Ifrikija, Aghlabidzi, Fatymidzi, Tunis i Tunezja
- Od II w. p.n.e. - Panowanie rzymskie przynosi rozkwit rolnictwa, handlu i budownictwa. Powstają miasta i drogi z najważniejszym szlakiem biegnącym wzdłuż wybrzeża Afryki od Delty Nilu, poprzez Kartaginę aż do podnóża Atlasu i Cieśniny Gibraltarskiej.
Ponad 160 km na zachód od Kartaginy powstaje osada Bulla Regia ze słynnymi willami, mającymi chłodną, podziemną część.
Od II w. n.e. - Powstaje łaciński patriarchat Kartaginy, gdzie pierwszym patriarchą (biskupem) zostaje Epenetus.
Połowa III w. n.e. - Św. Cyprian jest biskupem Kartaginy. Nawrócił się pod wpływem duchownego Caecilianusa i przyjął chrzest zaledwie kilka lat przed wyborem na biskupa. Słynie jako orator i świetny pisarz (na przykład monolog Ad Donatum). Zwalcza radykalne poglądy Nowacjana.
Druga połowa III w. n.e. - Epidemia dżumy nawiedza rejon Kartaginy.
Od IV w. n.e. - Niepokoje społeczne i upadek władzy rzymskiej kończą okres gospodarczego rozkwitu północnej Afryki. Podupadają kwitnące dotąd miasta (na przykład Hadrumet). Zaczyna się seria buntów i powstają sekty chrześcijańskie skierowane przeciw kościelnej hierarchii. Największym takim ruchem jest donatyzm. Zaczyna go biskup Kartaginy Majorinus (311-315), a po jego śmierci kontynuuje następny biskup Donatus Magnus (315-355, na rozkaz cesarza wygnany w 347 r.), od którego imienia pochodzi nazwa całego ruchu. Kolejni donatystyczni biskupi Kartaginy to Parmenianus (355-391), Primian (391-393, 394 - ok. 400) i Maximianus (393/394).
370 - 374 r. - Św. Augustyn jest nauczycielem retoryki w Kartaginie.
Od 395 r. - Prowincja Africa jest częścią Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego.
439 - 533 r. - Wandalowie podbijają prowincję Africa i tworzą tam własne ariańskie państwo.
Donatyści schodzą do podziemia, choć nadal mają wielu zwolenników.
533 - 534 r. - Belizariusz podbija północną Afrykę dla Bizancjum dążącego do odbudowy Imperium Rzymskiego, lecz pod chrześcijańskimi sztandarami.
Do 647 r. - Muzułmanie łatwo zajmują północną Afrykę, co wiąże się z wpływami donatyzmu oraz niechęcią ludności do duchowieństwa i świeckich feudałów. Patriarcha Grzegorz ponosi ostateczną klęskę w bitwie pod Sufetulą (Sbeitla, 647). Zwycięski arabski generał Uqba ibn Nafi (622-683) zakłada miasto Kairuan (647) na południe od Kartaginy. Podbite obszary otrzymują nazwę Ifrikija (dawna rzymska Africa) i stają się nową prowincją Kalifatu z centrum w Kairuanie, a jej pierwszym zarządcą zostaje wódz Abu-l-Muhadżir.
670 r. - Sufi Ibrahim ibn Adham zakłada w Nefta wspólnotę kontemplacyjną. Oaza staje się wkrótce słynnym centrum religijnym i intelektualnym z ponad setką świątyń, bibliotekami i grobami mędrców.
681 r. - Zarządcą Ifrikiji znów zostaje Ibn Nafi, ponieważ jego poprzednik okazał się zbyt pokojowy.
Ibn Nafi prowadzi zbrojne ekspedycje przeciw Bizantyjczykom i Berberom, lecz ginie w przegranej bitwie koło oazy Biskra (Tehuda) w 683 r. Wódz Berberów Kusajla chwilowo wypiera Arabów z Ifrikiji.
686 r. - Kusajla ginie w bitwie pod Kairuanem. Berberowie już nigdy nie zdołają się zjednoczyć.
698 r. - Arabowie zdobywają i burzą Kartaginę oraz Tunis. Odtąd dominują na południowym Morzu Śródziemnym. Najdłużej opiera się im władczyni nomadów Al-Kahina, lecz zostanie pokonana w bitwie pod Tabarką (dawny kartagiński port Thabraca oraz rzymskie miasto) i zginie w górach Aures koło studni nazywanej odtąd Bir al-Kahina.
698 r. - Pochodzący z Syrii generał Musa bin Nusajr (640-716) zostaje pierwszym gubernatorem Ifrikiji niezależnym od gubernatora Egiptu.
Od 732 r. - W Tunisie a potem w Kairuanie powstają słynne meczety-uczelnie.
800 r. - Kalif Harun ar-Raszid mianuje Ibrahima ibn al-Aglabiego gubernatorem prowincji Ifrikija.
Rok później Aglabi ogłasza niepodległość i jako Ibrahim I (rządzi do 811 r). Stolicą państwa jest Kairuan, a głównym portem Hadrumet (od ok. XI w. znany jako Susa). Dzięki flocie piractwo staje się istotną częścią dochodów Aglabiego
812 - 817 r. - W Kairuanie rządzi Abd Allah I, syn Aglabiego.
817 - 838 r. - Panuje Zijadat Allah I, brat Abd Allaha.
W Kairuanie zaczyna się budowa Wielkiego Meczetu. Zijadat podbija część bizantyjskiej Sycylii (827). Kolejni Aghlabidzi zdobywają następne śródziemnomorskie wyspy. Państwo wkracza w okres gospodarczego i militarnego rozkwitu. Panują: Al-Aglab (838-874, brat Zijadat Allaha I), Muhammad I (841-856, syn Al-Aglaba), Ahmad (856-863, bratanek Muhammada I), Zijadat Allah II (863-864, brat Ahmada), Muhammad II (864-875, syn Ahmada).
Okręty Aghlabidów atakują Ateny, Rzym (846) i Civittavecchia, lecz ponoszą klęskę spowodowaną przez sztorm pod Ostią w 849 r.
Koniec IX w. - Abu Abdullah al-Husajn Asz-Szii z Jemenu ogłasza się prekursorem mahdiego (proroka) w północnej Afryce. Zaczyna walkę z sunnickimi Aghlabidami.
874 - 902 r. - Panuje Ibrahim II.
Kończy się budowa Wielkiego Meczetu w Kairuanie, dzięki czemu miasto staje się świętym miejscem muzułmanów i celem pielgrzymek. Narasta ruch szyitów zmierzających do obalenia Aghlabidów.
- 898 - 916 r. - Po klęsce w 885 r. Aghlabidzi znów najeżdżają Italię i zajmują ufortyfikowane opactwo Farfa.
Sąd atakują ziemie papiestwa. Rozbija ich Alberyk I ze Spoletto (916).
902 - 903 r. - Za Abd Allaha II, syna Ibrahima II, Aghlabidzi praktycznie tracą władzę nad prowincją, ograniczając się przede wszystkim do samego Tunisu i innych ośrodków miejskich.
903 - 909 r. - Panuje ostatni Aghlabida, Zijadat Allah III (syn Abd Allaha II).
Asz-Szii ostatecznie niszczy siłę Aghlabidów. Na czele swoich zwolenników plądruje Kairuan i opanowuje państwo, aby rządy przekazać potomkowi Muhammada Sa’idowi. Zijadat zagrożony przez buntowników oddaje kraj bez walki i ucieka (umrze ok. 916 r.).
- 909 - 934 r. - Na tron w Kairuanie wstępuje Sa’id, który przybył z Sidżilmasy. Wywodzi swój ród od Fatimy córki proroka Muhammada poprzez Husajna ibn Ali i Ismaila ibn Dżafar. Jako Ubajdullah al-Mahdi (Abd Allah al-Mahdi Billah) zaczyna dynastię Fatymidów, ogłasza się imamem i pierwszym kalifem szyitów.
W 911 r. Sa’id morduje religijnego przywódcę i wielki autorytet asz-Szii, ponieważ zbytnio mieszał się w sprawy polityki. Opanowuje potem całe wybrzeże północnej Afryki od Maroka Idrysydów do granic Egiptu, chociaż lokalni berberyjscy władcy (Zenata) próbują jeszcze stawiać opór. Fatymidzkie statki zdobyte na Aghlabidach dominują na Morzu Śródziemnym.
- 914 r. - Ubajdullah al-Mahdi zdobywa Aleksandrię w Egipcie, a dwa lata potem najeżdża deltę Nilu.
W pobliżu Kairuanu zaczyna (916-920) budowę nowej stolicy Fatymidów nazwanej Al-Mahdija.
934 - 946 r. - Panuje Abu al-Qasim Muhammad al-Qa’im, następca założyciela Fatymidów. Burzliwe rządy zaczyna od łupieżczego najazdu na południową Italię.
946 - 953 r. - Panowanie Al-Mansura, syna Abu al-Qasima.
952 - 975 r. - Abu Tamim Ma’adda al-Mu’izz (syn Al-Mansura) panowanie zaczyna od napaści na Andaluzję. Rozbudowuje flotę jako podstawę swej dominacji na Morzu Śródziemnym. Fatymidzcy kupcy pływają po całym Morzu Śródziemnym, a dinary bite na polecenie fatymidzkich kalifów są powszechnie używaną walutą.
969 r. - Fatymidzki wódz Gawhar as-Siqilli, pochodzący z Sycylii nawrócony były chrześcijański niewolnik, zdobywa Al-Fustat, stolicę Ihszydydów. Zajęcie Egiptu czyni dynastię Fatymidów największą potęgą świata muzułmańskiego.
Zdobywca zaczyna wkrótce budowę nowej stolicy i miasta Al-Qahira (Kair).
975 r. - Fatymidzi przenoszą swoją siedzibę do Egiptu, lecz władzę nad środkowym wybrzeżem Afryki utrzymają do 1060 r. Opuszczony przez władców Kairuan podupada.
1057 r. - Kairuan zostaje splądrowany przez plemiona Banu Hilal, lecz nadal jest ważnym centrum religijnym.
XI - XIV w. - Tunezja jest politycznie rozbita. Najczęściej podlega dynastiom marokańskim.
Druga połowa XI w. - Pod naciskiem muzułmańskich władz i w rezultacie częstego porzucania chrześcijaństwa na rzecz islamu upada istniejące od kilkuset lat biskupstwo Kartaginy.
XIII w. - Emir Jahja I (1229-1249, wnuk Abu Hafs Umara) opanowuje Tunezję dla rodu Hafsydów.
Potem rządzi jego syn Muhammad I (1249-1277).
- 1270 r. - Najazd krzyżowców na Tunis pod wodzą Ludwika IX Świętego przerywa epidemia dżumy, która zabija też samego króla.
Według miejscowej legendy Ludwik pod wpływem mądrości napotkanego marabuta przyjął rzekomo islam i potajemnie zamieszkał w jednym z najpiękniejszych tuniskich pałaców Sidi-Bou-Said. Chcąc zaś ukryć odstępstwo króla od chrześcijaństwa do jego namiotu przyniesiono umierającego młodzieńca, który był bardzo podobny do władcy.
Od końca XIII w. - Częste zmiany władców w Kairuanie świadczące o niestabilności państwa Hafsydów: Jahja II (1277-1279, syn Muhammada), Ibrahim I (1279-1283, syn Jahji I) i jego syn Abd al-Azis I (1283), Ahmad (1283-1284, podaje się za syna Jahji II), Umar I (1284-1295, syn Jahji I), Muhammad II (1295-1309, syn Jahji II), Abu Bakr I (1309, prawnuk Jahji I), Chalid I (1309-1311, wnuk Ibrahima I), Zakarija I (1311-1317, wnuk brata Jahji I), Muhammad III (1317-1318, syn Zakariji I), Abu Bakr II (1318-1346, brat Chalida I), Ahmad I (syn Abu Bakra II, 1346-1347), Umar II (1347, brat Ahmada I).
1325 - 1329 r. - Angelino Dalorto z Italii opisuje Afrykę północną.
1347 - 1350 r. - Marokańscy Marynidzi przejściowo rządzą w Kairuanie. Zostają jednak usunięci przez braci Umara II: Al-Fadla (1350) i Ibrahima II, którzy przywracają władzę Hafsydów.
Druga połowa XIV w. - Kolejni Hafsydzi zasiadający na tronie w Kairuanie - Chalid II (1369-1370, syn Ibrahima II) i Ahmad II (1370-1394, wnuk Abu Bakra II) - stopniowo umacniają państwo.
1394 - 1434 r. - Złoty okres Hafsydów za panowania Abd al-Azisa II (znanego też jako Abu Faris) syna Ahmada II. Po jego śmierci panują wnukowie Muhammad IV, a potem Usman (1435-1488), ale dynastia zaczyna tracić wpływy.
Ok. 1440 r. - Państwo rozpada się na małe księstwa, mimo formalnej władzy kolejnych Hafsydów Jahji III (1488-1489) i Abd al-Mumina (1490).
Początek XVI w. - W mieście Tunis władzę przejmuje lokalny tyran Mulej Hassan. Jego piracka flota atakuje statki niemal na całym obszarze Morza Śródziemnego.
XVI - XVIII w. - W świecie muzułmańskim upowszechnia się palenie tytoniu.
XVI - XIX w. - Wybrzeża północnej Afryki są siedliskiem piratów działających na całym obszarze Morza Śródziemnego. Tworzą nawet małe pirackie państewka nominalnie zależne od Turcji.
1534 r. - Barbarossa II pojawia się z armią pod murami Tunisu i usuwa Mulej Hassana. W ten sposób Tunis po raz pierwszy dostaje się pod władzę Turcji.
1535 r. - Najlepszy w tym czasie żeglarz śródziemnomorski Andrea Doria prowadzi weneckie okręty do Tunisu. Formalnie wyprawa ma na celu pomóc wygnanemu władcy Mulej Hassanowi, ale w rzeczywistości chodzi o złamanie potęgi Barbarossy II. Wenecjanie zdobywają i rabują Tunis. Mordują około 30 tysięcy mieszkańców miasta. Barbarossa zaś ucieka do Algieru.
1539 r. - Sławny pirat i przyjaciel Barbarossy II, admirał Turgut Reis, zostaje tureckim gubernatorem Dżerby przy wschodnim brzegu Tunisu. Niestety, już w następnym roku trafia do genueńskiej niewoli i potem przez cztery lata wiosłuje jako galernik, zanim Barbarossa wykupi go z niewoli. Oczywiście natychmiast po uwolnieniu Turgut Reis wraca na morze.
1546 r. - Po śmierci Barbarossy Turgut Reis zostaje naczelnym dowódcą tureckiej floty na Morzu Śródziemnym, a dwa lata później bejem Algieru. Na Dżerbie zaś w 1548 r. każe zbudować potężną czterorzędową galerę, która daje mu przewagę w większości starć z siłami Genui, Wenecji, Państwa Kościelnego czy Malty.
1550 r. - W październiku statki Andrei Dorii blokują flotę Turgut Reisa koło Dżerby: Turgut remontował tam swoje okręty. Pomysłowy admirał każe wtedy przekopać płytki kanał przecinający groblę, która łączy wyspę z kontynentem. Po przeciągnięciu okrętów na drugą stronę wymyka się z pułapki i bezpiecznie odpływa do Stambułu.
1560 r. - Płynąca na Trypolis flota Ligi Świętej prowadzona przez księcia Medinę Celi zdobywa Dżerbę i obsadza wyspę oddziałem 5000 żołnierzy pod dowództwem Alvara de Sande. Koło Dżerby jednak drogę blokują okręty tureckiego beja Trypolisu admirała Turguta oraz przysłane ze Stambułu okręty pod dowództwem Pijala Paszy. Turcy zatapiają 17 okrętów przeciwnika i zdobywają 24, a ponad 50 jednostek ucieka. Następnie odzyskują Dżerbę i biorą do niewoli ponad 4000 żołnierzy.
1569 r. - Algierscy piraci, wasale Turków, po raz drugi zdobywają Tunis i usuwają Hafsydę Ahmada III (rządził od 1542 r.). Kraj ostatecznie zostaje częścią tureckiego imperium po klęsce Muhammada VII (1573-1574, brat Ahmada III), ostatniego Hafsydy.
Jednakże, ze względu na dużą odległość od Stambułu i ambicje lokalnych rodów Turcja pozwala Tunezyjczykom utrzymać autonomię, a kolejni bejowie (tureccy namiestnicy) Tunisu są względnie samodzielni. Utrzymują się w dużej części z piractwa i haraczu od statków handlowych (umowa brytyjsko-turecka z 1662 r.).
Połowa XVII w. - Papiestwo ustanawia swego religijnego przedstawiciela (wikariat) w Tunisie (1650). Pierwszym zwierzchnikiem katolików w północnej Afryce zostaje Jean le Vacher.
1705 - 1735 r. - Namiestnik Tunisu, Husajn I zakłada dynastię Husajnidów.
Zaniepokojeni Turcy usuwają niebezpiecznego beja (umrze w 1740 r.), oddając władzę jego bratankowi Alemu I, lecz po śmierci Alego do głosu dochodzą synowie Husajna Muhammad I (1756-1759) i Ali II (1759-1782). Politykę umacniania autonomii realizują też następni Husajnidzi: Hamuda (1782-1814, syn Alego II), Usman (1814, brat Hamudy), Mahmud (1814-1824, syn Muhammada I) i Husajn II (1824-1835, syn Mahmuda).
1741 r. - Bej Tunisu zajmuje piracki port Tabarka, wyznaczając tym samym zachodnią granicę Tunezji.
1830 r. - Francja wykazuje rosnące zainteresowanie turecką Afryką, co wzbudza niepokój sułtana Mahmuda II: flota turecka spotyka statki francuskie koło Tunezji, ale w obawie przed bitwą odpływa.
1837 r. - Pierwsza francuska próba podboju Tunezji po śmierci beja Mustafy, brata Husajna II. Armia francuska wycofuje się pod presją Brytyjczyków zwalczających wpływy Francji w tym rejonie. Zagrożenie zmusza Ahmeda I (1837-1855, syn Mustafy) do wysiłków na rzecz umocnienia armii.
1858 r. - Bej Muhammad II (1855-1859, syn Husajna II) nadaje Tunezji pierwszą konstytucję.
Lata 1860. - W Tunisie wychodzi pierwsza tunezyjska gazeta.
1864 r. - Bunt plemion wywołany ogromnymi podatkami powoduje zawieszenie konstytucji przez Muhammada III (1859-1882, brata Muhammada II). Rząd wzywa na pomoc armię turecką i egipską. Przywódca rebelii Ali ben Ghadahim ucieka do Algierii, gdzie pozostaje w areszcie do 1866 r. Umiera prawdopodobnie otruty w 1867 r. Upadek gospodarki i zadłużenie u Francuzów wywołują głód (1867) i kryzys polityczny. W 1869 r. państwo zostaje poddane finansowej kontroli Francji, Wielkiej Brytanii i Włoch. Włosi próbują nawet podbić Tunezję (1871), lecz ocalą ją dyplomatyczne zabiegi Francji i Wielkiej Brytanii. Tunezja wiąże się z mocarstwami europejskimi i uzyskuje autonomię w ramach państwa tureckiego.
1878 r. - Na kongresie w Berlinie Tunezja zostaje uznana za strefę francuską (koniec władzy Turków).
1881 - 1883 r. - Tunezja za beja Alego III (1882-1902, brat Muhammada III) zostaje podbita i uznana za protektorat Francji (1881-1957). Na czele ruchu oporu stoją marabuci (duchowni).
1891 r. - W północnej Tunezji zostaje zastrzelony ostatni lew na północy Afryki.
1902 - 1906 r. - Panuje syn Alego III bej Muhammad IV al-Hadi.
1905 - 1922 r. - Muhammad V an-Nasir, syn Muhammada II.
1907 r. - Powstaje Partia Młodotunezyjska dążąca do zachowania arabskiej kultury i niepodległości państwa.
1909 - 1934 r. - Abu Kasim asz-Szabbi, poeta neoromantyczny i autor traktatu o poezji arabskiej.
1920 r. - Początek działalności partii Destur, której program przewiduje usunięcie Francuzów, budowę niepodległości i unowocześnienie państwa. W 1934 r. oddzieli się liberalny Neo-Destur.
1922 - 1957 r. - Panują ostatni bejowie z dynastii Husajnidów: Muhammad VI, Ahmad II (1929-1942, syn Alego III), Muhammad VII (1942-1943, syn Muhammada V) i Muhammad VIII (syn Muhammada VI).
Lata 1930. - Habib Burgiba prowadzi partyzancką walkę z Francuzami.
Tunezyjki zostają objęte powszechnym systemem szkolnym i jako pierwsze kobiety w świecie islamu wyzwalają się z analfabetyzmu.
.- 1937 r. - Powstaje Komunistyczna Partia Tunezji.
1940 - 1945 r. - W latach II wojny światowej Tunezja jest okupowana przez wojska niemieckie i włoskie. W roku 1943 wkraczają Brytyjczycy i przywracają władzę Francji.
1956 r. - Tunezja prawnie zakazuje tradycyjnej poligynii.
1957 r. - Francja uznaje niepodległość Tunezji, lecz zachowuje strategiczny port Bizerta koło Przylądka Białego. Liberałowie usuwają Muhammada VIII (umrze w 1962 r.) i proklamują republikę ze stolicą w Tunisie. Języki urzędowe to arabski i francuski. Czerwona flaga z półksiężycem i gwiazdą przypomina turecką. Głównym przemysłem jest wydobycie ropy naftowej.
Prezydent-dyktator, Habib Burgiba wprowadza centralne sterowanie gospodarką typowe dla komunizmu i nacjonalizuje posiadłości Europejczyków w 1963 r. Mimo to, cieszy się dużym autorytetem.
15 X 1963 r. - Tunezyjczycy po walkach (stracili ponad 1000 żołnierzy) zmuszają Francuzów do opuszczenia Bizerty.
1969 r. - Trudności ekonomiczne zmuszają Burgibę do odrzucenia lewicowych metod gospodarki na rzecz liberalizmu. Z drugiej strony kłopoty z gospodarką otwierają drogę muzułmańskim fundamentalistom, którzy zyskują coraz większe wpływy. Widomym znakiem tych wpływów jest upowszechnienie hidżabu, ściśle zakrywającego włosy. Wcześniej tunezyjskie kobiety używały raczej białych chust na głowę, które nie zasłaniały wszystkich włosów.
Lata 1980. - Habib Burgiba prowadzi szeroko zakrojoną akcję demokratyzację Tunezji i chce zbliżenia z Europą. Czasem jego działania są dość specyficzne, czego przykładem jest zakaz noszenia nakryć głowy przez kobiety (1981). Chodzi o przełamanie obyczajowego dyktatu tradycyjnego islamu, który kobietom nakazuje zakrywanie głowy.
1987 r. - Po 30 latach rządów legendarny, już niedołężny, prezydent-wyzwoliciel i lewicujący dyktator Habib Burgiba zostaje odsunięty od władzy. Nowy prezydent Tunezji Zine el-Abidine ben Ali wprowadza system wielopartyjny. Zaczyna unowocześniać kraj i nawiązuje współpracę z Francją, lecz nie jest w stanie zlikwidować ogromnych różnic społecznych.
Tunezja jest centrum turystyki: ciepłe plaże (zwłaszcza na Dżerbie i w wiosce Hammamet), Sahara (miasto Tuzar, okresowo wysychające słone jezioro, a wiosną bagno Szott Dżerid) i zabytki od starożytności po okres muzułmański (Kartagina, ogromny amfiteatr Gordianusa w El-Dżem, ruiny Utica, święte miasto muzułmanów Kairuan, Tunis, oaza Nefta).
- 2011 r. - Korupcja, bezrobocie i bieda wywołują krwawe zamieszki (ginie kilkadziesiąt osób). Bezpośrednią przyczyną było samobójstwo Mohameda Bouaziziego (urodzony w 1984 r.), który spalił się w mieście Sidi Bu Zajd 17 XII 2010 r., ponieważ pożyczył 200 dolarów na rozbudowę warzywnego straganu na kółkach, a policja tego samego dnia zarekwirowała jego wózek stanowiący cały jego majątek i jedyne źródło utrzymania. Kiedy władze odmówiły mu pomocy w odzyskaniu wózka, Bouazizi oblał się benzyną i podpalił; umiera 18 dni później, kiedy już trwa wywołana przez niego rewolta. Jedną z przywódczyń buntu jest dziennikarka Lina ben Mhenni (1983-2020), co wskazuje na bezprecedensowy w świecie islamu wzrost znaczenia kobiet. Mhenni prowadzi blog Tunisian Girl, który staje się kroniką tunezyjskiej rewolucji.
Pod wpływem rozruchów prezydent Zine El Abidine ucieka do Arabii Saudyjskiej, a Tunezja osuwa się w polityczny chaos, gdzie o władzę walczą islamiści i zwolennicy demokratycznych reform tworzący ugrupowanie Nahda (po arabsku Odrodzenie).
W całym świecie muzułmańskim zaczyna się seria antydyktatorskich rewolucji znana jako Arabska Wiosna.
2013 r. - Przywódca umiarkowanych islamistów Raszid Ganiuszi i polityk prozachodni Bedżi Caid Essebsi dochodzą do porozumienia w sprawie nowej konstytucji Tunezji (przyjęta w 2014 r.). Państwo przestaje być muzułmańskie, chociaż konstytucja zachowuje zapisy o religii i zakazuje odstępstwa od islamu. Kobiety uzyskują więcej praw, a w instytucjach państwowych zostaje wprowadzony parytet płci. W ten sposób Tunezja coraz bardziej zbliża się do Europy, czemu sprzyja względnie dobra sytuacja ekonomiczna kraju, dość wysoki poziom edukacji i proeuropejskie tradycje.
2020 r. - Epidemia Covid-19 dociera do Tunezji. Po kilkunastu miesiącach będzie możliwe szczepienie części Tunezyjczyków dzięki preparatom pochodzącym z Europy. Od 2022 r. ma ruszyć produkcja szczepionek na miejscu w oparciu o zachodnią technologię.