Gurdźarowie, Imperium Harszy i północne Indie do końca XII w.
VI - VII w. - Indoeuropejscy Gurdźarowie osiedlają się w Radżputanie w północno-zachodnim Dekanie. Hindustan przeżywa załamanie gospodarcze i kulturalne. Podupada stare miasto Pataliputra.
Początek VII w. - W Radżputanie osiedla się klan Ćauhanów, których przedstawiciele do XII w. będą rządzili większą częścią kraju, choć zwykle jako poddani Gurdźarów a potem Rasztrakutów.
VI w. - Narawardhana (syn Puszpabhuti) zakłada małe państwo Sthanwiśwara na północ od Delhi.
Jego następcy Radźajawardhana I (syn), Aditja (wnuk) i Prabhakara (prawnuk) noszą tytuł maharadży (króla), który jednak bardziej odzwierciedla ich ambicje niż rzeczywiste znaczenie wciąż niewielkiego państwa.
VII w. - Mędrzec Śankaraczarja zakłada klasztor w starym ośrodku kultu Kriszny w Dwarce. Według tradycji Kriszna założył tu świątynię Dżagatmandir i spędził ostatnie lata życia.
VII w. - Na północy Półwyspu Indyjskiego działają znani pisarze i myśliciele Bana oraz Kumarila, komentator Mimanasutry.
Ok. 605 r. - Radźajawardhana II (syn Prabhakary) obejmuje tron w Sthanwiśwara. Przyjmuje tytuł maharadżadhiradża wyższy od maharadży. Po śmierci władcy tron obejmie jego brat Harsza.
606 - 647 r. - Harsza (Harszawardhana) podbija cały Hindustan, dochodząc do granic Bengalu, którego jednak nie potrafi opanować, mimo długich walk. W toku walk zostaje zniszczone miasto Pataliputra, a rolę ośrodka wschodniego Hindustanu (Bihar) przejmuje założona w pobliżu Patna.
Ok. 620 r. - Harsza ponosi klęskę podczas wyprawy przeciw Ćaulukjom i musi uznać ich niepodległość.
630 - 643 r. - Harsza podbija część terenów Śaśanki z Bengalu i zajmuje Pendżab z ośrodkiem w Lahore.
Druga połowa VII w. - Wielkie państwo Harszy rozpada się wkrótce po jego śmierci.
Połowa VIII w. - Nagabhata (Nagabadha) I zakłada dynastię Gurdźarów w Radżputanie ze stolicą w Bhinmal. W Walabhi zaś istnieje lokalna gałąź dynastii Gurdźarów zwana Maitraka.
770 r. - Najazd muzułmanów z zachodu niszczy dynastię Maitraka.
775 - 800 r. - Król Watsaradża, władca Gurdźarów, powstrzymuje ekspansję Palów i Rasztrakutów, a potem muzułmanów.
800 - 833 r. - Nagabhata II zdobywa miasto Kanaudź i przenosi tam stolicę Gurdźarów.
VIII/IX w. - Słynny mędrzec i mistyk Śankara z Kerali.
Wędruje po Indiach i naucza, pragnąc odnowić braminizm po okresie buddyjskiej dominacji. Uważany jest za właściwego twórcę hinduizmu jako nowej wersji braminizmu, ponieważ od czasu jego działalności obserwuje się stopniowe słabnięcie żywiołu buddyjskiego. Za to odradzają się i ekspandują przedbuddyjskie religie Indii.
Druga połowa IX w. - Szczyt potęgi Gurdźarów za panowania króla imieniem Mihira.
Od X w. - Północno-wschodnią Malwą rządzi ród Paramawarów.
X/XI w. - Stopniowy schyłek potęgi Gurdźarów w Radżputanie.
Inne arystokratyczne rody wykorzystują sytuację, aby zbudować i umocnić własne księstwa. Wyróżniają się Paramawarowie, którzy zdobywają sporą swobodę i wszystko wskazuje, że wkrótce całkowicie odrzucą zależność od Gurdżarów.
Książę Lakszmanaradża z klanu Ćedi organizuje nowe państwo z centrum w mieście Prajaga.
Na zachodzie zaś rośnie w siłę monarchia Ćauhanów.
- 1018 r. - Turcy niszczą miasto Kanaudź i rozbijają Gurdźarów.
Miejsce Gurdźarów zajmują małe monarchie. Najsilniejsze wśród nich jest państwo Paramawarów.
Jego konkurentem jest Ćedi pod rządami króla Gangajadewy Wikramaditji (panuje w latach 1015-1041), syna Lakszmanaradży. Gangajadewa przekształca Ćedi w silne państwo z dużą i sprawną armią.
1160 r. - Armia państwa Ćedi rozbija oddziały Paramawarów: ginie ostatni władca Paramawarów Bhodźa.
1090 - 1194 r. - W częściowo zniszczonym przez Turków i splądrowanym Kanaudź rządzi dynastia Gaharwarów.
XII w. - Ćedi próbują utrzymać swoje dotychczasowe znaczenie polityczne i militarne, ale mimo wszystkich wysiłków wyraźnie słabną.
1191 r. - Władca Ćauhanów Prythiwiradża III pokonuje muzułmanów w bitwie pod Taraori między Thanesarem i Karnalem. To jednak nie powstrzymuje najeźdźców i w 1192 r. muzułmanie znów pustoszą ziemie Ćauhanów, a król ginie w walce.
Niedługo potem muzułmanie dewastują stare, intelektualne ośrodki buddyzmu - klasztory Wikramaśila (1203) i Nalanda (1205). Nalandę ostatecznie niszczy i morduje jej profesorów wódz Bahtijar Khildżi, myśląc, że ma do czynienia z warownią (klasztor-uczelnia jest otoczony murem). Ruiny uczelni w wiosce Bargaon odkopią i zbadają archeolodzy dopiero w XX w.
Klęska buddyzmu w starciu z islamem walnie przyczyni się do późniejszego zwycięstwa hinduizmu.