth.
St. Kittis, Nevis i Anguilla uzyskują razem status brytyjskiego terytorium zamorskiego. St. Kittis i Nevis postulują jednak całkowite oderwanie się od Wielkiej Brytanii, a mieszkańcy Anguilli nie chcą podlegać St. Kittis i Nevis. Rośnie więc napięcie między Anguillą i St. Kittis.
1967 r. - Brytyjskie Wyspy Dziewicze otrzymują pierwszą konstytucję i ograniczoną autonomię.
1967 r. - Z inicjatywy E. Williamsa reprezentującego Trynidad i Tobago na czwartej konferencji przywódców karaibskich w Bridgetown postanowienia Traktatu z Dickinson Bay zostają rozszerzone na Trynidad i Tobago, a potem również inne kraje regionu. Stowarzyszenie CARIFTA przetrwa do 1972 r., aby potem przekształcić się w mocniej wewnętrznie powiązaną organizację CARICOM.
1967, 1969 r. - Na Anguilli Ronald Webster organizuje dwie zbrojne rebelie przeciwko St. Kittis.
1968 r. - Antigua i Barbuda oraz przyłączona do nich w roku 1967 Redonda otrzymują status terytoriów zależnych od Wielkiej Brytanii, lecz z dużą autonomią.
1968 r. - Amerykańskie Wyspy Dziewicze otrzymują swojego reprezentanta w Kongresie, który jednak nie ma prawa głosu. Mieszkańcy Wysp Dziewiczych mają amerykańskie obywatelstwo, ale nie mają praw politycznych.
1968 - 1970 r. - Zamieszki na Trynidad i Tobago spowodowane kryzysem ekonomicznym i konfliktami etnicznymi. Powstaje ruch Black Power skierowany przeciw białym i głoszący hasła lewicowo-rasistowskie. Wybucha otwarta rewolta na półwyspie Chaguaramas stłumiona w końcu przez siły rządowe. Mimo to hasła Black Power pozostają atrakcyjne dla dużej części społeczeństwa, a sam ruch będzie miał duże wpływy polityczne przez kilka dziesięcioleci.
1971 r. - Pod wpływem kryzysu ekonomicznego i od lat panującego napięcia wybucha kolejny bunt na Anguilli. Oddział z Anguilli najeżdża St. Kittis, a kres konfliktowi kładzie dopiero interwencja armii.
Mimo to Anguilla w końcu odrywa się od St. Kittis i Nevis.
- 1973 r. - Na mocy Umowy z Chaguaramas (Trynidad i Tobago) powstaje CARICOM (Caribbean Community) - stowarzyszenie anglojęzycznych terytoriów i państw w strefie Karaibów, której zadaniem jest stabilizacja ekonomiczna i zapewnienie możliwie niezakłóconego rozwoju gospodarki.
Początkowo do CARICOM należą tylko Barbados, Jamajka, Trynidad i Tobago oraz Gujana, lecz z biegiem lat włączają się też inne kraje i już niekoniecznie anglojęzyczne. W 1974 r. do CAPRICOM przystępują Antigua i Barbuda, Belize, Dominika, Grenada, St. Lucia, Montserrat, Saint Kittis i Nevis, St. Vincent i Grenadyny. Potem liczba członków rośnie: Bahamy (1983), Brytyjskie Wyspy Dziewicze oraz Turks i Caicos (1991), Surinam (1995), Anguilla (1999), Kajmany i Haiti (2002), Bermudy 2003).
1974 r. - Wyspa Grenada na północ od Trynidadu staje się niepodległym krajem w obrębie British Commonwealth. Stolicą jest St. George’s. Pierwszym premierem zostaje Eric Gairy (1922-1997), nauczyciel, działacz związków zawodowych i założyciel centrolewicowej Zjednoczonej Partii Pracy Grenady.
1976 r. - Trynidad i Tobago ogłaszają się republiką w ramach British Commonwealth.
1978 r. - Dominika uzyskuje niepodległość. Stolicą państwa jest Roseau. Główne źródła dochodu to plantacje i turystyka. Dominika należy do Commonwealth.
1979 r. - Brytyjskie St. Lucia, St. Vincent i Grenadyny uzyskują niepodległość w ramach British Commonwealth. Stolicą St. Lucia jest Castries, a St. Vincent i Grenadyn Kingstown.
1979 r. - George Martin, producent Beatlesów, zakłada na Montserrat słynne studio nagraniowe AIR Studios Montserrat.
1979 r. - Z uszkodzonego greckiego tankowca Atlantic Empress wycieka do morza 287 tysięcy ton ropy koło Trynidad i Tobago zatruwając na wielkim obszarze powierzchnię morza oraz okoliczne wybrzeża.
1979 r. - Jednoczący ugrupowania lewicowe i rastafarian Nowy Ruch JEWEL dokonuje na Grenadzie zamachu stanu podczas zagranicznej podróży premiera Gairy’ego (do 1984 r. pozostanie na emigracji w USA). Stojący na czele zamachowców Maurice Rupert Bishop (1944-1983) ogłasza się premierem Ludowego Rządu Rewolucyjnego, ministrem obrony, spraw wewnętrznych, informacji i zdrowia. Przeprowadza wewnętrzne reformy o charakterze socjalnym, nawiązuje bliską współpracę z Kubą, zbroi niewielką armię i zbliża się politycznie do Związku Sowieckiego.
1981 r. - Brytyjskie wyspy Antigua, Barbuda i Redonda stają się w pełni niepodległym państwem pod nazwą Antigua i Barbuda (ok. 60 tysięcy mieszkańców) ze stolicą w St. Johns.
Do roku 2004 wszystkie kolejne wybory wygrywa Antiguańska Partia Pracy.
1983 r. - Głoszący hasła komunistyczne i wspierany przez Kubę wicepremier Grenady Bernard Coard przeprowadza przewrót wojskowy. Premier Bishop zostaje uwięziony, a amerykańscy obywatele przebywający na wyspie, w większości studenci, stają się zakładnikami. Kiedy wybuchają protesty ludności, wojskowi mordują Bishopa i jego współpracowników. W odpowiedzi następuje zbrojna interwencja Amerykanów zorganizowana przez CIA w obawie przed sojuszem Grenady z komunistyczną Kubą. Amerykanie nie chcą dopuścić, żeby Sowieci zyskali kolejny przyczółek na Karaibach zagrażający Stanom Zjednoczonym. Inwazja jest jednak źle przygotowana, a komandosi nie mają odpowiednich map, więc helikoptery lądują w nieznanym terenie. Mimo to Amerykanie pokonują siły miejscowe i nieliczne oddziały kubańskie uwalniając studentów i udaremniając komunizację Grenady. W całej operacji ginie kilkadziesiąt osób, a Coard stanie przed sądem za zamordowanie Bishopa.
1983 r. - Brytyjskie wyspy St. Kittis i Nevis uzyskują pełną niepodległość jako kolejny członek British Commonwealth. Stolicą nowego państwa zostaje miasto Basseterre (założone przez Francuza S. P. B. d’Esnambuc w 1627 r.). Pobliska Anguilla pozostaje posiadłością brytyjską.
Podstawą gospodarki St. Kittis i Nevis jest rolnictwo i rybołówstwo, ale ogromną rolę odgrywa też turystyka. Turyści cenią plaże, bujną przyrodę, kolonialną architekturę, a niektórzy szukają mocnych wrażeń innego rodzaju. Odwiedzają Eden Brown Estate, dawną plantację trzciny cukrowej na Nevis, gdzie podobno można spotkać ducha smutnej dziewczyny o imieniu Julia Huggins. W dniu jej ślubu doszło do pojedynku, w którym zginął pan młody, a Julia resztę życia spędziła samotnie na swojej plantacji i nie porzuciła jej nawet po śmierci.
1990 r. - Fundamentalistyczna organizacja czarnych muzułmanów Jamaat al-Muslimeen próbuje obalić rząd Trynidad i Tobago: więżą jako zakładników premiera i część parlamentarzystów, a w Port of Spain organizują uliczne zamieszki. W końcu jednak poddają się armii, a ich przywódcy trafiają na krótko do więzienia.
1995 r. - Wybuch wulkanu grzebie pod popiołem i lawą niemal połowę wyspy Montserrat i całkowicie niszczy jej stolicę Plymouth. Kilka tysięcy mieszkańców miasta porzuca swoje domy, a ruiny stają się atrakcją dla turystów, którzy chcą oglądać opuszczone domy zasypane popiołem aż po dachy i szczyt kościelnej wieży wystający ponad wulkaniczny osad.
2001 r. - Na mocy kolejnej Umowy z Chaguaramas członkowie CARICOM (Caribbean Community and Common Market) tworzą wspólny rynek. W 2002 r. do organizacji przystępują karaibskie kraje francuskojęzyczne, a na początku XXI w. CARICOM obejmie wszystkie wyspy Wielkich i Małych Antyli oprócz komunistycznej Kuby oraz Wysp Bahama a także Belize. Status krajów współpracujących mają Meksyk, Kolumbia i Wenezuela. W 2008 r. zaś CARICOM zaczyna bliską współpracę z Unią Europejską.
2004 r. - Po wielu latach dominacji Antiguańskiej Partii Pracy wybory w Antigua i Barbuda wygrywa Zjednoczona Partia Postępowa.
2007 r. - Zmienia się status francuskiej wyspy St. Barthélemy, która odłącza się administracyjnie od Gwadelupy, stanowiącej inną francuską posiadłość.
2010 r. - Kamla Persad-Bissessar jest pierwszą kobietą, która zostaje wybrana premierem Trynidad i Tobago.