Trakowie i Dakowie
2. tysiąclecie p.n.e. - Indoeuropejczycy kolonizują ziemie nad dolnym Dunajem między Górami Bałkańskimi i Dniestrem, a na wschodzie aż do Morza Czarnego. Centrum regionu stanowią południowe Karpaty służące jako miejsce schronienia przed najazdami. Początkowo dominują tu Dakowie na północ od dolnego i środkowego Dunaju, Mezowie (uznawani za bliskich Trakom, choć mówią innym językiem) na południe od Dunaju oraz Trakowie nad północnymi brzegami Morza Marmara.
XIII w. p.n.e. - Pod naciskiem Ilirów część Traków przesuwa się do Azji Mniejszej (Bitynia, Frygia).
Od VII w. p.n.e. - Grecy zakładają miasta-kolonie na wybrzeżu Morza Czarnego: Tomis (późniejsza Constanza), Kallatis (późniejsza Mangalia), Histria. Wnętrze kraju, aczkolwiek poddane greckim wpływom, pozostaje w rękach Daków.
Trakowie dzielą się na plemiona, wśród których najważniejsze to Tryballowie, Serdowie, Medowie, Satrowie, Bisaltowie, Krestonowie, Bessowie, Odrysowie i Krobyzowie. Nie tworzą jednego państwa, lecz rządzą nimi lokalni władcy plemienni.
Trakowie i inne ludy tracko-frygijskie mają duży wpływ na kulturę grecką. Od nich na przykład pochodzi mit o muzyku Orfeuszu i misteria ku czci boga Dionizosa. Piszą o nich między innymi Homer (opisuje legendarnego trackiego króla Rezo, który pojawił się na czele konnych oddziałów pod murami Troi), a potem Herodot i Diodor Sycylijski.
VI - III w. p.n.e. - Czasy rządów dynastii królewskiej, która zgromadziła wokół siebie poszczególne rody i krainy trackie uznające przewodnictwo dominującego rodu. Symbolem najwyższej władzy jest podwójny topór bojowy.
IV w. p.n.e. - Trakowie zostają pobici przez Macedonię i zmuszeni do uznania jej zwierzchnictwa.
IV - III w. p.n.e. - W Sewtopolis (koło późniejszego miasta Kazanłyk) powstaje jedna z największych nekropolii tych czasów zwana Tracką Doliną Królów, ponieważ obejmuje ok. 20 tysięcy zazwyczaj pięknie zdobionych i bogato wyposażonych kurhanowych grobowców trackich wodzów i arystokracji. W tym czasie Sewtopolis jest ośrodkiem trackiego królestwa, które osiąga szczyt za panowania Sewta III.
III w. p.n.e. - Celtowie opuszczają Bałkany i przesuwają się do Azji Mniejszej (Galaci). Ułatwia to procesy jednoczenia Daków przez lokalnych wodzów potem zwanych królami. Są to Zalmoxis (IV w. p.n.e.), Moskon (III w. p.n.e.) i Dromichaetes.
II w. p.n.e. - Na obszarach zamieszkiwanych przez Daków wyróżniają się lokalni wodzowie jednoczący ziemie dackie wymieniani w źródłach historycznych: Rubobostes, Oroles i Rhemaxos.
II w. p.n.e. - III w. n.e. - Podbój i kolonizacja rzymska przekształca północne Bałkany w prowincje: Trację z ośrodkiem w Adrianopolu i Mezję z ośrodkami w Singidunum i Odessus. Powstają osiedla, a potem całe rejony, zamieszkane przez ludność rzymską lub zromanizowaną, mówiącą po łacinie. Odległe rzymskie prowincje stają się miejscem zesłania dla ludzi niewygodnych w centrum imperium.
I w. p.n.e. - Plemiona Daków (czasem określanych jako północni Trakowie) z grupy tracko-frygijskiej zamieszkujące ziemie na północ od dolnego Dunaju i południowe Karpaty organizują plemienne państewka, których celem jest walka z ekspansją Rzymu. Wśród największych dackich władców tego stulecia są wymieniani Dicomes, Rholes, Dapyx, Cotiso i Zyraxes.
Ok. 70 - 60 r. p.n.e. - Wódz Burebista (Birebistos) organizuje duże państwo Daków ze stolicą w Argedava (Arges).
44 r. p.n.e. - Opozycja niezadowolonych z silnej władzy centralnej wielmożów obala Burebistę. Państwo rozpada się na 8 samodzielnych księstw. Trwa jednak opór przeciw Rzymianom i praktycznie nie ustają walki na granicy, mimo że traccy wojownicy wyposażeni zazwyczaj w dzidy, półokrągłe tarcze i miecze są wyraźnie słabiej uzbrojeni i gorzej zorganizowani niż rzymscy legioniści Historycy zapisują imiona dwóch wodzów tego okresu Charnabona i Comoiscusa (44-28 r. p.n.e.).
I w. n.e. - Dakowie uparcie walczą z Rzymianami i nękają Imperium kolejnymi najazdami. Rzymskie źródła podają imiona dwóch wodzów Cosona i Durasa (68-87.
Druga połowa I w. n.e. - Plemiona dackie z południa Karpat zostają zjednoczone przez wodza Decebala w silne państwo zdolne zagrozić nawet Rzymowi. Decebal prowadzi walki z Rzymianami i najeżdża przygraniczne posiadłości imperium.
Ok. 85 - 86 r. n.e. - Najazd Daków na terytorium Rzymu powoduje odwetową akcję Rzymian, których armia wkracza do Dacji. W 87 r. n.e. Decebal rozbija rzymską armię, którą dowodzi Fuscus. Jednak już w następnym roku armia Daków ulega Rzymianom w bitwie pod Tapae. Zmusza to Decebala do zawarcia pokoju (89 r. n.e.) i formalnego przyjęcia protektoratu potężnego sąsiada. W rzeczywistości jednak Dakowie zamierzają w przyszłości zrzucić władzę Rzymu.
101 r. n.e. - Odradzająca się potęga Daków prowokuje zbrojną wyprawę Rzymian pod wodzą Trajana. Zaatakowani Dakowie ponoszą klęskę, ich stolica Sarmizegetusa zostaje zdobyta (106 r. n.e.), a wszystkie twierdze obsadza rzymska załoga. Pokonany Decebal ucieka w góry i tam popełnia samobójstwo, nie mając już nadziei na odtworzenie państwa.
106 r. n.e. - Podbita Dacja staje się rzymską prowincją Dacia Romana.
II - III w. n.e. - Intensywna rzymska kolonizacja. Ziemie odebrane Dakom przechodzą w ręce osadników z Italii i innych części imperium. Romanizacja ludności doprowadzi z czasem do powstania plemion Wołochów i Mołdawian, a Dakowie zanikną.
VI - XII w. - Trakowie ostatecznie zostają wchłonięci przez ludność romańską, słowiańską i grecką.
Dopiero w latach 1954, 1974 i 1985 zostaną dokonane odkrycia archeologiczne wskazujące, jak bogatą kulturę materialną potrafili stworzyć Trakowie mimo braku jednolitego organizmu politycznego.