Seszele i Amiranty
1. - 2. tysiąclecie n.e. - Na szlakach między wschodnią Afryką, Arabią, Iranem i Indiami żeglarze sporadycznie odwiedzają archipelag Seszeli.
1501 r. - Joáo da Nova, galicyjski żeglarz w służbie Portugalii, odkrywa atol Farquhar uznany potem za najbardziej na południe wysuniętą wyspę archipelagu Amirantów.
1502 r. - Vasco da Gama dostrzega Seszele i Amiranty (Ilhas de Almirante - Wyspy Admirała na cześć da Gamy) na południe od Seszeli. Portugalczycy nie są jednak zainteresowani kolonizacją bezludnych wysp.
1742 r. - Francuski gubernator Mauritiusa, wicehrabia Bertrand François Mahé de La Bourdonnais wysyła Lazare’a Picaulta z zadaniem zbadania bezludnych Seszeli. Największą wyspę archipelagu żeglarz nazywa L’Ile d’Abondance (Wyspa Obfitości). W czasie drugiej wyprawy w roku 1744 zmieni jej nazwę na Mahé. Cały archipelag zaś otrzymuje nazwę od nazwiska Jeana Moreau de Seychelles francuskiego ministra finansów z czasów Ludwika XV.
1744 r. - Podczas drugiej wyprawy Lazare’a Picaulta Francuzi docierają do drugiej co do wielkości (5 km szerokości i 12 km długości) wyspy Seszeli nazwanej Isle des Palmes. Wyspa służyła dotąd piratom i arabskim kupcom jako przystanek w podróży przez ocean. W 1768 r. Francuzi nazwą ją Praslin na cześć francuskiego dyplomaty Cèsara Gabriela de Choiseul-Praslin.
Żeglarze znajdują tam endemiczną seszelską palmę (Lodoicea seychellarum lub Lodoicea callipyge) dotąd znaną tylko z wielkich (ważą nawet 30 kg i mogą mieć ok. 40 cm długości) orzechów sprzedawanych na bazarach na różnych wyspach zachodniego Oceanu Indyjskiego. Po obraniu z zielonej osłony orzechy mają charakterystyczny kształt opisywany jako kobiece biodra i pośladki (callipyge) i dlatego są uważane za afrodyzjak. Francuzi nazywają je także coco de mer, czyli morskim kokosem, ponieważ obserwują, że czasem orzechy wynurzają się z oceanu. W rzeczywistości wpadły one do wody i utonęły, a wypłynęły, kiedy fermentacja wytworzyła w nich gazy. W XX w. powstanie rezerwat, gdzie palma seszelska zostanie objęta ścisłą ochroną jako gatunek endemiczny i wyjątkowo wrażliwy. Palma seszelska bowiem osiąga dojrzałość, czyli zdolność do kwitnienia dopiero w wieku ok. 20 lat, a gigantyczny orzech rośnie aż 7 lat począwszy od momentu zapylenia.
1756 r. - Francuzi umieszczają na Seszelach garnizon wojskowy.
1770 r. - Na wyspie Sainte Anne w archipelagu Seszeli powstają pierwsze francuskie osady. 20 lat później na Seszelach mieszka 20 białych i 230 murzyńskich niewolników.
1771 r. - Francuz Pierre Poivre (1719-1786), były misjonarz, awanturnik, uczestnik walk o niepodległość USA i botanik badający florę Wietnamu oraz Mauritiusa, zakłada plantację przypraw na Seszelach. Rośliny sprowadza z Wysp Sundajskich. Zabawne, że nazwisko przedsiębiorcy oznacza po francusku pieprz.
1794 r. - Komendant Seszeli poddaje się brytyjskiemu kapitanowi Newcome, chociaż formalnie nadal rządzi w imieniu Francji. Brytyjska okupacja archipelagu potrwa aż do 1814 r. W tym czasie na archipelag przybywają osadnicy z Europy, Afryki i południowej Azji. Kształtuje się specyficzna kultura łącząca elementy tradycji z trzech części świata.
1801 - 1871 r. - Francuscy przestępcy są zsyłani na Seszele traktowane jako bardzo ciężkie więzienie.
1810 r. - Brytyjczycy opanowują koralowe wyspy Amiranty (zwane też Wyspami Zewnętrznymi) na południowy zachód od Seszeli, wyspy Providence na północ od Madagaskaru i bardziej na zachodzie wyspę Aldabra.
1814 r. - Na mocy Traktatu Paryskiego okupowane przez Brytyjczyków Seszele i Amiranty wraz z atolem Farquhar oficjalnie przechodzą pod władzę Wielkiej Brytanii, chociaż gubernatorem rezydującym w Victorii na wyspie Mahé pozostaje Francuz M. de Quincy (do 1832 r.). Administracyjnym centrum brytyjskich posiadłości na Oceanie Indyjskim łącznie z Seszelami jest Mauritius.
Brytyjczycy pozwalają ludności Seszeli zachować swoje obyczaje, a francuski pozostaje językiem dominującym.
Od 1835 r. - Zniesienie niewolnictwa w Imperium Brytyjskim ogranicza napływ ludności afrykańskiej i powoduje intensywne osadnictwo robotników z Indii.
Druga połowa XIX w. - Wysepka Curieuse jest miejscem zsyłki dla trędowatych.
1901 r. - W Victorii powstaje słynny ogród botaniczny, gdzie rośnie między innymi endemiczna palma lodoicja seszelska, która dziko występuje tylko na wyspach Praslin i Curieuse.
1903 r. - Seszele stają się odrębną kolonią brytyjską z własnym gubernatorem rezydującym w Victorii.
1903 r. - Gubernator Ernest Sweet-Escott buduje w Victorii Creole, słynny pomnik królowej Wiktorii w postaci miniatury londyńskiej wieży z zegarem Big Ben.
Od 1964 r. - Na Seszelach powstają miejscowe partie polityczne. Zjednoczona Ludowa Partii Seszeli SPUP, na której czele stoi France-Albert René ma program socjalistyczny, a konkurencyjna Seszelska Partia Demokratyczna SDP pod wodzą Jamesa R. Manchama ma charakter centroprawicowy. Od 1970 r. seszelscy politycy mają coraz większy udział w rządzeniu archipelagiem wciąż pozostającym pod władzą Wielkiej Brytanii.
1975 r. - Pod naciskiem seszelskich działaczy politycznych, ONZ i państw afrykańskich Wielka Brytania przyznaje Seszelom autonomię, a rok później pełną niepodległość, chociaż większość mieszkańców wysp wcale jej nie chce. Państwo obejmuje archipelag Seszeli zwane Wyspami Wewnętrznymi, Amiranty, czyli Wyspy Zewnętrzne (ok. 200 mieszkańców). Dominującym wyznaniem jest katolicyzm.
James R. Mancham zostaje pierwszym prezydentem. Stolicą Republiki Seszeli jest Victora (niecałe 20 tysięcy mieszkańców). Językami urzędowymi są francuski, angielski i miejscowy kreolski. Główne źródło dochodu państwa to turystyka (40%) oraz eksport kopry (30%), cynamonu, wanilii i rybołówstwo. Wyspy słyną z plaż i wspaniałych miejsc do nurkowania w oceanie.
1977 r. - Armia obala prezydenta Manchama i władzę przejmuje France-Albert René. Nowy prezydent oraz lewicowe władze Seszeli wykazują sympatie prosowieckie, co szybko zaowocuje delegalizacją wszystkich partii oprócz Zjednoczonej Ludowej Partii Seszeli przemianowanej na Ludowy Front Postępowy Seszeli (1978) i wpisanie systemu jednopartyjnego do konstytucji (1979). W następnych latach jest realizowana stopniowa nacjonalizacja gospodarki Seszeli, co jednak dość szybko powoduje kłopoty ekonomiczne.
1979 r. - Na wyspie Praslin powstaje park narodowy obejmujący 324 ha puszczy. Położona kilometr dalej maleńka (3 km2) wyspa Curieuse również zostaje objęta ochroną w ramach Curieuse Marine National Park.
Od 1979 r. - Mancham oraz tajne służby USA, RPA i Francji kilka razy próbują zorganizować zamach stanu, aby obalić rząd Seszeli, lecz ich wysiłki okazują się daremne. W trakcie zimnej wojny Seszele zachowują formalną neutralność, chociaż z wyraźnymi sympatiami promoskiewskimi.
Od 1990 r. - Seszele i Mauritius są członkami organizacji AOSIS, do której należą kraje zagrożone zalaniem przez ocean z powodu postępującego ocieplenia.
Od 1991 r. - Załamanie centralnie sterowanej gospodarki na Seszelach doprowadza do rozpadu prosowieckiej dyktatury. Pod naciskiem opozycji rząd zaczyna reformy zmierzające do przywrócenia wolnego rynku. W 1993 r. zostaje wprowadzona nowa konstytucja znosząca system jednopartyjny i odbywają się wybory parlamentarne oraz prezydenckie. Prezydentem zostaje znowu France-Albert René, lecz już nie ma władzy dyktatorskiej. Utrzyma się na stanowisku do wyborów 2004 r., kiedy fotel prezydencki obejmie James Nichel
Demokratyzujące się Seszele uzyskują pożyczki z zagranicy, co poprawia stan gospodarki.
- XX/XXI w. - Liczba mieszkańców Republiki Seszeli przekracza 90 tysięcy, z czego ok. 21 tysięcy mieszka w stołecznej Victorii.