Maurjowie
- 323 - 321 r. p.n.e. - Pochodzący z dołów społecznych Ćandragupta (Czandragupta) obala i zabija króla Dhanę.
Odbiera władzę dynastii Nandów w królestwie Magadha i sam zasiada na tronie, dzięki poparciu bramina imieniem Ćanakja albo Kautilja. Nowy monarcha będzie rządzić państwem przez 24 lata, dając początek dynastii Maurja.
Natomiast Ćanakja zasłynie dziełem Arthaśastra traktującym o sztuce rządzenia i odnoszenia sukcesów politycznych.
Ok. 313 r. p.n.e. - Ćandragupta podbija królestwo Awanti (w Malwie) i część Bengalu (delta Gangesu i Brahmaputry).
304 - 303 r. p.n.e. - Ćandragupta zajmuje tereny na zachodnim brzegu Indusu, należące już do świata hellenistycznego. Mimo to jednak potrafi utrzymać dobre stosunki z Seleukosem. Rozwija się handel i wymiana kulturalna.
Wtedy też w Indiach upowszechnia się kot domowy pochodzący z Azji Zachodniej.
302 - 291 r. p.n.e. - Grek Megastenes podróżuje po Indiach od Indusu do Gangesu, a na południu w głąb Dekanu, i spisuje swoje obserwacje, dając w ten sposób Grekom ważne źródło informacji o ogromnym półwyspie.
Od III w. p.n.e. - Na wzgórzu Śrawanabelagola (Karnataka) osiedlają się dżinijscy asceci i mistycy.
297 r. p.n.e. - Ćandragupta Maurja umiera w mieście Śrawanabelagola w wyniku zagłodzenia. Poruszony ogromem zbrodni, jakich się dopuścił w czasie swoich rządów przyjął dźinizm i zrealizował dżinijski ideał śmierci z głodu. Odtąd Śrawanabelagola jest centrum pielgrzymek z całych Indii i miejscem świętym dla dżinistów.
W X w. n.e. powstanie tu dżinijska świątynia, a w roku 981 stanie ogromny, osiągający niemal 20 m wysokości, kamienny posąg księcia i zarazem dżinijskiego świętego Bahubalego.
297 - 272 r. p.n.e. - Panuje król Bindusara, syn Ćandragupty. Tłumi bunt wielmożów niezadowolonych z centralizacji państwa, która ograniczyła ich wolność. Podbija Dekan do rzeki Tungabhadra. Swego syna Aśokę (w sanskrycie aśoka oznacza święty krzew) mianuje wicekrólem w Udżdżajnie (miasto w zachodnich Indiach na północ od rzeki Narmada), dając mu możliwość zapoznania się ze sztuką rządzenia.
272 - 268 r. p.n.e. - Po śmierci króla Bindusary wybucha bezpardonowa walka o władzę, zakończona zwycięstwem Aśoki, który wbrew swemu imieniu (Aśoka - Bez Cierpienia) okazuje się osobowością bezwzględną i okrutną, typową dla żołnierza i zdobywcy.
268 r. p.n.e. - Aśoka koronuje się na króla i przenosi stolicę z Radżagrihy do Pataliputry.
Ok. 260 r. p.n.e. - Po zaciętych walkach Aśoka podbija królestwo Kalinga na południowo-wschodnim wybrzeżu Indii na północ od ujścia rzeki Kriszna. Imperium Aśoki sięga od Himalajów (Dolina Kathmandu), przez Dekan aż na południe od rzeki Penneru uchodzącej do Zatoki Bengalskiej. Na wschodzie obejmuje deltę Gangesu (Bengal), a na zachodzie Beludżystan i Pendżab. Przez porty (na przykład nad Zatoką Bombajską i w delcie Gangesu) utrzymuje kontakty z Azją Zachodnią i Indonezją. Na siedmiu wyspach Zatoki Bombajskiej działa port i kupiecka osada (u Ptolemeusza zapisana jako Heptanesia), poprzedniczka portu Mumbaj.
Według tradycji nieszczęścia wojenne spowodują nawrócenie się króla, który zapoczątkuje rozkwit buddyzmu w Indiach oraz Azji Środkowej. Aśoka funduje świątynię Bodh-Gaja, w miejscu medytacji Buddy pod świętym drzewem bodhi (bo), a w Lumbini buduje lat (kolumnę) upamiętniającą miejsce narodzin Buddy pod świętym drzewem aśoka. W Nalandzie zaś, gdzie podobno Budda lubił przebywać z uczniami, każe zbudować świątynię, która stanie się zaczątkiem intelektualnego centrum buddyzmu. Chociaż sam jest buddystą, Aśoka szanuje wszystkie wiary i głosi kult ponadreligijnego dobrego prawa (dharma)
- Połowa III w. p.n.e. - Edykty króla Aśoki regulujące prawne i administracyjne funkcjonowanie państwa.
Zostają one wykute na kamiennych słupach stawianych w całym kraju: najwięcej ich powstaje w Hindustanie i na południe od rzeki Kriszna. Edykty wspominają też o królestwach Ćolów, Pandjów, Ćerów i Cejlonu (Tamraparni). Rozkwita sztuka, piśmiennictwo oraz buddyjskie klasztory jako ośrodki życia kulturalnego. Maurjowie przeżywają szczyt potęgi politycznej, co znajduje swój wyraz w godle dynastii - lwach często rzeźbionych lub malowanych w tym okresie. Na srebrnych monetach Maurjów widnieje zaś typowo buddyjski symbol słonia.
249 r. p.n.e. - Zaćmienie Słońca odnotowane w kronikach, ponieważ według niektórych jest to zapowiedź nadchodzącego schyłku potęgi Maurjów.
233/232 r. p.n.e. - Śmierć Aśoki zaczyna okres słabnięcia państwa.
Na tron wstępuje Daśaratha (232-224, wnuk Aśoki), a po nim Samprati (224-215).
Koniec III w. p.n.e. - Rody wielmożów zdobywają samodzielność, a Maurjowie są władcami już tylko formalnie. Ostatni panujący z dynastii Maurjów to Śaliśuka (215-202), Dewawarman (202-195), Śatadhanwan (195-187) i Bryhadratha.
Od II w. p.n.e. - W Elura (Ghaty Wschodnie) powstają świątynie wykute w skale. Do końca VI w. n.e. wierni tworzą dwanaście świątyń buddyjskich ze stosunkowo skromnym wystrojem wnętrza. Między VII i początkiem X w. zostanie wykutych siedem hinduistycznych świątyń o dużo bogatszym wyposażeniu, a w IX-X w. powstanie kilka skalnych świątyń dla dżinistów.
Jest to największy w Indiach kompleks świątyń i klasztorów jaskiniowych, cel wielu pielgrzymek z całych Indii oraz spoza subkontynentu. W XX w. zaś stanie się przedmiotem zainteresowania turystów.
- Ok. 184 r. p.n.e. - Upadek Maurjów, kiedy ich ostatni władca Bryhadratha ginie z ręki założyciela dynastii Śungów.