← Republika ChińskaTunguzi w Mandżurii, Dong Hu i Xianbei →

Dzoson, Kogurjo, Pekdze, Silla, Korjo, Dżoson, Korea

• 3. tysiąclecie p.n.e. - Półwysep Koreański jest zamieszkany przez ludność posługującą się językiem powstałym ze zmieszania języka najstarszych ludów paleoazjatyckich (obecnych tu już w 40. tysiącleciu p.n.e.), później przybyłych ludów tunguskich (ok. 3000 lat p.n.e.) oraz najmniej licznych plemion chińskich.

Według tradycyjnej mitologii na początku historii Hwanung (syn boga Hwanina rządzącego niebem) wraz z trzema tysiącami służących zstępuje na ziemię na świętą górę Taebaksan i buduje miasto poświęcone bogom. Rządzi dziewięcioma tunguskimi plemionami, które staną się przodkami Koreańczyków. Hwanung uczy swoich poddanych 360 pożytecznych umiejętności, w tym rolnictwa (początek neolitu), tkactwa, rybołówstwa, stolarstwa, medycyny i sztuki pisania.

Tradycja utrzymuje, że Hwanung spotkał tygrysicę i niedźwiedzicę, które usilnie błagały go o pomoc w przyjęciu ludzkiej postaci. Litościwy bóg zaleca im wtedy 100-dniowy pobyt w ciemnej jaskini, podczas którego mają żywić się wyłącznie wiązką piołunu i 20 ząbkami czosnku. Tygrysica nie wytrzymuje jednak tak długiej próby i rezygnuje, a cierpliwa niedźwiedzica zamienia się w końcu w kobietę i zostaje partnerką Hwanunga.

W micie odbija się prastary kult totemicznych zwierząt - pochodzący z Syberii kult niedźwiedzia oraz groźnego tygrysa. Syberyjski totem okazuje się zwycięski. Natomiast tygrys staje się najstraszniejszym wrogiem ludzi, chytrym i krwiożerczym wysłannikiem bogów gór lub samego boga Sansina, a jego wizerunki są odtąd amuletem odstraszającym złe moce.

• 2333 r. p.n.e. - Mityczny Tangun (Dangun), syn Hwanunga spłodzony z niedźwiedzicą zamienioną w kobietę, zakłada starsze królestwo Dzoson (Gojoseon, Dzo Son - Poranek Świeży). Z czasem Tangun przenosi się do Asadal. Według niektórych opowieści po tysiącletnich rządach Tangun odchodzi do nieba jako duch.

Inne wersje mitu wymieniają 46 władców z dynastii Tangun rządzących do roku 1128 r. p.n.e. Co ciekawe, czas sprawowania rządów przez poszczególnych władców waha się od kilku do ok. 30 lat i żaden z nich nie panuje nadnaturalnie długo. To wskazuje, że legendarni władcy wymieniani na tradycyjnych listach to być może realni przywódcy plemion tunguskich, którzy zapisali się w pamięci potomnych. Niektórzy historycy twierdzą jednak, że mityczni królowie zostali wymyśleni tylko po to, by legitymizować władzę późniejszych władców Korei.

Domniemany grobowiec Tanguna w formie kopca-piramidy o wysokości ponad 20 m znajduje się na zboczu góry Taebaksan w północnej części Półwyspu Koreańskiego.

• Koniec XII w. p.n.e. - Konfucjańska tradycja głosi, że Ki-tsy (Kidza, Gija), dostojnik z chińskiej dynastii Szang był więziony przez tyrana Czou, ostatniego króla z dynastii Szang. Na szczęście niegodny monarcha został obalony przez buntowników, a z nim upadła stara dynastia.

Ki-tsy jednak nie chciał żyć pod nową władzą i postanowił opuścić kraj. Tak więc na czele 5000 ludzi emigruje na Półwysep Koreański i zakłada królestwo Kidza Dzoson (Gija Joseon) w okolicach rzeki Liao-ho. Jako król Munseong panuje ponad 40 lat i poświęca ten czas głównie na spajanie luźnej federacji władców rodowych, którzy cieszą się dużą samodzielnością i tylko formalnie uznają przywództwo monarchy.

Ludność utrzymuje się z rolnictwa, używa brązowych narzędzi i zna ceramikę. Praktykuje kult przodków i bezosobowych sił natury.

Powstaje miasto Pjongjang (czasem błędnie zapisywane jako Phenian) - stolica Dzoson.

• Od 1082 r. p.n.e. - Według konfucjańskiej tradycji po śmierci Munseonga w Dzoson panują władcy, o których jednak niewiele mówią kroniki i dokumenty: Janghye, Gyeonghyo i Gongjeong. Wymienia ich za to historyczne dzieło Samguk jusa z XIII w. n.e.

• X - VIII w. p.n.e. - Według listy władców zamieszczonej w Samguk jusa królestwem Dzoson rządzą kolejno: Munmu, Taewon, Gyeongchang, Heungpyeong, Cheolwi i Seonhye w X w. p.n.e., Uiyang (przez 53 lata) i Munhye w IX w. p.n.e. oraz Seondeok, Dohoe, Munyeol, Changguk, Museong i Jeonggyeong w VIII w. p.n.e.

• VII w. p.n.e. - Królestwo Dzoson pojawia się w chińskich kronikach jako silny i zaborczy organizm polityczny. Chińczycy widzą w Dzoson poważnego konkurenta do roli hegemona na Półwyspie Koreańskim, lecz w istocie jest to tylko konfederacja plemion i klanów uznających centralną władzę reprezentowaną przez najwyższych monarchów. Poszczególni książęta są w dużym stopniu samodzielni.

Według Genealogii klanu Seonwu w tym czasie funkcję najwyższego władcy w królestwie sprawują: Nakseong, Hyojong, Cheonhyo, Sudo i Hwiyang.

• VI w. p.n.e. - Dzoson pod władzą królów Bongila, Deokchanga, Suseonga i Yeonggeola prowadzi szereg podbojów, dążąc do opanowania całego Półwyspu Koreańskiego. Rosnąca siła i poszerzanie granic Dzoson wzbudzają coraz większy niepokój Chin.

• V w. p.n.e. - Ku niezadowoleniu Chin królowie Ilmin, Jese, Cheongguk, Doguk i Hyeokseong przekształcają Dzoson w lokalne mocarstwo dominujące na Półwyspie Koreańskim.

• IV w. p.n.e. - Szczyt potęgi Dzoson, które panuje nad całą północną częścią Półwyspu Koreańskiego, łącznie z bardziej oddalonymi ludami zaliczającymi się do tungusko-koreańskiego kręgu kulturowego, jak na przykład Pujo (Buyeo) w Mandżurii na północny zachód od Dzoson.

Południe półwyspu nie zawsze jednak uznaje nominalną władzę Dzoson.

Władcy królestwa Dzoson w tym czasie to: Hwara, Seolmun, Gyeongsun, Gadeok, Samhyo i Hyeonmun.

• III w. p.n.e. - Fala chińskich imigrantów osiedla się na Półwyspie Koreańskim. Według tradycji są to robotnicy zmuszani do budowy Wielkiego Muru. W Dzoson upowszechnia się żelazo przejęte z Chin i elementy chińskiej kultury. Następuje szybki rozwój rolnictwa.

Za panowania królów Jangpyeonga i Jongtonga Dzoson obejmuje tereny między rzekami Tedong-gang i Liao-ho.

Obok Dzoson istnieje kilka innych, w różnym stopniu samodzielnych, wzajemnie zwalczających się organizmów politycznych, z których najsilniejsze to Pujo w Mandżurii oraz konfederacja Dzin (Jin) obejmująca ziemie na południe od Zatoki Wschodniokoreańskiej z centrum w zachodniej części Półwyspu Koreańskiego. Dzin reprezentuje jeszcze epokę brązu (archeologiczna kultura brązowych sztyletów).

Ponadto nad Morzem Japońskim na północ od Zatoki Wschodniokoreańskiej istnieją względnie samodzielne klany Okjeo.

• 220 - 195 r. p.n.e. - W Dzoson panuje Ae, ostatni władca z dynastii Kidza (Gija).

Traci władzę w wyniku zamachu stanu dokonanego przez chińskiego imigranta Wei Mana, który obala dynastię Kidza i przejmuje tron Dzoson. Obalony Ae ucieka na południe na terytorium konfederacji Dzin.

• II w. p.n.e. - Żelazo dociera na południe Półwyspu Koreańskiego, przyczyniając się do rozpadu konfederacji Dzin opierającej się na technologii brązu. Na ziemiach Dzin kształtuje się system Samhan (koreańskie sam - trzy oraz han - wielkie lub wódz). Co prawda koreańskie kroniki wymieniają naczelnych władców Samhan, poczynając od Gijuna, który ma panować już na początku II wieku p.n.e., lecz w rzeczywistości w ramach Samhan funkcjonują trzy konfederacje klanów i plemion. Konfederacja Mahan (ma oznacza południe) istnieje na zachodzie i południowym zachodzie Półwyspu Koreańskiego, Jinhan (jin - wschód) na wschodzie oraz Byeonthan (byeon - lśniący) na południu. Władcy wszystkich trzech konfederacji uznają się za prawowitych spadkobierców i kontynuatorów tradycji Dzin.

Poza tym na północnym wschodzie nad Zatoką Wschodniokoreańską funkcjonuje czwarta konfederacja Tongye wcześniej podporządkowana Dzoson.

• 194 - 161 r. p.n.e. - Wei Man rządzi w Dzoson.

Zapoczątkowuje krótkotrwałą dynastię, panującą do 108 r. p.n.e.

• 109 - 108 r. p.n.e. - Chińska dynastia Han pokonuje króla Ugeo rządzącego Dzoson od 129 r. p.n.e. i podbija niektóre obszary na Półwyspie Koreańskim. Wpływy chińskie zaznaczają się najsilniej na zachodzie i południu Półwyspu Koreańskiego.

W Korei rozpowszechnia się chińskie pismo zwane tutaj hanmun oraz literatura wzorowana na chińskiej. Na przykład znajomość poezji wzorowanej na chińskiej (zwanej potem hansi) oraz umiejętność jej tworzenia są ważnymi elementami wykształcenia arystokracji i urzędników.

Chińczycy zakładają cztery kolonie Lo-lang (Lelang), Xuantu, Lintun i Zhenfan, z których najdłużej, bo aż do 313 roku n.e., przetrwa kolonia Lo-lang w północno-wschodniej części Półwyspu Koreańskiego.

• Do końca II w. p.n.e. - Według późniejszych koreańskich kronik konfederacją Samhan rządzą: Gang, An, Hye, Myung i Hyo.

• I w. p.n.e. - Na południu Półwyspu Koreańskiego nadal istnieje konfederacja Samhan, gdzie według kronikarzy rządzą kolejno: Yang (73-58 r. p.n.e.), Won (58-32 r. p.n.e.) i Gye (32-17 r. p.n.e.).

• I w. p.n.e. - Trzej mityczni bracia Jang-yln, Ko-yln oraz Pu-yln wyzwalają się spod chińskiej okupacji.

Według legendy wyszli z jaskiń w centrum wyspy Takna w Cieśninie Koreańskiej i poślubili córki króla Pjoknang, zakładając rody Jang, Ko i Pu oraz królestwo obejmujące całą wyspę. Tak zaczyna się okres w historii Korei znany jako Trzy Królestwa, czyli Samguk.

Według legendy bracia Jang-yln, Ko-yln i Pu-yln zostają przyjęci na dworze Saro jako władcy wyspy Takna i nawiązują przyjazne kontakty. Odtąd przez kilka wieków wyspa będzie związana z Saro (późniejsze Silla).

Wyspa Takna to pradawne centrum duchowe z wygasłym świętym wulkanem Halla-san i jeziorem Paeknokdam w jego kraterze, co w pewien sposób legitymizuje władzę trzech braci. Nie bez znaczenia jest również fakt, że Takna jest starożytnym ośrodkiem kultu płodności, a jego symbolem jest boski karzeł Tolharubang. Błogosławieństwo otrzymane od tego bóstwa oznacza powodzenie, a zwłaszcza wiele dzieci.

• 57 - 4 r. p.n.e. - Według legend Hjokkose zakłada konfederację klanów zwaną Saro (późniejsze Silla) na południu Półwyspu Koreańskiego. Na czele Saro stoi obieralny monarcha, a więc władza nie jest dziedziczona w obrębie określonej dynastii. Konfederacja Samhan traci znaczenie i w końcu zostanie wchłonięta przez Saro.

• 37 r. p.n.e. - Koreańskie kroniki Samguk sagi i Samguk jusa podają, że Dzumong (Jumong) ucieka z królestwa Dongpujo w Mandżurii. Grożą mu prześladowania ze strony siedmiu synów króla Geumwy zazdrosnych o jego sławę jako niezrównanego łucznika i wojownika oraz pretendenta do tronu.

Romantyczna legenda uznaje Dzumonga za syna boga Haemosu, twórcy królestwa Bukpujo, i Juhwy, najstarszej córki Habaeka, boga rzeki Jali Dzian. Podobno Haemosu spotkał niegdyś Juhwę kąpiącą się w rzece i uwiódł ją. Obrażony i rozwścieczony Habaek wyzwał wtedy Haemosu na pojedynek, a bronią miały być magiczne metamorfozy. Habaek zamieniał się kolejno w karpia, jelenia i przepiórkę, a Haemosu w wydrę, wilka i jastrzębia, który ostatecznie schwytał przepiórkę. Upokorzony Habaek musiał więc uznać wyższość konkurenta i zaakceptować małżeństwo córki. Jednak do oficjalnego ślubu nie doszło. Według jednej wersji to Juhwa okazała chwiejność charakteru i uciekła od Haemosu, a według innej Haemosu ją porzucił. Wtedy rozgniewany bóg Habaek wypędził córkę nad niewielki strumień w Dongpujo i skazał na życie śmiertelniczki. Tam, dzięki swej urodzie i inteligencji została jedną z nałożnic króla Geumwy panującego w Dongpujo. Juhwę zapłodniły promienie słoneczne, w wyniku czego urodziła jajo, z którego w 58 r. p.n.e. miał wykluć się Dzumong. Co prawda zazdrosny Geumwa wielokrotnie próbował zniszczyć cudowne jajo, ale nie zdołał tego dokonać. Przeznaczeniem Dzumonga było bowiem zapoczątkować nowe królestwo. Nic więc dziwnego, że po śmierci (28 r. p.n.e.) Juhwa zostaje pochowana z honorami należnymi władczyni, chociaż była tylko królewską konkubiną. Natomiast w tradycyjnej koreańskiej historiografii zyska potem zaszczytne miano Królowej Matki.

• 37 r. p.n.e. - Dzumong podróżujący wraz z żoną Ye Soyą i grupą poddanych dociera w rejon rzeki Jali Dzian (Yalu Jiang). Istnieje tam luźna konfederacja miejscowych klanów nazywana Jolbon. Jej przywódca oddaje Dzumongowi swoją córkę So Seo-no jako drugą żonę, a po jego śmierci nowym przywódcą konfederacji zostaje Dzumong. Tak powstaje państwo Kogurjo (Goguryeo) ze stolicą w Jolbon.

Dzumong znacząco ogranicza samodzielność klanów, żeby scentralizować państwo. Podporządkowuje sobie też okoliczne ludy reprezentujące zbliżoną kulturę i mówiące językiem podobnym do języka używanego w Pujo oraz Kogurjo.

• 28 r. p.n.e. - Dzumong narzuca swoją zwierzchność plemiennemu państewku Okjeo na wybrzeżu Morza Japońskiego.

• 19 r. p.n.e. - Wybucha konflikt między synami Dzumonga aspirującymi do tronu Kogurjo

Niebezpieczna sytuacja chwilowo zmusza pierwszą żonę Dzumonga Ye Soyę i jej syna Yuri do opuszczenia dworu. Jednak walka o władzę nie ustaje. Wkrótce zwolennicy Ye Soyi i Yuri uzyskują przewaghę, a druga żona króla So Seo-no musi uciekać wraz z dwoma synami Pirju i Ondzo.

Dzumong zaś ogłasza, że następcą tronu Kogurjo będzie Yuri (panuje od 19 r. p.n.e. do 18 r. n.e.).

Niedługo potem Dzumong umiera (po śmierci otrzymuje królewskie imię Tong-mjong, Dongmyeong).

• 18 r. p.n.e. - Według źródeł koreańskich początek państwa Pekdze (Baekje) założonego przez synów Dzumonga, Pirju i Ondzo (Onjo), na południe od rzeki Hangang na południowym zachodzie Półwyspu Koreańskiego. Pierwszym królem Pekdze zostaje Ondzo i rządzi od 18 r. p.n.e. ż do 29 r. n.e.

Odtąd Kogurjo na północy i Pekdze na południu walczą o władzę nad Półwyspem Koreańskim. W Seulu pod rządami Pekdze powstaje potężna twierdza Wiryeseong.

• I w. p.n.e./I w. n.e. - Koreańskie królestwo Silla utrzymuje ścisłe kontakty z Chinami, rozwija hodowlę jedwabników i rolnictwo, staje się ośrodkiem twórczości artystycznej. W tym czasie w Silla rządzą Namhac (4-24 r. n.e.) i Yuri Yisageum (24-57 r. n.e.).

• Od I w. n.e. - Dominujący dotąd szamanizm stopniowo ustępuje konfucjanizmowi i taoizmowi przyniesionym z Chin.

• 3 r. n.e. - Yuri przenosi stolicę Kogurjo z Jolbon do miasta Hwango (Gungnae).

• 6 r. n.e. - Dongpujo atakuje Kogurjo, lecz musi się wycofać po wyjątkowo obfitych opadach śniegu, które blokują drogi i skutecznie unieruchamiają armię agresora.

• 13 r. n.e. - Drugi najazd Dongpujo na Kogurjo kończy się w zasadzce zorganizowanej przez księcia Muhiula (przyszły król Daemusin rządzący w 18-44 r. n.e.): armia Dongpujo zostaje praktycznie wybita, a król Daeso z trudem ucieka.

• 42 r. n.e. - Suro odrzuca zwierzchność króla Pekdze Daru (29-77 r. n.e.) i zostaje pierwszym władcą konfederacji plemiennych państw Kaja (Gaya, Karak, Kymgwan) na południowym wybrzeżu Półwyspu Koreańskiego. Kaja przetrwa niemal 500 lat, lawirując między silniejszymi sąsiadami, zazwyczaj jako wasal któregoś z nich. Mimo to władcy należący do Kaja zwykle noszą dumny tytuł Wang oznaczający króla.

• Od połowy I w. n.e. - W Kogurjo rządzą: Minjung (44-48), Mobon (48-53) i Taejo (53-146).

Taejo ogranicza samodzielność wasalnych państewek Okjeo i Tongye na północy nad Morzem Japońskim. Podejmuje też dyplomatyczną próbę przejęcia kontroli nad wyspą Takna w Cieśninie Koreańskiej, lecz miejscowi władcy odmawiają; wolą mniej niebezpieczne kontakty z Silla. W rezultacie armia Kogurjo ląduje na wyspie i siłą podporządkowuje ją bezpośredniej władzy Taejo.

W tym czasie w konkurencyjnym Pekdze panuje Giru (77-128 r. n.e.), a w Silla rządzą władcy noszący tytuł Isageum: Talhae (57-80 r. n.e.), Pasa (80-112 r. n.e.), Jima (112-134 r. n.e.) i Ilseong (134-154 r. n.e.). Silla jeszcze nie dorównuje potężniejszym sąsiadom, ale stopniowo buduję pozycję państwa, z którym należy się liczyć.

• II w. n.e. - Na południowym wschodzie Półwyspu Koreańskiego powstaje sojusz sześciu księstw pod wodzą Silla. Rządzą nią obieralni królowie z rodów Pak, Sok i Kim.

Konfederacja jest zależna od Kogurjo. co budzi niezadowolenie królów Gaeru i Chogo panujących w Pekdze.

• III - IV w. - Kogurjo przeżywa rozkwit gospodarczy i kulturalny za panowania takich władców jak Jungcheon (248-270), Seocheon (270-292), Bongsang (292-300), Micheon (300-331) i Gogugwon (331-371).

W Kogurjo i innych państwach Półwyspu Koreańskiego powstają wielkie kopce grobowe władców i wybitnych osobistości jako widomy znak ich potęgi i bogactwa.

• Początek IV w. - Najsilniejszym państwem na południu Półwyspu Koreańskiego jest Pekdze, gdzie rządzą królowie Bunseo (298-304), Biryu (304-344) i Gye (344-346). Konkurują z Kogurjo z północy o wpływy na Półwyspie Koreańskim.

Według autorów chińskich w tym czasie powstaje królestwo Pekdze. W rzeczywistości istnieje ono już od kilku wieków, ale dopiero teraz stało się ważne jako przeszkoda dla chińskich planów opanowania Półwyspu Koreańskiego.

• IV - V w.- Buddyzm zaczyna zdobywać dominującą pozycję wśród ludności Pekdze i Kogurjo. Konfucjanizm zaś staje się podstawą oficjalnej ideologii, polityki i prawa obu głównych państw Półwyspu Koreańskiego.

Z drugiej strony wciąż żywe są dawne wierzenia, czego przykładem może być miecz chiljido (czyli siedmioramienny) z Pekdze wykuty w IV w. i znaleziony w XIX w. w szintoistycznej świątyni w Tenri w Japonii. Miecz wykonany z najlepszej kilkakrotnie kutej stali ma sześć bocznych odgałęzień, co sugeruje nawiązanie do idei kosmicznego drzewa znanego szamanistom i do rogów jelenia. Na ostrzu znajduje się jeden z najstarszych koreańskich napisów wykonanych złotą nicią, który stwierdza, że na całym świecie nie ma podobnego miecza.

• Od drugiej połowy IV w. - W Songdo funkcjonuje cmentarz królów Silla, jedna z najważniejszych nekropolii na Półwyspie Koreańskim. Władcy są grzebani pod wielkimi kurhanami w podziemnych grobowcach zdobionych polichromiami i bogato wyposażonych.

• 356 - 402 r. - W Silla panuje Naemul, który jako pierwszy przyjmuje oficjalny tytuł Maripgan oznaczający władcę i zakłada dynastię. W ten sposób podkreśla, że tron Silla jest dziedziczny i chce pokazać rosnącą samodzielność swojego państwa.

Nowa tytulatura będzie obowiązywała również za panowania Sulseonga (402-417) i utrzyma się do końca V wieku.

W Silla wykształci się oparta na buddyzmie hierarchia rang golpum (rangi kości), co oznacza pochodzenie społeczne i dupum (rangi głowy), czyli wykształcenie. Rangi ściśle określają prawa i obowiązki społeczne, ograniczając zarazem możliwości ewentualnego awansu społecznego.

• 372 r. - Król Kogurjo Sosurin (panuje w latach 371-384) zakłada pierwszą na Półwyspie Koreańskim konfucjańską szkołę zwaną akademią Taehak i pierwszą świątynię buddyjską. Jest to wyraz silnych wpływów Chin, ale też odpowiedź na potrzebę posiadania wykształconych kadr dla państwowej administracji.

Kulturowe związki z Chinami nie osłabną również za panowania następnego króla Kogurjo Gogugyanga (384-391).

• 391 - 413 r. - W Kogurjo rządzi Gwanggaeto Wielki. Państwo staje u szczytu powodzenia politycznego i militarnego, przeżywając jednocześnie rozkwit gospodarczy i kulturalny.

• 399 r. - Gwanggaeto Wielki z Kogurjo odbiera Pekdze rządzonemu przez króla Asina (392-405) tereny nad rzeką Hangang. Kogurjo wyrasta na mocarstwo, rozciągając swoją władzę od południowej Mandżurii i Zatoki Piotra Wielkiego do centrum Półwyspu Koreańskiego.

• IV/V w. - Silla, początkowo jako formalny wasal Kogurjo, walczy z konfederacją Kaja. Próbuje opanować południowe wybrzeża Półwyspu Koreańskiego, lecz bez zamierzonego skutku, ponieważ wojny doprowadzają do silniejszej konsolidacji państw Kaja w dolinie i ujściu rzeki Naktong.

• 427 r. - Król Jangsu (panuje w latach 413-490) przenosi stolicę Kogurjo z Hwango do Pjongjang.

W pierwszej połowie V wieku podboje i wojny nadszarpnęły gospodarkę kraju, co zachęca do buntów i prób wyzwolenia się wasali spod przewagi Kogurjo. Dokonują tego rządzący w Silla Nulji (417-458) i Jabi (458-479).

Na osłabieniu Kogurjo zależy oczywiście Chinom i Pekdze.

W Pekdze panują w tym czasie królowie: Jeonji (405-420), Guisin (420-427) i Biyu (427-454).

• 475 r. - Król Munju (475-477) przenosi stolicę Pekdze do Ungdzin.

• Koniec V w. - Kogurjo za panowania Mungjamyeonga (491-519) i Anjanga (519-531) podejmuje walkę o odzyskanie pozycji hegemona Półwyspu Koreańskiego, ale nie potrafi zneutralizować rosnącej potęgi Soji rządzącego w Silla w latach 479-500. Granica Pekdze przesuwa się nad południowe brzegi zatoki Asan.

• VI w. - Silla przyjmuje konfucjanizm jako ideologię państwową, lecz równolegle pojawiają się również buddyjskie klasztory.

Silla staje się najagresywniejszym państwem Półwyspu Koreańskiego, zmierzając do zjednoczenia ziem koreańskich, czego wyrazem jest przyjęcie przez Jijeunga (500-514) nowego tytułu wang oznaczającego króla.

Rozwija się system wychowawczy hwarang-do (droga najlepszej młodzieży) - sztuka walki i arystokratyczny ruch stawiający sobie za cel rozwijanie cnót, poczucia honoru i patriotyzmu. Kapłan Wong Wang opracowuje zasady etyki hwarang: harmonia z przyrodą, posłuszeństwo rodzicom, lojalność wobec przyjaciół, wierność krajowi i unikanie zbędnej przemocy. Hwarang w dużym stopniu ukształtuje narodowy charakter Koreańczyków.

• 512 - 553 r. - Kiedy Kogurjo i Pekdze są zajęte wojnami, Silla podbija wyspy Ullyngdo (512) i odbiera Pekdze część obszaru nad Hangang (551-553). Silla rozwija intensywny handel morski z Chinami.

• 528 r. - Król Beopheung (Pop’ung, panuje w latach 514-540) z Silla buduje Pulguksa, buddyjską świątynię, mającą zapewnić państwu powodzenie. W ten sposób powstaje najsławniejszy buddyjski ośrodek kraju w Kjongdżu (Gyeongju) na górze T’ohamsan w południowej Korei. Przez kilkanaście wieków będzie to główny cel pielgrzymek na Półwyspie Koreańskim.

• 532 r. - Na południu upada Guhyeong (rządzi od 521 r.) ostatni władca konfederacji Kaja podbitej przez armię Silla.

• 538 r. - Król Pekdze Seong (523-554) w sojuszu z Silla odbiera władcy Kogurjo Anwonowi (531-545) część ziem nad Hangang.

• 540 - 576 r. - W Silla panuje Jinheung. Za jego czasów armia staje się najważniejszym elementem struktury państwa, co znajduje odbicie w bardzo agresywnej polityce zewnętrznej.

• Od 552 r. - Misjonarze z Pekdze przynoszą buddyzm do Japonii.

• 556 r. - Władca Kogurjo Yangwon nie potrafi powstrzymać naporu Silla i traci część ziem.

Mimo to Kogurjo nadal pozostaje jedną z głównych potęg Półwyspu Koreańskiego zarówno za panowania Yangwona (545-559), jak też jego następcy Pyeongwona (559-590).

• Od VI/VII w. - Schyłkowy okres w dziejach królestwa Pekdze coraz wyraźniej słabnącego w konfrontacji z agresywną monarchią Silla. W tym czasie w Pekdze rządzą: Wideok (554-598), Hye (598-599), Beop (599-600) i Mu (600-641).

• Od 611 r. - Król Yeongyan (590-618) walczy z Chińczykami próbującymi podbić Kogurjo.

• 612 r. - Yldzi Mundok, wódz Kogurjo, rozbija Chińczyków nad rzeką Czhongczhongang. Wojna trwa jeszcze 2 lata, ale armia chińska już nie potrafi realnie zagrozić istnieniu królestwa.

Jednak następny władca, Yeongnyu (618-642) wciąż musi poświęcić wiele uwagi, żeby wzmocnić nadszarpniętą obronność Kogurjo.

• 643 - 646 r. - Kolejna chińska próba podboju Półwyspu Koreańskiego odparta przez króla Kogurjo Bojanga (642-668), który pokonuje najeźdźców w bitwie pod Anszyczeng (645).

Jednak dla panujących w Silla królowej Seondeok (632-647) i króla Jindeoka (647-654) Kogurjo stanowi przeszkodę na drodze do zjednoczenia Półwyspu Koreańskiego. Dlatego razem z Chińczykami zwalczają Kogurjo.

• Lata 658, 660 - Kolejne łupieżcze najazdy z Chin wyniszczają Kogurjo.

• 660 r. - Król Pekdze Uija (641-660) zostaje pokonany przez armię wojowniczego króla Silla Muyeola (654-661). Pekdze znika z map podbite przez Silla.

• 668 r. - Klęska Kogurjo rozbitego przez Chińczyków (Pjongjang zostaje spalone) i generała Kim Yusina z Silla.

Zachodnią część terytorium Kogurjo zajmują Chińczycy, a południowo-wschodnią Silla. Natomiast na północnym wschodzie, czyli w Mandżurii członek rodziny królewskiej Kogurjo Cożun przyjmuje imię Ko Wang i w latach 698-719 organizuje koreańsko-tunguską monarchię Czin, czyli Pohaj.

Król Silla Munmu (661-681) zakłada monarchię zwaną Thongil Silla; po raz pierwszy w dziejach cały Półwysep Koreański zostaje zjednoczony jednym państwie. Wyzwala to gwałtowny rozwój gospodarczy, dalekosiężny handel i powstanie nowych prądów w kulturze. Stolica Kjongdżu i inne miasta bogacą się i zapełniają pięknymi budowlami. Kwitną wzorowane na chińskim malarstwo i rzeźba, literatura oraz badania naukowe.

Pojawia się próba przekształcenia chińskich hieroglifów w fonetyczny zapis języka koreańskiego (w pełni zrealizowana dopiero w 1446 r., lecz zastosowana w praktyce jeszcze później bo w XIX/XX w.).

• 668 - 678 r. - Wojna Silla z Chińczykami dążącymi do podboju Półwyspu Koreańskiego po upadku Kogurjo. Co prawda Chiny formalnie uznają Półwysep Koreański za swoją strefę wpływów, ale w istocie królestwo Silla jest niezależne.

• Koniec VII w. - W Kjongdżu powstaje pierwsze koreańskie obserwatorium astronomiczne.

• VIII w. - Złoty okres w dziejach Półwyspu Koreańskiego zjednoczonego pod panowaniem Silla. Po serii wzajemnych najazdów Silla pozostaje w chłodnych stosunkach z Pohaj.

• 735 r. - Po wieloletnich walkach i sporach z Chinami władca Silla Seongdeok Wielki (702-737) ustala granicę na rzece Tedong-gang.

• 742 - 764 r. - W Kjongdżu powstaje nowa świątynia - słynna jaskinia Sokkuram z pięknym posągiem Buddy.

• 751 r. - Za panowania Gyeongdeoka w Silla (742-765) zostaje założony jeden z najważniejszych buddyjskich klasztorów Pulguksa.

• Początek IX w. - Silla jest najsilniejszym państwem na Półwyspie Koreańskim utrzymującym bliskie stosunki z Chinami epoki Tang.

Przykładem jest rządzący w latach 809-826 król Heondeok, który spędził dużo czasu w Chinach i zapoznał się z chińską kulturą, a po powrocie do kraju i przejęciu tronu usprawnił gospodarkę, rozbudowując między innymi system irygacji. Jego brat i następca na tronie Heungdeok (panuje w latach 826-836) przejmuje kraj z silną gospodarką i liczący się na arenie międzynarodowej.

• Początek IX w. - Wywodzący się z rodziny plebejuszy Chang Pogo organizuje rozbudowaną sieć handlową łączącą Silla z Chinami. Jego sukces jest tak wielki, że Chang Pogo zaczyna aspirować do arystokratów, co oczywiście wywołuje niechęć w klasie wyższej.

• IX w. - Według legendy mnich Doseon zapoczątkowuje buddyjski ośrodek w dolinie, która będzie znana pod nazwą Unjusa. Tradycja głosi, że powstaje tam 1000 posągów Buddy i 1000 pagód.

• 836 r. - Po śmierci Heungdeoka Silla popada w okres politycznej niestabilności. Kolejni władcy zwykle zdobywają władzę przemocą i rządzą krótko: Huigang (836-838), Minae (838-839), Sinmu (839).

Chang Pogo próbuje wykorzystać sytuację i zapewnić sobie większe wpływy, więc popiera Sinmu (Kim Uljing), żądając w zamian, aby nowy król poślubił jego córkę. Kiedy jednak po zaledwie trzech miesiącach Sinmu traci władzę, Chang Pogo staje się przedmiotem nienawiści w sferach rządzących i ostatecznie zostaje zamordowany.

• Druga połowa IX w. - Działania wielkich feudałów stopniowo podkopują władzę królewską w Silla.

• 857 - 915 r. - Choe Chiwon, sławny filozof, poeta i pisarz znany pod pseudonimem Osierocona Chmura.

Po studiach w Chinach zostaje urzędnikiem pracującym dla dynastii Tang. Wraca do Silla w 885 r. jako wysłannik cesarza. W 887 r. przedstawia królowi Jinseongowi projekt kompleksowej reformy, która miałaby powstrzymać postępujący rozkład państwa, ale jego propozycje zostają odrzucone. Zniechęcony rezygnuje w końcu z pracy w stolicy i przyjmuje stanowisko urzędnika na prowincji, a potem przenosi się do buddyjskiego klasztoru Haeinsa. Pośmiertnie w roku 1074 zostanie mu przyznany oficjalny tytuł Markiza Jasnej Kultury.

• 888 r. - Powstaje słynny zbiór koreańskiej poezji pod tytułem Samdemok.

• IX/X w. - Silla słabnie za panowania królów Jinseonga (887-897), Hyogonga (897-912) i Sindeoka (913-917).

Powstają lokalne monarchie, lecz ich władców królowie Silla nazywają uzurpatorami. Najsilniejsze z nich to księstwo Hu Pekdze (900-936) założone przez Kjon Hwon oraz księstwo Hu Kogurjo (Hu Korjo, Madzin, Thebon) założone przez Kung Je (Gungye) oraz jego krewnych Uijo i Sejo pod koniec IX wieku.

• 918 r. - Wang Gon (Wang Geon) wywodzący się z rodziny wojskowego dostojnika z Gaeseong organizuje przewrót w Hu Kogurjo. Wang Gon wcześniej wspierał Kung Je, lecz teraz wykorzystał osłabienie pozycji księcia: zdobywa miasto Songdo i przejmuje władzę w Hu Kogurjo.

W późniejszej historiografii znany będzie jako Taejo (Wielki Przodek), ponieważ zakłada dynastię Wang panującą w królestwie Korjo ze stolicą w Gaeseong. W rzeczywistości siedzibą władz jest tak zwana stolica pomocnicza w Pjongjang. To miasto bowiem zostało wskazane przez geomantów, którzy wybrali Pjongjang ze względu na jego dobre położenie i ukształtowanie powierzchni, co oznacza, że w danym miejscu dobrze oddziałuje energia kosmiczna.

Pjongjang pozostanie centrum państwa do 1392 r.

• 927 - 935 r. - W Silla panuje Gyeongsun, ostatni władca tego państwa.

• 935 r. - Panujący w Korjo Wang Gon podbija państwo Silla i zmusza Gyeongsuna do abdykacji.

• 936 r. - Wang Gon podbija Hu Pekdze.

Korjo wyrasta na lokalne mocarstwo, ale państwo Wang Gona, chociaż rozległe, jest wewnętrznie niespójne. Składa się bowiem z kilku do niedawna niezależnych krajów. Władca musi więc siłą tłumić lokalne próby rebelii, ale jednocześnie dąży do porozumienia z elitami dawnych królestw. W ciągu swojego panowania Wang Gon poślubi aż 28 arystokratek pochodzących z najmożniejszych i najbardziej wpływowych rodów, aby je związać z nową monarchią.

Król organizuje państwo w oparciu o zasady buddyzmu, czego wyrazem jest Dziesięć Pouczeń, rodzaj konstytucji lub zbiór wskazówek, jak powinno wyglądać państwo i w jaki sposób należy rządzić. Mimo uznania buddyzmu za ideologię dominującą, inne religie mają być tolerowane, zwłaszcza tradycyjny szamanizm. W Dziesięciu Pouczeniach zostają podkreślone koreańskie obyczaje i kultura jako elementy definiujące Koreańczyków w opozycji do wpływów chińskich.

• 938 r. - Ko ja-gyeon władający wyspą Takna w Cieśninie Koreańskiej początkowo odmawia uznania władzy Korjo, ale ostatecznie podporządkowuje się Wang Gonowi. Wysyła na dwór w Pjongjang swojego syna Malo oficjalnie jako wyraz przyjaźni, a w rzeczywistości w roli zakładnika gwarantującego lojalność.

• 943 r. - Po śmierci Wang Gona rządzą Korjo jego synowie Hyejong (943-945), Chongjong (945-949) i Kwangjong (949-975).

• 957 - 958 r. - Wprowadzenie egzaminów (kwago) na stanowiska państwowe w Korjo. Wzorem Chin egzaminy mają zapewnić wysoki poziom intelektualny urzędników i uzależnić ich od władcy, któremu zawdzięczają swoje stanowisko. Egzaminy państwowe będą w Korei stosowane do roku 1894.

Społeczeństwo Korjo jest podzielone na cztery klasy. Najwyższa obejmuje rodzinę królewską i rodziny arystokratyczne oraz najwyższych urzędników. Klasa średnia to urzędnicy niższego rzędu. Do klasy plebejskiej należą rzemieślnicy i rolnicy. Najniższą klasę tworzą niewolnicy.

• Druga połowa X w. - Najazd Kitanów i Dżurdżenów; odparty przez Korjo, które pod rządami Gyeongjonga (975-981) i Seongjonga (981-997) wyrasta na potęgę.

• XI - XII w. - Rozkwit Korjo za kolejnych władców z dynastii Wang.

Mokchong (997-1009, usunięty), Hyonjong (1009-1031), Tokchong (1031-1034), Chongjong (1034-1046), Munjong (1046-1083), Sunjong (1083), Sonjong (1083-1094), Honjong (1094-1095), Sukchong (1095-1105), Yejong (1105-1122), Injong (1122-1146), Uijong (1146-1170, usunięty), Myongjong (1170-1197, usunięty).

• 1084 - 1135 r. - Dzong Dzisang konfucjański uczony, poeta, kaligraf i malarz.

Zostaje fałszywie oskarżony o działalność antypaństwową i stracony.

• XII - XIII w. - Szereg antyfeudalnych powstań chłopskich i dynastyczne spory o tron osłabiają Korjo.

• 1105 r. - Położona na południe od Półwyspu Koreańskiego wyspa Takna, której władcy byli dotychczas wasalami Korjo, zostaje bezpośrednio włączona do posiadłości królestwa i nazwana Tamma. Podczas kolejnej reformy administracji w roku 1121 wyspa otrzyma nową nazwę Czedżu (Jeju).

• 1145 r. - Konfucjański uczony Kim Bu-sik (1075-1151) pisze po chińsku dzieło Samguk sagi, czyli Kronikę trzech królestw, pierwszą historię Korei.

• 1229 r. - Najazd Mongołów: król Kojong (1213-1259) musi przyjąć protektorat mongolskiej dynastii panującej w Chinach (1231) i płaci jej trybut. Korjo pozostanie zależne do XIV w. i będzie mongolską bazą w czasie inwazji na Japonię.

• 1271 r. - Generał Kim Tong-jeong ucieka przed Mongołami na wyspę Czedżu na południe od Półwyspu Koreańskiego, którą próbuje zamienić w ośrodek oporu. Jednak w krótkim czasie jego armia zostaje zniszczona przez 10 tysięcy żołnierzy mongolskich, a władzę nad wyspą przejmuje mongolski gubernator wojskowy (1273).

• Koniec XIII w.- Buddyjski mnich Il Jon (Iryon, zmarły w roku 1288) pisze po chińsku Samguk jusa, znacznie poszerzoną wersję Samguk sagi. Dzieło stanie się jednym z najcenniejszych źródeł do poznania historii Korei.

Praca Il Jona jest też pierwszą w dziejach książką wydrukowaną z trwałych, metalowych czcionek (1234).

• 1351 - 1374 r. - W Korjo rządzi Kongmin Wang. Po upadku mongolskiej dynastii w Chinach uniezależnia się od Chin. Jego syn U Wang (1374-1388) umacnia niepodległość państwa.

• 1356 r. - Pod wpływem prześladowań ze strony konfucjańskich władz buddyjskie szkoły sŏn (cz’an) jednoczą się w ramach Chogye chong.

• 1388 r. - Generał Li Songkje, sławny łucznik i świetny wojownik, otrzymuje rozkaz wyparcia Chińczyków z półwyspu Liaotung, lecz go nie wykonuje. Prowadzi armię na stolicę i obala młodego króla U Wanga, a na tronie osadza jego ośmioletniego syna Chang Wanga jako marionetkowego władcę. W rzeczywistości królestwem rządzą konfucjański filozof Yi Saek jako premier rządu oraz generałowie Jo Minsu i Li Songkje jako ministrowie lewej i prawej strony, czyli najbliżsi doradcy i urzędnicy premiera.

Rok później Li Songkje obala młodocianego króla i żąda uznania swojej władzy. To wywołuje rozłam wśród urzędników i myślicieli, którzy zgodnie z zasadami konfucjanizmu są zobowiązani do posłuszeństwa wobec władzy i zachowania społecznej hierarchii. Część z nich popiera uzurpatora, a inni zajmują stanowisko krytyczne. Tak zaczyna się walka między frakcjami i próby siłowego uciszenia krytyków przez uzurpatora.

• 1392 - 1398 r. - Li Songkje (Yi Songkye, Taejo) zakłada dynastię Li (Yi, Joseon) i państwo Dżoson. Nazwa Dżoson (Joseon/Choson) oznacza Poranny Spokój.

Usuwa Kongyang Wanga (1389-1392) ostatniego z dynastii Wang. Nową stolicą zostaje miasto Hanseong (do 935 r. jako Seul lub Soul, a do 1394 r. Hanjang). Na południu rozkwitają miasta Taegu i Pusan - port handlujący z Japonią.

Li Songkje uznaje konfucjanizm za ideologię państwową. Dżoson pozostaje więc pod silnym wpływem kultury Chin: upowszechniają się stroje i ceremonie dworskie epoki Ming oraz chińskie obyczaje. Władca przyjmuje tytuł wang (król). Za dynastii Li słabną wpływy buddyzmu, który stopniowo ustępuje konfucjanizmowi.

Na dworze narasta napięcie między synami Li Songkje. Władca ma ośmiu synów, a pod koniec swoich rzadów faworyzuje młodszych synów z drugiej żony, co wywołuje oburzenie tych starszych.

• 1392 r. - Trzej konfucjańscy myśliciele Yi Saek, Jeong Mongju i Gil Jae opuszczają królewski dwór Dżoson i przenoszą się na prowincję, aby uniknąć nacisków ze strony zwalczających się frakcji. Przyjmują nowe imiona Mogeun, Poeun i Yaeun, dzięki czemu wejdą do historii jako Trzej Pustelnicy (koreańskie słowo eun oznacza pustelnika). Ich ostentacyjne odejście wywołuje jednak oburzenie na dworze, a Jeong Mongju zostaje nawet zamordowany. Mimo to w następnych latach pamięć o Trzech Pustelnikach nie zaginie, a oni sami staną się w Korei symbolem walki o wolność myśli i sumienia.

• 1394 r. - W Hanseong (Seulu) powstają królewskie pałace i ogrody Kiongbok (Gyeongbukgung, zostaną zrekonstruowane w 1870 r.).

• 1398 r. - Yi Bangwon, jeden z synów Li Songkje dokonuje przewrotu pałacowego znanego potem w historii jako pierwsze zamieszki książąt. Zmusza ojca do abdykacji, lecz sam nie przejmuje tronu. Powołując się na zasadę starszeństwa, formalnie oddaje władzę swemu bratu.

• 1398 - 1400 r. - Panuje Jeongjong (Chongjong), syn Li Songkje.

W rzeczywistości panem Dżoson jest Yi Bangwon, który steruje Jeongjongiem, co budzi niezadowolenie zarówno na dworze, jak też wśród arystokracji. W 1400 r. dochodzi do drugiego przewrotu pałacowego, czyli drugich zamieszek książąt. Bracia zmuszają Jeongjonga do abdykacji, a na tron wstępuje najsilniejszy z nich Yi Bangwon, który przyjmuje imię Taejong.

• XV - XVI w. - Złoty okres koreańskiej kultury, zapoczątkowany za panowania króla Taejonga (1400-1418, brat Jeongjonga).

Taejong w miejsce dawnej Rady Przybocznej tworzy Radę Stanu składającą się z dziewięciu ministrów zajmujących się określonymi dziedzinami życia gospodarczego i społecznego. Powołuje też Trzy Biura nadzorujące działalność ministrów: Główny Inspektorat, Biuro Cenzorów i Biuro Specjalnych Doradców.

Miasto Hanseong jest intensywnie rozbudowywane, a od 1392 r. istnieje tam akademia malarstwa Tohwawon (późniejsza szkoła Tohwaso). Rząd łoży też na utrzymanie teatru.

• 1418 - 1450 r. - Panuje król Sejong.

• 1420 r. - Na polecenie Sejonga powstaje Pawilon Światłych Mężów, czyli stowarzyszenie grupujące najinteligentniejszych i najlepiej wykształconych ludzi w państwie. Członkowie tej organizacji zajmują się między innymi literaturą, historią, geografią i dziedzinami praktycznymi, jak rolnictwo i meteorologia. Dokonują też wynalazków, na przykład Jang Yeongsil doskonali metalowe czcionki, buduje zegary wodne i słoneczne, astrolabium i deszczomierz. Niestety, Jang Yeongsil ma niską rangę społeczną i dlatego bywa pomijany w tekstach opisujących dokonania członków Pawilonu Światłych Mężów.

Ludzie należący do tej organizacji służą jako doradcy króla w sprawach ekonomicznych, społecznych i politycznych oraz nadzorcy państwowych egzaminów na stanowiska urzędnicze.

Organizacja przetrwa do 1456 r., kiedy rozwiąże ją król Sejo. Do tego czasu przez Pawilon przewinie się ok. 90 osób.

• 1424 r. - Szkoła Chogye chong zostaje połączona z innymi szkołami buddyjskimi Korei, co jest wyrazem oporu wobec nacisków ze strony niechętnych im władz odwołujących się do konfucjanizmu. Mimo to buddyzm wciąż się utrzymuje i przetrwa aż do 1910 r. kiedy ustaną oficjalne prześladowania.

• 1446 r. - Grupa intelektualistów z Pawilonu Światłych Mężów, w tym historyk Jeong Inji, znawca kaligrafii Seong Sammun i sinolog Sin Sukju opracowują podręcznik nauki prawidłowej wymowy dla ludu, gdzie przedstawiają pierwszą wersję fonetycznego zapisu języka koreańskiego, czyli alfabet (28 a potem 24 litery) graficznie oparty na uproszczonych chińskich hieroglifach. Klasy wyższe jednak aż do końca XIX w. będą używać wyłącznie pisma chińskiego (hanmun), które jest uznawane za eleganckie.

• Od połowy XV w. - Kolejni królowie Munjong (1450-1452, najstarszy syn Sejonga), Tanjong (1452-1455) i Sejo (1455-1468) starają się zapanować nad rywalizacją frakcji politycznych związanych z buddyzmem, konfucjanizmem i arystokratycznymi rodami.

Ponieważ prześladowani dotąd konfucjańscy urzędnicy i uczeni wycofali się z funkcji państwowych i w większości wyjechali na prowincję, Sejo musi uzupełnić braki kadrowe. Wprowadza więc nowe egzaminy urzędnicze. Tak powstaje nowa klasa urzędników lojalnych wobec króla. Władca zaś otacza się buddystami i wprowadza zasady buddyjskie do administracji. Rozwiązuje Pawilon Światłych Mężów, a w jego miejsce powołuje Biuro Specjalnych Doradców (1456). Wzmacnia prerogatywy Trzech Biur.

Na jego polecenie zostaje spisany kodeks praw zwany gyeongguk daejeon, który od 1475 do 1894 r. będzie podstawą niemal całego koreańskiego prawodawstwa.

Po śmierci Sejo w 1468 r. jego następcą jest jego syn Yejong, który jednak umiera przedwcześnie w roku 1469, mając zaledwie dziewiętnaście lat.

• 1469 - 1494 r. - Dwunastoletni Seongjong początkowo tylko formalnie obejmuje władzę w Dżoson jako następca Yejonga, ponieważ w rzeczywistości rządzą jego matka, babka i ciotka jako regentki. To one decydują o wykształceniu przyszłego władcy w duchu konfucjańskim. Kiedy więc po siedmiu latach Seongjong dorasta i faktycznie zaczyna rządzić, wprowadza zasady konfucjanizmu na swoim dworze i w administracji państwowej.

• Koniec XV - połowa XVI w. - Walki frakcyjne podkopują spójność i siłę państwa.

Kolejni władcy Dżoson, Yeonsan-gun (1494-1506), Jungjong (1506-1544), Injong (1544-1545) i Myeongjong (1545-1567) próbują utrzymać ster rządów, zwalczając między innymi niebezpieczne wolnomyślicielstwo uczonych, którzy krytykują narzuconą przez konfucjanizm sztywną hierarchię społeczną i żądają odblokowania dróg awansu w państwowej administracji. Na prowincji zaś przeciwnicy konfucjańskiej hierarchii tworzą lokalne ośrodki intelektualne o charakterze antyrządowym. Dochodzi do kilku pogromów, czyli masowych zabójstw uczonych w latach 1498, 1504 i 1519. W 1504 r. w zamieszkach giną nawet królowa Sohye i część dwórek.

• XVI w. - Szereg łupieżczych najazdów Mandżurów osłabia państwo.

• 1592 - 1597 r. - Najazd Japończyków: za panowania króla Seonjo (Sonjo, 1567-1608).

Najeźdźcy zajmują Pjongjang (1592-1593) i niszczą Hanseong. Japońska flota jest kilkadziesiąt razy liczniejsza od koreańskiej, co zapowiada całkowity podbój Półwyspu Koreańskiego. Wtedy jednak generał Yi Sunsin (1545-1598) opracowuje nowatorskie okręty-żółwie, zapowiedź przyszłych pancerników. Górny pokład całkowicie przykrywa wypukła obudowa z grubych desek pokrytych dodatkowo metalowymi płytami, aby odbijały pociski. Maszty są składane na czas walki i chowane pod pancerną obudową. Nawet abordaż okazuje się nieskuteczny, ponieważ żołnierze przeciwnika wchodzą na pancerną obudowę, skąd nie ma wejścia do wnętrza. Co więcej, ostrza umieszczone na zewnętrznym pancerzu ranią napastników. W burtach zaś są umieszczone strzelnice, aby armaty mogły razić okręty wroga. Dodatkową bronią jest miotacz ognia i trującego dymu wystający wysoko ponad rufę i zewnętrzny pancerz.

Nowa broń okazuje się niezwykle skuteczna. W decydującej bitwie w 1593 r. 12 okrętów-żółwi stawia czoło 133 okrętom Japończyków. Ku zaskoczeniu najeźdźców Koreańczycy zwyciężają: nie tracąc żadnego okrętu, zatapiają 31 jednostek japońskich, a 90 uszkadzają. W ostatecznym rozrachunku flota inwazyjna licząca łącznie 375 okrętów zostaje powstrzymana.

Walki na lądzie będą się toczyć jeszcze kilka lat. Wreszcie wojska koreańskie wspomagane przez Chińczyków rozbijają najeźdźców nad rzeką Yalu w 1596 r. W ciągu 1597 r. siły japońskie opuszczają Koreę.

• 1597 r. - Na skutek intryg wrogich dostojników Yi Sunsin zostaje pozbawiony dowództwa i rok później ginie w walce. Docenią go dopiero przyszłe pokolenia, czyniąc Yi Sunsina narodowym bohaterem Koreańczyków,

• Do 1598 r. - Powstaje Imdzinrok pierwsza powieść napisana alfabetem koreańskim (opowiada o walce z najazdem Japończyków).

• 22 IX 1609 r. - Jak głoszą zapiski w prowincji Gangwon kilkadziesiąt osób przez sześć godzin obserwuje latający obiekt w kształcie miski. W XX w. zjawisko zostanie uznane za UFO.

• 1618, 1627 r. - Dwie inwazje Mandżurów na Półwysep Koreański. Odpierają je królowie Kwanghae-gun (1608-1623) i Injo (1623-1649, bratanek Kwanghae-guna), lecz kraj ubożeje, a Pjongjang zostaje spalone (1627).

• 1636 - 1637 r. - Kolejna inwazja Mandżurów kończy się uznaniem Korei za ich wasala (1638).

• 1644 r. - Mandżurowie podbijają Chiny: odtąd Korea pozostanie pod władzą Chin aż do 1905 r.

• Druga połowa XVII w. - Klęski żywiołowe i wyzysk powodują biedę a w konsekwencji bunty ludności, mimo wysiłków królów Hyojonga (1649-1659, syn Injo) i Hyonjonga (1659-1674, syn Hyojonga).

• 1674 - 1682 r. - Panuje Liu Hiong-won.

Postuluje silhak, czyli reformę podatków i nowy podział ziemi uprawnej, aby osłabić negatywne skutki feudalizmu i podnieść gospodarkę.

Choć Liu Hiong-won oraz jego następcy królowie Li Song-ho (1682-1764), Pak Jon-am (1736-1805) i Dzong Da-san (1762-1836) częściowo realizują silhak, kryzys gospodarczy związany z feudalizmem trwa nieprzerwanie aż do XX w. Dwór rezygnuje nawet z wielu kosztownych działań, na przykład z finansowania teatru, ale to niewiele zmienia.

• Od XVIII w. - Rząd Chin i zależni od niego królowie Korei izolują się od wpływów zewnętrznych, zwłaszcza Europejczyków, próbujących szerzyć tutaj chrześcijaństwo.

Korea jest zaledwie peryferyjną prowincją Chin pod rządami Sukchonga (1674-1720, syn Hyonjonga), Kyongjonga (1720-1724, syn Sukchonga), Yongjo (1724-1776, brat Kyongjonga) oraz Chongjo (1776-1800, wnuk Yongjo).

W tym okresie wyróżnia się król Yongjo, który rządzi rekordowo długo, a poza tym prowadzi rozsądną politykę wygaszania sporów frakcyjnych. Co prawda on sam jest zdecydowanym wyznawcą konfucjanizmu, lecz wysokie urzędy powierza zarówno konfucjanistom, jak i buddystom. Ta praktyka znana jest jako tangpyeon, czyli wielki pokój.

• 1794 r. - Chińczyk-jezuita, J. Tsin, zostaje wysłany do Korei. Nawraca niektóre szlacheckie rody.

Jednak obawa rządu przed Europejczykami wywołuje sprzeciw wobec religii zwykle zapowiadającej podbój. Dochodzi do prześladowania chrześcijan. W 1801 r. Tsin i jego zwolennicy zostają straceni, a kraj zamyka się na wpływy europejskich idei.

Mimo to w 1831 r., na życzenie papieża Grzegorza XVI powstanie tajny koreański kościół katolicki.

• 1800 - 1834 r. - Panowanie Sunjo (syn króla Chongjo) otwiera okres w historii Korei znany jako sedo jeongchi, czyli rządy rodów królowych. Wynika to stąd, że Sunjo, a potem Honjong (1834-1849, wnuk Sunjo) i Cheoljong (1849-1864) rozpoczynają panowanie jako bardzo młodzi ludzie. Wykorzystują to ich rodziny i powinowaci, aby wpływać na podejmowane decyzje, lub wręcz narzucać władcy swoją wolę.

• 1811 - 1813 r. - Houg Sion Ne staje na czele antyfeudalnego powstania ludności niezadowolonej z bezwzględnego wyzysku. Powstanie zostaje krwawo stłumione.

• 1813 r. - Na skutek słabych plonów i wyzysku wybucha powstanie biedoty na wyspie Czedżu (Jeju). Stłumione zbrojnie.

• 1824 - 1864 r. - Suun Czhwe Dzeu. Twórca nowej religii tonghak.

W młodości z biedy musiał wykonywać najróżniejsze zawody, a mimo to samodzielnie studiował filozofię. Dokonuje synkretycznego zjednoczenia zasad buddyzmu, chrześcijaństwa i taoizmu. W 1860 r. doznaje objawienia i zaczyna głosić wiarę w Jedynego Boga, a potem zakłada własny kościół (wspólnotę), co ściąga na niego prześladowania ze strony konfucjanistów. W końcu zostaje oskarżony o szerzenie chrześcijaństwa i powieszony. Mimo to, jego religia ucząca o równości wszystkich ludzi i powszechnej miłości ciągle ma wyznawców. Następcą zabitego przywódcy zostaje Hewol Czhwe Sihjong (1827-1898), który musi się jednak ukrywać. Nie pomagają nawet petycje do rządu (1892, 1893) proszące o zniesienie prześladowań.

• 1832 - 1841 r. - Nieurodzaj, głód i epidemia cholery wywołują bunty ludności za króla Honjonga.

• 1839 r. - Nasilenie represji wobec chrześcijan uznawanych za zwolenników podboju kraju przez Europejczyków.

Znajduje to zresztą pewne uzasadnienie w faktach. Na przykład w 1836 r. przybyli francuscy misjonarze, a już w 1847 r. Francuzi wysyłają 2 okręty wojenne, aby zmusić Koreę do otwarcia portów. Za pretekst posłużyło stracenie 3 misjonarzy. Okręty ugrzęzły jednak na mieliźnie. W XIX w. ofiarą represji padnie podobno ok. 10 tysięcy koreańskich chrześcijan. Pierwsi chrześcijańscy święci i męczennicy to Andrzej Kim Taegon (ginie w 1839 r.) i Paweł Chong Hasang (ginie w 1867 r.).

• 1849 - 1864 r. - Panuje król Cheoljong (Cholchong, wnuk brata Chongjo).

• Lata 1860. - 1870. - Kilka powstań chłopów niezadowolonych z wyzysku i biedy w latach 1862, 1864 (w okręgu Phunczenbu), 1869 (w prowincji Czollado) i 1871 (w prowincji Kiougsando).

Równolegle powtarzają się starcia z okrętami Europejczyków i Amerykanów pragnących wymusić otwarcie Korei dla swego handlu i wpływów politycznych. Na przykład w 1866 r. Koreańczycy zdobywają amerykański okręt General Sherman, który rabował w okręgu Pjongjang.

• 1864 r. - Umiera król Cheoljong. W imieniu dwunastoletniego następcy tronu Kojonga rządzi Tewonkun.

• 1866 r. - Francuzi bezskutecznie usiłują opanować wyspę Kanghuando stanowiącą bramę do Korei.

W 1871 r. próbę podboju Kanghuando podejmą Amerykanie, lecz oni także poniosą klęskę.

• 1874 r. - Po osiągnięciu pełnoletności Kojong odsuwa od władzy Tewonkuna.

• Od 1875 r. - Rozwój koreańskiej prasy, zwłaszcza Tonga ilbo (Dziennik Wschodniej Azji) oraz pisma intelektualistów Kaebyok (Kreacja). Rozwój prasy zahamują Japończycy (1910, 1919), narzucając cenzurę, a potem likwidując wszelkie publikacje w języku koreańskim (1941).

• 1875 r. - Japonia wysyła do Korei okręty wojenne. Dochodzi do starć z koreańską strażą graniczną i zniszczenia dwóch portów. Japonia wymusza podpisanie układu pokojowego (1876) na wyspie Kanghuando, zgodnie z którym Japończycy uzyskują przywileje w polityce i handlu, mogą badać i kartować wybrzeża Korei, a Korea ma płacić Japonii kontrybucję.

• 1882 r. - W Hanseong wybucha powstanie przeciw rządowi i wpływom Japończyków. Na jego czele staje Tewonkun.

Groźba wojny z Japonią zmusza jednak Tewonkuna do wycofania się, a przywódcy powstania zostają surowo ukarani. W tej sytuacji ród Min podejmuje walkę z Tewonkunem i prosi o pomoc Chińczyków, którzy przysyłają 3000 żołnierzy. Tewonkun zostaje schwytany i wywieziony do Chin. Korea przyznaje Chinom szczególne przywileje (1883), praktycznie stając się zależna od Pekinu, lecz neutralizuje agresywną politykę Japonii dążącej do podboju Półwyspu Koreańskiego. Korea wprowadza flagę ze znakiem równowagi między in i jang oraz czterema trygramami i cing (1882). Po pewnych modyfikacjach (zwłaszcza uproszczenie znaku in-jang) flaga będzie używana przez Koreę Południową od roku 1948.

• 1882 - 1884 r. - Amerykanie uzyskują prawo do działalności gospodarczej w Korei. Potem podobne układy wymuszają na Korei Wielka Brytania, Niemcy, Włochy i Rosja (1883-1884). Z czasem do tej grupy dołączy też Francja.

• 1884 r. - Projapońska Partia Reform i Niepodległości dąży do zniesienia zależności od Chin i postuluje modernizację państwa. Dochodzi do antyfeudalnego zamachu stanu, co jednak umacnia wpływy Japonii.

• 1885 r. - Zgodnie z traktatem podpisanym w styczniu w Hanseong (Seul) Japonia obniża kontrybucję nałożoną na Koreę. W kwietniu Chiny i Japonia podpisują traktat zapowiadający wycofanie z Korei wojsk obu państw.

• 1885 r. - W Hanseong powstaje pierwszy nowoczesny uniwersytet wzorowany na uczelniach zachodnich.

• Od 1885 r. - Seria powstań chłopów przeciw nadmiernym podatkom i wyzyskowi: w Jodzu i Wondzu (1885), w Pukczhon i Suwon (1889), antyjapońskie powstanie chłopów w Hamgiongdo (1890) i powstanie w południowej Korei (1893).

• 1892 - 1893 r. - Nieurodzaj i kolejna klęska głodu przyczyniają się do pogłębienia i tak rosnącego niezadowolenia ludności: wybuchają lokalne bunty, które mogą nawet zagrozić rządowi w Hanseong.

• 1894 r. - Na prośbę rządu do Korei przybywa 1500 żołnierzy chińskich, aby walczyć z chłopskimi buntami. W odpowiedzi Japończycy przysyłają 10 tysięcy żołnierzy, okupują kraj i narzucają marionetkowy rząd z Tewonkunem na czele. Wybucha wojna Chin i Japonii: Pjongjang znowu jest rabowany i spalony (odbudują go Japończycy w latach 1910-1945).

• 1894 r. - Atak japońskich oddziałów na transportowe okręty Chin i klęski Chińczyków doprowadzają we wrześniu do zwycięstwa Japończyków. Wybucha antyjapońskie powstanie chłopów (znane jako powstanie tonghak). Po serii klęsk rząd Korei przyjmuje warunki powstańców: ukaranie kolaborantów współpracujących z Japończykami, zniesienie części podatków i wyzysku. Nigdy ich jednak nie spełni.

• 1895 r. - Chiny podpisują traktat z Japonią formalnie uznający Koreę za kraj niezależny. W praktyce oznacza to likwidację związków z Chinami i otwarcie Korei na coraz silniejsze wpływy japońskie.

• 1895 r. - Spiskowcy mordują cesarzową i jej współpracowników, aby osłabić opór wobec ekspansji Japończyków.

• Od 1895 r. - Napływa obcy kapitał. Amerykanie otrzymują prawo do eksploatacji złota w prowincji Pjongjang (1895), koncesję na budowę kolei Seul-Czemulpo (1896), kanalizacji, sieci elektrycznej, tramwajów i wodociągów w Seulu.

• 1896 r. - Japonia i Rosja zawierają układ o współpracy w Korei. Jednak już w 1898 r. Rosja uznaje Koreę za strefę japońską. Do kraju napływa japoński kapitał; Japończycy odkupują od Amerykanów prawo do budowy kolei (1898). W 1900 r. zaś władze koreańskie przyznają koncesje na polowanie na wieloryby: na dwanaście lat dla Rosji i na dwa lata dla Japonii.

• 1897 r. - Kojong przyjmuje tytuł Li Dze Hhwan (hhwan – cesarz).

• 1902 r. - USA a potem Wielka Brytania uznają Koreę za strefę japońską, chcąc zneutralizować wpływy Rosji.

Zaczyna się zatem stopniowe zaostrzanie stosunków Rosji i Japonii aż wreszcie wybuchnie wojna (1904).

• 1904 - 1905 r. - Klęska Rosji w wojnie z Japonią oznacza ostateczny koniec rosyjskich wpływów w Korei.

Dzięki temu zwycięstwu Japonia narzuca Korei swój protektorat (1905).

• 1905 - 1906 r. - Powstają organizacje i ruchy zmierzające do modernizacji Korei i niepodległości. Ruch Ypiong (Klub Koreański, 1905) domaga się wolności narodowej, Towarzystwo Badania Konstytucji (1905) żąda demokratyzacji. Istnieją Towarzystwo Umacniania Korei (1906), a także czasopisma wzorowane na wydawnictwach europejskich.

• 1906 r. - Przywódca tonghak, Son Pjonghyi (1861-1922), zakazuje przemocy, a ruch przekształca w Religię Niebiańskiej Drogi. Jednakże następuje rozłam, ponieważ nie wszyscy akceptują współpracę Son Pjonghyi z Japończykami, nazywając ją zdradą. Mimo to, w latach japońskiej okupacji sekta jest jedną z głównych organizacji walczących z najeźdźcami.

Po II wojnie światowej Niebiańska Droga ekspanduje w Europie i Ameryce Północnej, wykorzystując osłabienie wpływów chrześcijaństwa, aby wyłudzać pieniądze i przyciągać do siebie młodzież.

• 1907 - 1909 r. - Japonia odbiera Korei resztki autonomii i rozwiązuje większość koreańskiej armii.

W dwuletnim powstaniu (od VIII 1907 r.) wspieranym przez Ypiong ginie 16 711 osób, a rannych zostaje 36 770.

Zwycięscy Japończycy przysyłają księcia Ito Hirobumi jako tokuna, czyli namiestnika i zakładają Towarzystwo Wschodniokolonialne dla eksploatacji Korei i Chin (1908). W październiku 1909 r. Ito jedzie do Harbinu na rozmowy z Rosjanami, lecz ginie na dworcu kolejowym w zamachu dokonanym przez Koreańczyka.

• Od 1909 r. - Koreańczycy świętują Gaecheonjeol (Dzień, w Którym Otworzyły Się Niebiosa) 3 października, aby upamiętnić zstąpienie na ziemię boga Hwanunga, dzięki czemu w 2333 r. p.n.e. Tangun mógł założyć pierwsze koreańskie państwo

• 1910 r. - Japonia likwiduje resztki niepodległości Korei jako pretekst wykorzystując zabójstwo księcia Ito.

Sunjong (panuje w latach 1907-1910, umrze w 1926 r.), ostatni cesarz z dynastii Li, oddaje władzę cesarzowi Japonii (22 VIII), a nowym japońskim tokunem (namiestnikiem) Korei zostaje Terauchi Masatake,

Rosja uznaje Koreę za japońską strefę wpływów. Hanseong (Seul) otrzymuje nową nazwę Kyöngsöng. Japonia zaczyna prześladowanie koreańskich organizacji i terror wobec działaczy niepodległościowych. Znosi za to urzędowe prześladowania buddyzmu.

• 1912 - 1917 r. - Japonia nasila terror.

Zakazane jest nawet rozmawianie o polityce: 300 tysięcy Koreańczyków zostaje ukaranych za to chłostą, a wielu karami pieniężnymi, konfiskatą majątku i więzieniem. Zgodnie z japońskim kodeksem honorowym bushido pokonany wróg, a zwłaszcza wzięty do niewoli, jest godzien najwyższej pogardy. Wręcz nie zasługuje na miano człowieka, ponieważ się poddał, więc pokonani Koreańczycy są traktowani jak podludzie, których można bezkarnie obrabować czy zabić. Japońscy okupanci organizują burdele dla wojska obsługiwane przez Koreanki zamienione w seksualne niewolnice. Do 1945 r. przez tego rodzaju instytucje przejdzie 100-200 tysięcy koreańskich kobiet.

• 1918 - 2002 r. - Choi Hong-hi, Znawca sztuk walki. Po nauce w liceum w Kioto i studiach na Uniwersytecie Tokijskim wraca do Korei i zostaje wcielony do japońskiej armii, lecz trafia do więzienia za próbę wzniecenia antyjapońskiego buntu. Po klęsce Japonii zostaje oficerem armii koreańskiej (1946) i w krótkim czasie awansuje do stopnia generała w Korei Południowej (1951). Od 1954 r. propaguje nowy styl walki nazwany taekwondo. Kiedy jednak próbuje wprowadzić taekwondo również do Korei Północnej, spotyka się ze sprzeciwem swojego rządu, więc w 1972 r. udaje się na wygnanie do Kanady, a od 1979 r. przebywa w Korei Północnej. Umiera w Pjongjang na raka.

• 1925 - 1928 r. - Istnieje koreańska partia komunistyczna.

Zostanie reaktywowana w 1945 r., a w 1949 r. wejdzie w skład prosowieckiej Koreańskiej Partii Pracy pod wodzą wykształconego w ZSRS marksisty Kim Ir Sena (1912-1994).

• 1938 r. - Lee Byung-chul zakłada firmę eksportującą towary. W krótkim czasie rozszerzy zakres swojej działalności na produkcję rolną i spożywczą, tekstylia, nieruchomości i wiele następnych. Z czasem grupa Samsung stanie się jedną z największych korporacji Korei Południowej.

• 1945 r. - Od północy armia sowiecka, a od południa amerykańska, wypierają Japończyków z Korei.

Znów pojawia się koreańska prasa, lecz jest kontrolowana przez komunistów na północy i Amerykanów na południu.

• 1946 r. - W północnej Korei Moskwa organizuje komunistyczny rząd, a w 1947 r. na jego czele staje zależny od Stalina Kim Ir Sen.

• 1947 r. - W prosowieckiej Korei Północnej powstaje nowa Partia Młodych Przyjaciół Religii Niebiańskiej Drogi Tonghak. Po roku jednak członkowie a także sympatycy tonghak zostają aresztowani pod zarzutem działalności antykomunistycznej.

• 1948 r. - Pod egidą ONZ (decyzja z 14 XI 1947 r.) odbywają się wybory, lecz prosowiecka północ odmawia udziału w głosowaniu. Sowieci nie dopuszczają komisji ONZ do okupowanych terenów i organizują własne sterowane wybory, w których rzekomo uczestniczy 99,6% ludności, z czego podobno aż 86,3% popiera komunistów.

W rezultacie powstaje Korea Północna (Dzoson) zależna od ZSRS i Południowa (Tehan) ze stolicą w Seulu - satelita USA. Komunistyczne władze Północy z Kim Ir Senem na czele zamykają granice (zakaz wyjazdu) i nacjonalizują przemysł, wywołując kryzys i biedę, którą jednak łagodzi stała pomoc ZSRS i Chin. Przeciwnicy komunizmu giną lub są zamykani, a powszechny terror łamie próby oporu wśród zwykłych obywateli. Za to w roku 1949 komunistyczne władze ogłaszają, że w Korei Północnej ostatecznie zniknął analfabetyzm. Wzorem sowieckim komuniści koreańscy dokonują zmian w nazewnictwie i na przykład miasto Songdo nazywają Kesong (Kaesong, Kegiong, Gyeongju).

W Korei Południowej zaś 20 VII 1948 r. pierwszym prezydentem, a właściwie wojskowym dyktatorem zależnym od Amerykanów, zostaje Li Syng Man (Rhee Syngman, 1875-1965), którego jednak nie uznają Sowieci i zdominowana przez nich północ kraju.

• 1948 - 1953 r. - Inspirowani przez Moskwę komuniści podejmują próbę zbrojnego opanowania południa półwyspu, dokonując przewrotu na największej koreańskiej wyspie Czedżu, gdzie nawet 20% mieszkańców jest podejrzewanych o sympatie do Koreańskiej Partii Komunistycznej. Amerykanie zaczynają więc antylewicowe represje, które 3 kwietnia 1948 r. doprowadzają do zbrojnego starcia policji i demonstrantów pragnących upamiętnić walkę z Japończykami. Wybucha powstanie, w którym obie strony mordują całe rodziny i wsie (zwłaszcza po ataku Korei Północnej na Południową w roku 1950). Do momentu ostatecznego stłumienia rebelii w roku 1953 ginie kilkadziesiąt tysięcy mieszkańców Czedżu, z czego większość to ofiary planowego ludobójstwa.

• 1950 r. - Próba zbrojnego zajęcia Korei Południowej przez komunistów z północy. Zaskoczone siły południowokoreańskie i amerykańskie szybko zostają zepchnięte na południe, a część trafia do niewoli. Walczące strony stosują brutalne metody likwidowania przeciwników. Na przykład władze południowokoreańskie w całym kraju przeprowadzają obławę na prawdziwych i domniemanych zwolenników lewicy. Schwytani są sortowani na grupy zależnie od stopnia zagrożenia, a uznani za najgroźniejszych rozstrzeliwani w masowych egzekucjach.

15 IX zaskakujący desant generała MacArthura pod Inczhon (na mocy decyzji ONZ o wsparciu Korei) za linią frontu uwalnia oddziały amerykańskie otoczone w Pusan bronionym od 4 sierpnia do połowy września. Amerykanie zdobywają Seul (1951). Jednak chińska kontrofensywa zatrzymuje Amerykanów i znów zaczyna ich spychać na południe (zginie 1,2 miliona ludzi). Nowa wojna światowa (USA, ZSRS, Chiny) wisi na włosku, ponieważ MacArthur chce zaatakować Chiny.

Podczas walk Amerykanie dokonują prób z napalmem i bronią biologiczną, co będą potem ukrywać przez kilkadziesiąt lat. Natomiast Chińczycy i Koreańczycy zaczynają eksperymenty z praniem mózgu i zmienianiem osobowości jeńców.

CIA ponosi spektakularną klęskę, kiedy wysyła ok. 1300 Koreańczyków jako agentów na tyły armii Korei Północnej. Agenci są jednak fatalnie wyszkoleni, a dzięki sowieckiemu wywiadowi zostają szybko schwytani.

Półwysep dzieli się na prosowiecką dyktaturę na północy w Pjongjang i proamerykańską na południu w Seulu. Rozejm w Phanmundżon (1953) akceptuje 38 równoleżnik jako granicę. Korea Południowa buduje system betonowych murów, rowów przeciwczołgowych, pól minowych (ok. 2 milionów min), zasieków z drutu kolczastego i ogrodzeń pod prądem, aby zapobiec atakowi z północy. Jest to najlepiej strzeżona granica świata z kilkoma milionami żołnierzy stale pod bronią.

• 1954 r. - Sun Myung Moon zakłada Ruch a potem Kościół Zjednoczeniowy łączący chrześcijaństwo i idee wschodnie. Do końca XX w. zdobędzie kilka milionów wyznawców na całym świecie.

W drugiej połowie XX w. systematycznie rośnie liczba Koreańczyków odrzucających religię. W początkach XXI w. ok. 60% mieszkańców Korei Południowej deklaruje bezwyznaniowość, kilkanaście procent to buddyści, następnych kilkanaście procent stanowią różne odłamy protestantyzmu i kilka procent to katolicy.

Natomiast w komunistycznej Korei Północnej religia jest zakazana.

• 1960 r. - W Korei Południowej wybuchają demonstracje ludności i studentów wywołane biedą i terrorem. Dochodzi do przewrotu wojskowego, dyktator-prezydent Li Syng Man upada, a władzę przejmują premier Chang Myun i prezydent Yun Bo-seon. Generał Park Chung-hee obala jednak premiera (1961), odsuwa prezydenta (1962) i pod naciskiem USA przywraca rządy cywilne (1963), a sam zostaje trzecim prezydentem Korei (1963-1979).

Nowe władze nadal są najbliższym wojskowym sojusznikiem USA we wschodniej Azji.

• 1962 - 1966 r. - Korea Południowa kierowana przez Park Chung-hee realizuje ambitny plan industrializacji wzorowany na Europie i USA.

Przy taniej sile roboczej i przepisach pozwalających na obce inwestycje gospodarka rozwija się bardzo szybko. Poza tym dzięki obecności Amerykanów nie musi inwestować w drogie zbrojenia.

Dopiero wycofanie części wojsk USA w 1971 r. zmusi Koreę Południową do budowy przemysłu zbrojeniowego, metalowego i elektronicznego. Rośnie ruch turystyczny (na przykład na plaże wyspy Czedżu). Kraj staje się jedną z gospodarczych potęg Azji.

• Od 1964 r. - Korea Północna rozwija program badań nuklearnych.

• 1967 r. - Kim Ir Sen przeprowadza podział społeczeństwa Korei Północnej na trzy kategorie i 51 podkategorii zależnie od stopnia lojalności wobec władz, co przekłada się na odpowiednie represje lub nagrody, na przykład dostępność do określonych towarów lub wielkość obszaru, po jakim można podróżować. Przynależność do określonej kategorii jest dziedziczna, więc nie można jej zmienić.

Podział społeczeństwa na kategorie ma w Korei długą tradycję w postaci rang funkcjonujących w czasach Silla, Korjo i Dżoson. Na ten sposób myślenia nakłada się teraz rasizm klasowy Lenina i Stalina przekonanych o „zepsuciu” określonych klas społecznych.

Cała prasa a potem też radio i telewizja służą wyłącznie propagandzie komunizmu i Kima oraz krytyce kapitalizmu i rzekomej biedy w krajach Zachodu. Wszyscy muszą uczestniczyć w propagandowych zebraniach organizowanych we wszystkich miejscach pracy i zajmujących nawet do 5 godzin tygodniowo.

• 21 I 1968 r. - Północnokoreańscy agenci przeprowadzają w Seulu bombowy zamach na prezydenta Korei Południowej, zabijając 34 osoby, chociaż sam prezydent Park Chung He przeżywa. W walce ginie 29 zamachowców, jeden popełnia samobójstwo, a jeden trafia do niewoli.

• 1969 r. - W Korei Południowej powstaje Samsung Electronics, niezadługo najsilniejsza firma w grupie Samsung i jedna z najpotężniejszych firm świata specjalizująca się w elektronice, technikach komputerowych i komunikacji.

• Lata 1970. - Władze Korei Północnej przekonują koreańskich komunistów przebywających głównie w Japonii do powrotu. W rezultacie kilkanaście tysięcy osób, które uwierzyły w dobrą wolę Kim Ir Sena wraca, aby ku swemu zaskoczeniu trafić do więzień i obozów, ponieważ ich wiedza o świecie zewnętrznym zagrażałaby reżimowi.

• Lata 1970. - Korea Północna wspomagana przez Chiny zaczyna prace nad bronią atomową.

Kraje Zachodu przyglądają się temu i protestują, a jednocześnie prawie nic nie robią, żeby proceder zatrzymać. Za to dostarczają żywność w imię solidarności z głodującymi Koreańczykami, co oznacza, że charytatywna działalność świata demokratycznego pośrednio wspomaga reżim.

Północnokoreański wywiad zaś szkoli agentów przy pomocy porywanych obywateli innych państw (kilka tysięcy osób), aby szpiedzy mogli naśladować ich zachowanie i umieli wtopić się obcy kraj. Rząd przyzna się do tego dopiero w 2006 r., żądając od Japonii ogromnego okupu za uwolnienie porwanych Japończyków.

Północnokoreańscy terroryści dokonują ataków w Korei Południowej (w ich wyniku do roku 1995 zginie ponad 130 osób). Jednym z najbardziej spektakularnych jest zamach na południowokoreańskiego prezydenta 15 VIII 1974 r.

Komunistyczna ekonomia powoduje niewiarygodną biedę, a tymczasem Kim Ir Sen żyje w niebywałym luksusie. Na polecenie megalomańskiego tyrana powstają budowle mające pokazać, że Korea Północna dorównuje a nawet przewyższa kraje „burżuazyjne”. Tak powstają na przykład szerokie, kilkupasmowe ulice w Pjongjang, chociaż Koreańczycy nie mają samochodów i wspaniałe trasy są puste. Mimo to na skrzyżowaniach kompletnie pustych ulic stoją policjanci kierujący nieistniejącym ruchem. W 1973 r. władze oddają do użytku metro, które faktycznie przydaje się mieszkańcom. Główne budynki, pomniki i trasy w Pjongjang są nocą oświetlone, chociaż nikt wtedy nie porusza się po mieście, ponieważ byłoby to podejrzane dla władz. Za to reszta Korei Północnej jest praktycznie pozbawiona jakiegokolwiek oświetlenia. Pokazują to zdjęcia satelitarne, na których widać, że noca Korea Południowa jest pełna świateł znaczących miasta, a na północy panuje ciemność z kilkoma rozświetlonymi punktami.

Komuniści utrzymują władzę dzięki poparciu ZSRS i terrorowi (do 2000 r. zginie ok. 1,5 miliona osób, zwykle zamordowanych w obozach koncentracyjnych). Propaganda jednak przekonuje Koreańczyków o geniuszu „ukochanego wodza i wybawiciela”. Jego pomniki są wszędzie, a każde słowo i gest rzekomo zasługują na podziw i kult. Wielki wódz jest bohaterem niemal wszystkich pieśni, sztuk teatralnych i książek, najwspanialszym generałem wszech czasów i filozofem. Uczy, jak gotować, nagrywać filmy, rządzić krajem czy wychowywać dzieci. Szkoły, restauracje i inne instytucje skrupulatnie spisują każdą wizytę ukochanego wodza. Na górskich skałach są wykuwane ogromne napisy sławiące rzekomo genialnego przywódcę. Megalomański dyktator organizuje wielkie demonstracje ku własnej czci, każe budować muzea, gdzie są sławione jego legendarne, niekoniecznie prawdziwe, wyczyny i wspaniała rodzina. Przykładem jest muzeum darów, które wielki koreański mąż stanu otrzymał od podziwiających go przywódców innych państw. Izolowany od świata dyktator nie zdaje sobie sprawy, że część rzekomo wspaniałych darów to poza skrajnie ubogą Koreą Północną przedmioty powszechnie dostępne.

• 1974 r. - W Seulu rusza pierwsze metro.

W 1994 r. stolica zyska drugą sieć kolei podziemnej Korailref, a w 2011 r. linię Shinbundang.

Kolejne południowokoreańskie ośrodki, które zbudują własne systemy podziemnej kolei miejskiej to Pusan (1985), Daegu (1997), Incheon (1999), Gwangju (2004) i Daejeon (2006).

• 1977 r. - Kim Dzong Il, syn Kim Ir Sena, każe porwać południowokoreańskie małżeństwo filmowców, które na jego życzenie tworzy filmy sławiące Kimów i komunizm. Charakterystyczne, że przyszły przywódca kraju zakochany w filmowych opowieściach o Jamesie Bondzie jest przekonany, że pokazywane tam fantastyczne wyczyny są prawdziwe i wykonalne, a więc mogą je powtórzyć odpowiednio wyszkoleni żołnierze. Po ośmiu latach więzieni artyści uciekają, korzystając z pobytu na festiwalu filmowym w Wiedniu.

• 1979 r. - Południowokoreański prezydent Park Chung-hee ginie zastrzelony przez szefa służb specjalnych, co wywołuje obawy, że jest to początek ofensywy komunistów z północy. Jednak szpiegowskie loty U-2 nad Koreą Północną nie potwierdzają tych przypuszczeń.

Nowym prezydentem Korei Południowej zostaje Choi Kyu-ha, który w pewnym stopniu liberalizuje politykę i uwalnia więźniów politycznych, lecz reformy nie spełniają oczekiwań obywateli, więc dochodzi do szeregu protestów. Największe zamieszki wywołują studenci w mieście Gwangju. Kiedy władze nie dają sobie rady z protestującymi, wprowadzają do akcji armię: akcją dowodzi Chun Doo-hwan. Dziewięciodniowe protesty kończą się masakrą. Według władz starcia w Gwangju pochłaniają ok. 300 ofiar, a według opozycji wojsko morduje tam ponad 2000 osób.

W tej sytuacji Choi Kyu-ha rezygnuje z prezydentury na rzecz Chun Doo-hwana jako kolejnego wojskowego dyktatora rządzącego w latach 1980-1987.

• Lata 1980. - Powstają projekty zjednoczenia Korei, lecz są torpedowane przez Kim Ir Sena. Niechętnie są też przyjmowane przez Seul, który obawia się komunistycznej mentalności ludzi z Północy i kosztów odbudowy gospodarki zrujnowanej przez reżim.

Gospodarcza i polityczna klęska ZSRS oznacza izolację ekonomiczną i nędzę Korei Północnej żyjącej dotąd z sowieckich dotacji. Kim Ir Sen ogłasza dumną, lecz niewykonalną doktrynę Dżucze - pełnej samowystarczalności gospodarki Korei. Symbolem megalomanii i oderwania Kim Ir Sena od rzeczywistości staje się wysoki na 170 m pomnik Wielkiego Wodza i Dżucze (1982).

• 1982 r. - Południowokoreański policjant Woo Bum-kon przeżywa głęboką depresję po odesłaniu go z Seulu do pracy na wsi w powiecie Uireyong. 26 kwietnia po kłótni ze swoją partnerką wypija dużą ilość alkoholu i uzbrojony w karabin oraz granaty przez osiem godzin chodzi od domu do domu jako policjant i systematycznie morduje wszystkich napotkanych domowników. W końcu rozrywa się granatem. Ofiarą masowego mordercy padło 57 osób a 35 odniosło rany.

Po masakrze południowokoreański minister spraw wewnętrznych podaje się do dymisji, a rząd wypłaca odszkodowanie rodzinom ofiar.

• 1 IX 1983 r. - Południowokoreański samolot pasażerski wlatuje nad Kamczatkę i Sachalin, ponieważ załoga źle ustawiła komputer nawigacyjny. Sowieci zestrzeliwują samolot, zabijając 269 osób. Moskwa przez 10 lat będzie ukrywać, że odnaleziono szczątki, a pilot, który wykonał atak nigdy nie przyzna, że strącił cywilny samolot pasażerski a nie wojskowy.

• 8 X 1983 r. - Wysłannicy Kim Ir Sena detonują bombę na zjeździe polityków w Rangunie, żeby zabić prezydenta Korei Południowej; ginie 21 osób, ale prezydent Chun Doo-hwan spóźnił się na spotkanie z powodu ulicznych korków i dzięki temu ocalał.

• 29 XI 1987 r. - Agenci Kim Ir Sena detonują ładunek w południowokoreańskim samolocie pasażerskim Lot-858 zabijając 115 osób.

• Od 1987 r. - Po ustąpieniu Chun Doo-hwana i po pierwszych prawdziwych wyborach prezydenckich postępuje liberalizacja w Korei Południowej. Władze nawiązują kontakty dyplomatyczne z Chinami i Koreą Północną.

Chun Doo-hwan zostanie potem postawiony przed sądem przede wszystkim za masakrę w Gwangju, lecz zamiast spodziewanej kary śmierci dostanie dożywocie, a po krótkim czasie wyjdzie z więzienia na wolność. Przez wiele następnych lat środowiska demokratyczne będą się domagały ukarania zbrodniarza.

• 1988 r. - Olimpiada letnia odbywa się w Seulu, co oznacza światowy sukces Korei Południowej, a dla Kim Ir Sena jest propagandową klęską. Nie mogąc zablokować olimpiady w Seulu dyktator chciał mieć udział w organizowaniu igrzysk i nawet zaczął budowę ogromnych stadionów, lecz spotkał się z upokarzającą odmową ze strony MKOL i władz Korei Południowej.

• Lata 1990. - Korea Południowa szybko się bogaci, kwitnie budownictwo, rosną inwestycje z zagranicy. Kraj jest jedną z największych potęg gospodarczych Azji i znajduje się w ścisłej ekonomicznej czołówce świata.

Wraz ze wzrostem dobrobytu maleje religijność Koreańczyków: w 2000 r. niemal połowa deklaruje bezwyznaniowość.

Z drugiej strony pogoń inwestorów za łatwym zyskiem, idea wolnego rynku i słaba kontrola gospodarki ze strony agend rządowych (rząd jest raczej zajęty tłumieniem żądań demokratyzacji) odbijają się na jakości. Nikt specjalnie nie dba o ochronę środowiska, co wywołuje lokalne klęski ekologiczne, zanieczyszczenie Morza Żółtego i zatrucia wśród ludności. Drastycznym przejawem niefrasobliwości inwestorów jest rosnąca liczba katastrof budowlanych, zwłaszcza wieżowców stawianych szybko, jak najtaniej i niestarannie. Walą się też mosty i kilkakrotnie wybucha gaz z nieszczelnych instalacji, zabijając wiele osób. Największa z nich to nagłe zawalenie się wielopiętrowego domu handlowego Sampoong w Seulu 29 VI 1995 r., kiedy pod gruzami zostaje uwięzionych ok. 1500 ludzi: giną 502 osoby, a 937 jest rannych. Młoda dziewczyna Yoo Jin-hwan przeżywa 12 dni leżąc pod gruzami na głębokości ok. 10 m w przestrzeni ledwo mieszczącej jej ciało. Inna, Park Seung-hyun, prawie bez zadraśnięcia przeżywa pod gruzami aż 16 dni. Przyczyną tragedii była oszczędność inwestorów i firmy budującej, którzy użyli mniej wzmocnień niż było trzeba i wbrew pierwotnym planom podwyższyli budowlę. Katastrofa wywołuje zamieszki, a opozycja uznaje ją za znak nieudolności wojskowego reżimu. Winni katastrofy trafiają do więzienia. Władze nakazują inspekcję wszystkich wysokich budynków w Korei i okazuje się, że tylko 1 na 50 został zbudowany prawidłowo. Inne trzeba przebudować i poprawić. Ujawniona zostaje korupcja i szereg przestępstw gospodarczych, lecz wzrasta bezpieczeństwo.

• Lata 1990. - Absurdalny system ekonomiczny Północnej Korei pozbawiony wsparcia ZSRS, a jednocześnie obciążony ogromnymi wydatkami na zbrojenia wywołuje coraz dotkliwsze braki żywności. Zarobki są symboliczne, lecz za pieniądze i tak niewiele można kupić. Raz do roku rząd daje każdemu obywatelowi ubranie, a żywność jest wydawana w określonych punktach na podstawie kartek przydzielanych przez władze poszczególnym obywatelom. Rząd ogłasza kolejne narodowe akcje pod hasłem „dwa posiłki dziennie”, a potem „jeden posiłek dziennie”. Handel jest generalnie zakazany, chociaż władze tolerują drobną wymianę - na przykład sprzedaż ciastek lub klusek z mąki mieszanej z mielonym drewnem. Niedożywienie a potem głód oznaczają osłabienie północnych Koreańczyków, którzy są niżsi i słabsi od ich sąsiadów z południa, krócej żyją i częściej chorują.

Komunistyczny rząd zezwala na ograniczony i ściśle kontrolowany ruch turystyczny, aby nieco zwiększyć dochody.

• 1994 r. - Śmierć Kim Ir Sena, który oficjalnie zostaje uznany za wiecznego prezydenta Korei, a rok 1912, kiedy urodził się ukochany wódz, staje się pierwszym rokiem nowej ery zwanej Dżucze.

Władzę w północnej Korei przejmuje syn Kim Ir Sena Kim Dzong Il znany jako Słońce XXI wieku.

Młodszy syn Kim Ir Sena Kim Pyong Il ku niezadowoleniu brata jest uderzająco podobny do ojca. Trochę zazdrosny Kim Dzong Il zmusza brata do przeprowadzenia operacji plastycznej, ale podobieństwo jest wciąż widoczne. W końcu Kim Pyong Il zostaje ambasadorem w odległej Polsce, lecz stale pilnuje go agent, który ma zabić syna Wielkiego Wodza, gdyby próbował uciec. Nie jest to obawa bezpodstawna, ponieważ już tysiące Koreańczyków uciekło z Korei Północnej.

Na przykład w roku 1999 siedmiu ludzi ucieka przez Chiny do Rosji, lecz władze rosyjskie ich odsyłają. W roku 2007 jeden z ocalałych znów ucieka i opowiada o reżimie, obozach koncentracyjnych, głodzie, torturach i eksperymentach, jak choćby truciu całych rodzin w szklanych komorach gazowych, aby zbadać skuteczność broni chemicznej.

Kim Dzong Il kontynuuje dyktaturę ojca, politykę terroru i absurdalną doktrynę Dżucze. Głosi rzekomą potęgę komunistycznej Korei mimo powszechnej biedy. Zmiana na stanowisku dyktatora zbiega się akurat z wielką falą głodu, lecz to nie zmienia oficjalnej propagandy sukcesu. Wbrew mrzonkom o potędze ludność od dziesięcioleci cierpi na powszechne niedożywienie, przez co przeciętny wzrost obywateli komunistycznej Korei jest o 10% (kilka centymetrów) mniejszy niż wzrost Koreańczyków z południa (niedobory węglowodanów i witamin, zwłaszcza A i B₂), szerzy się krzywica (niedobory witaminy D), anemia (brak witaminy B₁₂), a śmiertelność dzieci sięga kilkudziesięciu procent.

Brakuje podstawowych leków w szpitalach, w nocy nie ma światła z powodu braku prądu. Jednym z nielicznych miejsc stale oświetlonych jest ogromne mauzoleum Kim Ir Sena, którego zwłoki zostały zabalsamowane (według plotek kosztuje to kilkaset tysięcy dolarów) i wystawione na widok publiczny jako świętość narodowa. Do jego grobu odbywają się pielgrzymki, a wyszkolona aktorka stara się wzruszyć i doprowadzić słuchaczy do łez z żalu za ukochanym wodzem.

Ludność jest wychowywana w nienawiści do świata zewnętrznego, zwłaszcza do USA, i w przekonaniu, że Korea jest krajem dobrobytu, a wszelkie trudności to rezultat imperialistycznych knowań kapitalistów. Wbrew faktom Koreańczycy z północy kochają dyktatora, który uczynił Koreę potęgą. Sprzyjają temu ciągłe defilady wojskowe pokazywane potem wielokrotnie w telewizji. Kim Dzong Il organizuje też pokazowe akcje. Na przykład kilka wybranych osób jest leczonych rzekomo na koszt wielkiego wodza, następnie osoby te publicznie, czołobitnie dziękują dobremu przywódcy, a opowiadający o tym film jest transmitowany na cały kraj.

• 1998 r. - W Korei Południowej dochodzi do publicznego samospalenia sześciu fanatycznych członków sekty Jongseng (Wieczne Życie), pragnących wyzwolić się od materii. Przewodził im Wu Dzung.

• 2002 r. - Pod presją głodu komunistyczny rząd Korei Północnej zaczyna uwalniać handel od ideologii. W rezultacie ceny gwałtownie rosną, a spadają zarobki, powiększając biedę i wywołując zamieszki. Do roku 2009 umrze z głodu około miliona Koreańczyków. Ludność zbiera łyko (zwłaszcza spod kory sosny), gałęzie, trawę i ziarno, które po zmieleniu tworzą rodzaj mąki. Wymierają całe rodziny, ale większość ofiar nie wini za to władz. Za najmniejszą oznakę krytyki lub niezadowolenia grożą tortury, więzienie lub obóz koncentracyjny. Wielu zaś, wbrew faktom, wierzy w przyszłość komunizmu. Nawet ci Koreańczycy, którzy uciekają za granicę często nadal wierzą w boskość klanu Kimów i obwiniają świat za sytuację w Korei Północnej. Jednak wielu też odkrywa, że poza Koreą Północną żyje się dużo lepiej. Pojawia się wizja upadku reżimu pod naciskiem zrozpaczonej ludności. Wywołuje to niepokój w sąsiednich państwach, którym po ewentualnym upadku Korei Północnej grozi napływ ludzi wygłodzonych i zdemoralizowanych przez komunizm. Nawet tradycyjny sojusznik Kimów Chiny budują ogromną linię zasieków i murów wzdłuż granicy, aby zapobiec nielegalnej imigracji w przyszłości.

• 2002 r. - W części miasta Kesong zarządzanego przez Koreę Północną powstaje strefa, gdzie mogą działać południowokoreańskie firmy. Fabryki pracują w oparciu o technologię, elektryczność i sieć telefoniczną z Korei Południowej oraz robotników z obu państw koreańskich. Ma to być eksperyment zapowiadający przyszłe zjednoczenie półwyspu, lecz dla coraz bardziej zagrożonego reżimu z północy Kesong jest próbą poprawienia stanu gospodarki, a przede wszystkim ma pokazać chęć współpracy.

• Od 2002 r. - Wojska lub agenci Korei Północnej wywołują kolejne zatargi z Koreą Południową.

Polityka eskalacji napięcia i grożenie wojną jest wyznacznikiem całej aktywności komunistycznego reżimu na arenie międzynarodowej. Cyklicznie powtarzają się groźby oraz incydenty zbrojne (w 2009 r. i trzy razy w 2010 r.) a za ich złagodzenie reżim domaga się pomocy w postaci żywności i paliw. Groźby komunistów wywołują ustępstwa krajów zewnętrznych i chwilowe odprężenie, potem niedobory znów stają się nie do wytrzymania, więc przychodzą nowe groźby i napięcie, za którymi idą kolejne ustępstwa Zachodu i tak dalej.

Tymczasem Kim Dzong Il systematycznie powiększa armię i wykłada ogromne sumy na budowę broni jądrowej.

• 2003 r. - Korea Północna znów żąda zwiększenia pomocy gospodarczej, grożąc rozbudową arsenału jądrowego (próby rakiet dalekiego zasięgu i pierwsza próbna eksplozja jądrowa w 2006 r.), czego obawiają się Korea Południowa i Japonia.

• 18 II 2003 r. - Chory psychicznie Kim Dae-han rozlewa materiał łatwopalny w wagonie metra w Daegu w Korei Południowej. W wagonach nie ma gaśnic i nie można otworzyć drzwi. Pociąg z płonącymi wewnątrz wagonami dojeżdża do najbliższej stacji, a tam pożar przenosi się na stację oraz drugi pociąg. W wyniku spalenia, poparzeń i uduszenia ginie 198 osób. Sprawca zostaje schwytany następnego dnia i uwięziony. Umiera kilka miesięcy później.

• 22 IV 2004 r. - W północnokoreańskim Ryongch’ŏn tuż przy granicy chińskiej dochodzi do zderzenia pociągu wiozącego saletrę amonową z innym pociągiem, który przewozi benzynę. Po zderzeniu łamie się słup linii wysokiego napięcia, a iskrzący drut opada na benzynę. Eksplozja i pożar niszczą stację kolejową oraz ok. 1850 okolicznych domów i według oficjalnych danych zabijają co najmniej 154 osoby, a ranią ok. 1300. Po katastrofie nie wolno o niej pisać ani mówić. Komunistyczne władze ukrywają rozmiary tragedii: według niektórych źródeł prawdziwa liczba ludzi zabitych i ranionych może sięgać 3000.

• 2007 r. - Stolica Korei Południowej przenosi się z Seulu na południe do Gwangju.

• 2011 r. - Ciężka choroba Kim Dzong Ila kończy się śmiercią dyktatora i władzę przejmuje jego syn Kim Dzong Un.

Kraj pogrąża się w oficjalnej żałobie. Według informacji koreańskiej prasy i telewizji nawet ptaki płaczą po ogromnej stracie. Nic zatem dziwnego, że na początku 2012 roku generał Kim Chol zostaje skazany na śmierć, ponieważ przyłapano go na alkoholowej libacji, czym złamał żałobę. Nowy dyktator każe rozstrzelać winowajcę w taki sposób, żeby nie pozostał po nim ani jeden włos. Wyrok zostaje więc wykonany za pomocą moździerza.

• 2012 r. - Kim Dzong Un zaczyna rządy od serii prowokacji i groźby użycia głowic jądrowych przeciwko Korei Południowej, Japonii i USA. Chodzi o wzmocnienie własnej pozycji w kraju oraz wymuszenie pomocy gospodarczej z zewnątrz w zamian za pokój. Głodująca Korea Północna ma dwa razy więcej żołnierzy i samolotów niż Korea Południowa, trzy razy więcej czołgów i wydaje na zbrojenia 25,5 miliarda dolarów rocznie, kiedy Korea Południowa zaledwie 5,5 miliarda.

W roku 2013 strefa Kesong zostaje zablokowana przez komunistów, a ośrodek badań nuklearnych w Jongbion ma być ponownie uruchomiony.

• 2013 r. - Po raz pierwszy w dziejach prezydenturę Korei Południowej obejmuje kobieta Pak Geun-hye, córka Pak Dzong-hyi, przełamując tradycyjny konfucjański patriarchalizm.

• 2017 r. - Przed japońskim konsulatem w południowokoreańskiej miejscowości Busan powstaje Pomnik Pokoju upamiętniający ofiary terroru w czasie japońskiej okupacji kraju. Wywołuje to ostrą reakcję ze strony Japonii, która odwołuje swojego ambasadora w Korei Południowej.

• 2020 r. - Epidemia Covid-19. W Korei Południowej choroba zostaje dość szybko zatrzymana dzięki izolowaniu chorych, doskonałej służbie zdrowia i dyscyplinie Koreańczyków poddających się zarządzeniom władz.

Natomiast w Korei Północnej liczba zakażonych i chorych jest ukrywana przez władze. Według oficjalnych danych nie ma żadnych przypadków zachorowań. Komunistyczny dyktator woli inwestować w zbrojenia niż w ochronę zdrowia swoich obywateli, a rząd nie prowadzi programu szczepień przeciw Covid-19. Jest to tym groźniejsze, że ponad połowa północnych Koreańczyków jest chronicznie niedożywiona i przez to mniej odporna na choroby. Dopiero po dwóch latach Kim Dzong Un zaakceptuje zakup szczepionek dla Korei Północnej.

W latach 2020. sytuacja zdrowotna północnych Koreańczyków jest katastrofalna, w wielu rejonach panuje głód, a centralnie sterowana gospodarka jest niewydolna. Dyktator zaś dysponuje kilkudziesięcioma głowicami jądrowymi i ogromnymi zapasami amunicji do broni pochodzącej z czasów sowieckich.

• Od 2022 r. - Po rosyjskiej napaści na Ukrainę Korea Północna dostarcza Rosjanom amunicję.

← Republika ChińskaTunguzi w Mandżurii, Dong Hu i Xianbei →