Śungowie, Kanwowie i Śakowie
- III - II w. p.n.e. - W północno-zachodnich Indiach rozwija się kultura łącząca elementy indyjskie i helleńskie. Politycznym nośnikiem idei hellenizmu jest Baktria, która uwolniła się od władzy Seleucydów. Osłabienie a potem upadek Maurjów umożliwia uniezależnienie się lokalnym władcom w Mathura i Pańczala.
Po śmierci Aśoki kształtują się państwa: Magadha, Kaśi (Varanasi), Kauśambi, Wideha i Takszaśila, a na południu Andhra i Kalinga. Zachodnie i południowe wybrzeża Półwyspu handlują z basenem Morza Śródziemnego, a wschodnie z Indonezją i Chinami.
II w. p.n.e. - Patańdżala, twórca filozofii jogi oraz autor dzieła Jogasutra.
II w. p.n.e. - II w. n.e. - Powstaje kodeks Prawa Manu stanowiący później podstawę dla całego indyjskiego prawodawstwa aż do podboju przez muzułmanów, którzy przyniosą prawo koraniczne. Według legendy pierwotnej redakcji dokonał mędrzec Manu. Znawcy zaś sądzą, że pierwowzorem była Manawadharmaśastra, monumentalne dzieło prawnicze z V w. p.n.e.
Oprócz dochodzenia i sądu są również stosowane metody odwołujące się do wróżb jak na przykład próba dharma-adharma (sprawiedliwość-niesprawiedliwość). Oskarżony ma wybrać z naczynia kulki ze zgniecionego papieru, a na papierze są symbole oznaczające niewinność bądź winę. Drastyczniejsze metody to próba wyciągnięcia kuli z kosza z jadowitym wężem, przejście przez ogień lub wyjęcie rękami rozpalonego przedmiotu z ognia.
- Ok. 184 r. p.n.e. - Puszjamitra (pochodzenia perskiego) morduje ostatniego władcę Maurjów Bryhadrathę i zakłada dynastię Śungów. Rządzi 36 lat. Zwalcza buddyzm jako religię stanowiącą podporę pokonanych Maurjów.
Narastający napór hellenistycznych monarchii z zachodu, zwłaszcza Baktrii, i podbój przez nie Pendżabu powoduje przeniesienie centrum państwa na wschód do prowincji Malwa (północny kraniec wyżyny Dekan nad rzeką Parbati), gdzie najeźdźcy z zachodu nie docierają. W Pendżabie zaś kształtuje się nowy hellenistyczny organizm Królestwo Indo-Greków.
- Do końca II w. p.n.e. - Śungowie są potęgą w basenie Gangesu. Panują kolejno: Agnimitra (syn Puszjamitry, żarliwy buddysta), Dżjeszthamitra (brat Agnimitry), Wasumitra (brat Dżjeszthamitry), Odruka, Pulindaka.
W I w. p.n.e. władza Śungów stopniowo słabnie.
- Od I w. p.n.e. - Śakowie tworzą państwa rządzone przez władców noszących hellenistyczny tytuł basileos i ich namiestników satrapów (kszatrapa). Termin śaka oznacza obce ludy przybywające zza Indusu, a zwłaszcza Scytów, Hunów i ludy tureckie.
Najbardziej znani satrapowie Śaków w I w. p.n.e. to: Maues, Moga, Worones, Sparilies, Azes I i Azilises.
Ok. 72 r. p.n.e. - Władca Śungów, Dewabhuti, zostaje zamordowany na rozkaz ministra Wasudewy, twórcy dynastii Kanwów.
Ok. 72 - 27 r. p.n.e. - W zachodnim Bengalu oraz w północno-wschodnim Dekanie rządzą Kanwowie. Ich ostatni władca, Suśarman, ginie w walce z Andhrami.
Ok. 40 - 80 r. n.e. - Śakowie z północnego Gudżarat (Gujarat - obszar między Sindh na zachodzie i ujściem rzeki Narmada na wschodzie) pod naporem Jüe Czy jednoczą się, tworząc państwo, które podbije całe północno-zachodnie Indie.
Ok. 80 r. n.e. - Ostateczny rozpad wyznawców dżinizmu na szkoły digambara (chodzących nago) i śwetambara (noszących białe szaty). Oba odłamy istniały już w VI w. p.n.e., lecz dopiero teraz dochodzi do zdecydowanego podziału.
Ok. 80 - 104 r. n.e. - Gautamiputra Śatakarni z monarchii Andhra pokonuje Śaków i rozszerza swoje państwo.
II w. n.e. - Całkowita przebudowa buddyjskich świątyń w Bodh-Gaja, związanych z oświeceniem Buddy.
Przez dwa następne tysiąclecia sławny zespół świątyń rozrasta się i ulega ciągłej modernizacji. Jest celem pielgrzymek buddystów z całego świata oraz hinduistów, uznających Buddę za wcielenie Wisznu.
104 - 170 r. n.e. - Ciągłe walki Andhra i Śaków.
Ok. 170 - 194 r. n.e. - Król Andhrów, Śri Jadźna Śatakarni, rozszerza państwo, zyskując dostęp do Morza Arabskiego i Zatoki Bengalskiej. Śakowie nadal są największą siłą Półwyspu Indyjskiego.