Bahamy
Ok. 500 r. p.n.e. - Kartagińczyk Himilkon opisuje Morze Sargassowe jako pełne przerażających, wodnych potworów i roślin zarastających ocean, które zdają się zagrażać żeglarzom. Ocean w tym miejscu wieje grozą potęgowaną przez dziwaczne zjawiska. Natomiast na wyspach za oceanem Himilkon spotyka miedzianoskórych ludzi o czarnych, prostych włosach. Jego opowieść spotyka się na ogół z niedowierzaniem jemu współczesnych, którzy nie potrafią zaakceptować podobnych rewelacji. Dlatego też relację uznaje się powszechnie za niedorzeczną, a więc fałszywą. Tymczasem w XVI w. właśnie owe pozorne niedorzeczności staną się niezbitym dowodem, że Himilkon musiał być po drugiej stronie Atlantyku. Europejscy podróżnicy epoki wielkich odkryć geograficznych w pełni potwierdzą prawdziwość relacji Kartagińczyka, jeśli ją odnieść do mieszkańców Bahamów lub Antyli. Jedynie zagrożenie dla okrętów stwarzane rzekomo przez zarośla Morza Sargassowego okaże się nieprawdą, ponieważ statki bez przeszkód przepływają między groźnie wyglądającymi glonami.
12 X 1492 r. - Po długiej podróży przez Atlantyk Kolumb dopływa do Bahamów (nazwa od hiszpańskiego baja mar - płytkie morze). Jest to tradycyjna data odkrycia Ameryki (w istocie zaś Nowego Świata), a potem będzie świętem w kilku krajach Ameryki Północnej oraz dniem żałoby dla niektórych organizacji indiańskich, które wskazują, że kolonizacja oznaczała zbrodnię.
Bahamy zostają włączone do posiadłości hiszpańskich.
Pierwszą odnalezioną wyspę Kolumb nazywa San Salvador. Niestety, niedokładność opisu spowoduje, że przez następne wieki będzie się toczyła dyskusja, o której wyspie pisał Kolumb. W 1882 r. Amerykanin Gustavus Fox (1821-1883) na podstawie zapisków Kolumba uzna, że San Salvador to Samana Cay przez Hiszpanów zwana Caya Samano (w języku lucayan samana oznacza mały las w środku) na południowo-wschodnim krańcu archipelagu. Z drugiej zaś strony w tym czasie inna wyspa już nosi nazwę San Salvador.
W następnych latach amerykański historyk Samuel Eliot Morison (1887-1976), autor monumentalnego 15-tomowego dzieła History of United States Naval Operations in World War II uzna, że Kolumb dopłynął do Guanahani.
Zamieszanie wzrośnie, kiedy w 1925 r. nazwa San Salvador zostanie przeniesiona z Cat Island na wyspę Watling.
Dopiero w 1986 r. redaktor naczelny National Geographic Joseph Judge przedstawi przekonujące dowody, że Kolumb faktycznie dopłynął do Samana Cay. W XXI w. zaś symulacje komputerowe potwierdzą tę hipotezę.
Do 1513 r. - Hiszpanie nie są zainteresowani kolonizacją wysp. Za to całkowicie wyniszczają Indian Lucayan mieszkających na archipelagu, a wielu wywożą na Hispaniolę jako niewolników. Za śmierć Lucayan są odpowiedzialne nie tylko chciwość i okrucieństwo Europejczyków, ale też epidemie europejskich chorób.
1629 r. - Początek brytyjskiego zainteresowania wyspami. W 1648 r. purytanie zakładają małą kolonię na Eleutherze, na której czele do 1657 r. stoi gubernator William Sayle. Natomiast na wyspie New Providence powstaje osada Charles Town nazwana tak na cześć króla Karola II.
Zaczyna się rozwój plantacji opartych na pracy murzyńskich niewolników sprowadzanych z Afryki. Wkrótce Murzyni stają się najliczniejszą grupą ludności na Bahamach.
1641 r. - Huragan zatapia większość statków Srebrnej Floty jak zwykle płynących koło Bahamów w stronę Hiszpanii. Dużą część skarbów odzyskują potem nurkowie. Główny statek odnajduje zaś William Phips z angielskich kolonii w Ameryce Północnej. W 1685 r. Phips w ciągu sześciu miesięcy wydobywa 27 ton złota, srebra, pereł i cennych kamieni, odpierając jednocześnie ataki piratów.
1666 r. - Mimo protestów Hiszpanii Bahamy zostają zaanektowane przez Wielką Brytanię. Brytyjscy piraci zakładają na wyspach szereg baz, a dwaj z nich - Mansvelt i słynny Morgan - próbują nawet założyć piracką republikę na Old Providence.
1670 r. - Bahamy są częścią brytyjskiej Karoliny, czego jednak nie chcą uznać Hiszpanie. Pierwszym brytyjskim gubernatorem całego archipelagu zostaje Hugh Wentworth (1671), po którym funkcję przejmie John Wentworth (od 1671 do 1676 r.).
1684 r. - Hiszpanie najeżdżają New Providence i burzą Charles Town. Miasto zostanie odbudowane w 1695 r. i przemianowane na Nassau na cześć króla Wilhelma III z dynastii Orańskiej-Nassau. Niestety już w 1703 r. hiszpańsko-francuska armada burzy Nassau przy użyciu artylerii, a marynarze dodatkowo plądrują zrujnowane miasto. Po tej katastrofie Brytyjczycy praktycznie pozostawiają Bahamy pod kontrolą korsarzy pracujących dla Londynu. Miasto Nassau zaś staje się ważnym korsarskim portem.
1716 - 1717 r. - Kiedy Brytyjczycy zawarli pokój z Hiszpanami, przestają potrzebować korsarzy. Co więcej, piraci stają się zagrożeniem, które musi być zneutralizowane. Król Jerzy I ogłasza więc amnestię dla wszystkich piratów, którzy porzucą proceder (5 IX 1717 r.), a tych, którzy tego nie zrobią każe ścigać.
Na Bahamy pozbawione brytyjskiej floty wracają zwykli piraci, czyli działający wyłącznie dla zysku morscy bandyci niezwiązani z jakimkolwiek państwem. Jako pierwszy do Nassau przybywa Henry Jennings, do niedawna brytyjski korsarz z portem macierzystym na Jamajce, skąd go jednak usunięto za piractwo. Jennings zakłada swoistą piracką republikę na wyspie New Providence. W tym czasie w Nassau jest ok. 1000 piratów, czyli więcej niż stałych mieszkańców.
Jest wśród nich także najbogatszy pirat wszech czasów Samuel Bellamy (1689-1717) znany też jako Black Sam (z powodu czarnych włosów pod opaską noszoną zamiast peruki), Książę Piratów lub Robin Hood mórz, ponieważ słynie z kurtuazji, łaskawego traktowania pokonanych oraz hojności dla biednych. Zaczyna jako członek załogi kapitana Benjamina Hornigolda i Edwarda Teacha (późniejszy Czarnobrody) na statku Marianne. Kiedy jednak latem 1716 r. Hornigold i Teach odmawiają atakowania angielskich statków, załoga porzuca ich w łodzi i na nowego kapitana wybiera Bellamy’ego. Pod jego dowództwem obrabują kilkadziesiąt statków wiozących przez Atlantyk złoto, srebro, przyprawy, niewolników, korę chinowca czy wyroby rzemieślnicze. Według późniejszych historyków i Forbesa majątek Bellamy’ego przeliczony na amerykańskie dolary z 2017 r. to ponad 136 milionów. W 1717 r. Bellamy zdobywa koło Bermudów statek Whydah. Dwa miesiące później nocą 26 kwietnia huragan rzuca statek na mieliznę koło przylądka Cod w Massachusets. Obciążony ogromnym ładunkiem głównie srebra Whydah przewraca się i tonie w ciągu kwadransa. Tylko dwóch spośród 145 marynarzy przeżywa katastrofę.
- 1718 r. - Świeżo wyznaczony brytyjski gubernator Bahamów Woodes Rogers (ok. 1679-1732), do niedawna brytyjski korsarz, wydaje dekret ułaskawiający tych piratów, którzy porzucą rozbój. Z łaski gubernatora korzysta ok. 400 piratów, w tym Henry Jennings, który osiada potem na Bahamach jako bogaty i szanowany plantator.
Inną drogę wybiera Charles Vane, były członek załogi Jenningsa. Koło New Providence zdobywa francuski statek handlowy, lecz zostaje zablokowany w zatoce przez okręt Rogersa. Zamiast się poddać Vane zamienia zdobyty statek w brander, czyli podpala go i kieruje w stronę przeciwnika. Korzystając z zamieszania ucieka na ocean. Do 1719 r. działa na wodach bahamskich, a potem przy wybrzeżach Karoliny, Wirginii i nowojorskiej Long Island. Traci statek po buncie załogi, która na nowego kapitana wybiera Jacka Rackama. W tej sytuacji Vane zaczyna piracką karierę od nowa, lecz przerywa ją huragan; jako rozbitek trafia na niewielką wysepkę koło wybrzeży Hondurasu. Kilka miesięcy później odnajduje go przepływający statek, lecz żeglarze rozpoznają pirata i Vane staje przed sądem w Spanish Town na Jamajce. Zostaje powieszony na Gun Cay koło Port Royal w 1721 r.
Wydarzeniem zapowiadającym kres złotej ery piratów jest upadek Czarnobrodego, czyli Edwarda Teacha (lub Thatcha, ok. 1675 – 1718), jednego z najgroźniejszych i najsłynniejszych piratów wszech czasów. W 1716 r. Teach organizuje bunt i przejmuje brytyjski okręt, na którym służył, zamieniając go w statek piracki. Zdobywa potężny francuski okręt La Concorde i przemianowuje go na Queen Anne’s Revenge. U szczytu powodzenia na wiosnę 1718 r. dysponuje czterema okrętami, 60 działami i ma ok. 400 ludzi. Pirat słynie z ekstrawagancji: w czarną brodę wplata czerwone wstążki, przy kapeluszu zawiesza czasem zapalone lonty i zwykle nosi sześć załadowanych pistoletów oraz szablę.
Na skutek błędu w nawigacji Queen Anne’s Revenge osiada na mieliźnie u wybrzeży Karoliny Północnej w 1718 r. i zostaje porzucony. Niedługo później Czarnobrody ginie w walce z dwoma brytyjskimi okrętami. Nikt nie wie, co się stało z ogromną fortuną zgromadzoną podobno przez pirata w postaci złota, srebra i kosztowności.
1719 r. - Jack Rackam znany jako Calico Jack dowodzi statkiem odebranym Vane’owi, ale traci go, gdy trafia na patrol z Jamajki. Pozbawiony statku wraca na New Providence, aby skorzystać z amnestii dla piratów. Nie ma jednak środków do życia, więc za namową Anne Bonny wraca do piractwa. Kradnie statek William i przez niemal rok dokonuje napadów na wodach Bahamów, Bermudów, Hispanioli i Kuby. Zostaje schwytany w 1720 r. koło Jamajki, kiedy cała załoga złożona z dziewięciu mężczyzn i dwóch kobiet jest pijana. Po procesie wszyscy mężczyźni zostają powieszeni.
1724 r. - W Londynie ukazuje się książka Generalna historia rabunków i morderstw najsłynniejszych piratów napisana przez autora używającego pseudonimu Kapitan Charles Johnson. Występują w niej między innymi Jennings, Czarnobrody i Calico Jack.
1783 r. - Hiszpania oficjalnie rezygnuje z roszczeń do Bahamów.
1838 r. - Zniesienie niewolnictwa. Jednak segregacja rasowa nadal się utrzymuje i polega na istnieniu odrębnych instytucji, praw oraz możliwości dostępnych czarnym i białym.
1861 - 1865 r. - Podczas wojny secesyjnej Bahamy są handlowym centrum zaopatrującym Konfederację.
1920 - 1933 r. - Bahamy stanowią ważny punkt przerzutowy dla przemytników alkoholu do USA w okresie prohibicji.
1940 r. - Założenie amerykańskiej bazy wojskowej na Bahamach.
Od sierpnia 1940 r. do marca 1945 r., gubernatorem wysp jest były brytyjski król Edward VIII znany z nazistowskich sympatii. W istocie przebywa tam na wygnaniu pod stałą obserwacją agentów, żeby nie mógł współpracować z niemieckim wywiadem. Po wojnie przeniesie się do Francji.
- 1950 - 1970 r. - Dynamiczny rozwój Bahamów ekonomiczny dzięki eksploatacji ropy naftowej (ponad 70% dochodu), turystyce, plantacjom i rybołówstwu. Średni dochód na mieszkańca wynosi ok. 3000 dolarów. Na wyspach mieszka ponad 200 tysięcy osób, z czego 2/3 w mieście Nassau. 85% ludności to Murzyni i Mulaci. Tempo przyrostu liczby ludności jest dość duże, przekracza 3% rocznie. Ponad 90% ludności umie czytać i pisać, co w Ameryce jest wyjątkowe. Bahamy są Mekką dla nurków chcących obejrzeć rafy i słynne podwodne jaskinie znane jako niebieskie dziury. Nie odstrasza ich nawet indiańska legenda o potworze Lusca, który rzekomo wciąga tam ludzi (rzeczywiście podczas pływów woda w jaskiniach porusza się bardzo szybo tworząc niebezpieczne wiry).
Z drugiej strony jaskinie są przedmiotem badań i dostarczają informacji o okresie lodowcowym, kiedy poziom wody był dużo niższy.
1964 r. - Bahamy uzyskują autonomię w ramach Wielkiej Brytanii. Stolicą kraju jest Nassau, a angielski zostaje uznany za język urzędowy.
1967 r. - Powstaje pierwszy rząd brytyjskich Bahamów złożony z Murzynów i Mulatów reprezentowanych przez Postępową Partię Liberalną., która w kolejnych wyborach utrzyma władzę aż do 1992 r.
1973 r. - Bahamy uzyskują pełną niepodległość, chociaż nadal zachowują ścisłe związki z dawną metropolią, a gospodarczo są powiązane z Wielką Brytanią i Stanami Zjednoczonymi. Archipelag jest punktem przerzutowym w nielegalnym handlu narkotykami, a dzięki bardzo liberalnemu prawu bankowemu miejscem nielegalnych transakcji finansowych.
1983 r. - Bahamy przystępują do CARICOM, co wiąże je z karaibską strefą gospodarczą.
1992 r. - Po raz pierwszy wybory wygrywa Wolny Ruch Narodowy. Odtąd dwie partie Wolny Ruch Narodowy oraz Postępowa Partia Liberalna zwyciężają w kolejnych wyborach i zmieniają się u steru władzy.
2000 r. - Pod naciskiem innych państw oraz międzynarodowych instytucji finansowych Bahamy wprowadzają ściślejszą kontrolę operacji bankowych, aby utrudnić działalność nielegalnych organizacji i pranie brudnych pieniędzy pochodzących z działalności przestępczej.