Ameryka Północna i Południowa
Dwa kontynenty połączone Przesmykiem Panamskim składają się na zespół lądów znany jako Nowy Świat.
Ameryka Północna rozciąga się od Półwyspu Murchisona (71o58’N) na północy do przylądka Mariato (7o12’N) na Przesmyku Panamskim na południu. Najdalszy zachodni punkt kontynentu zaś to alaskański Przylądek Księcia Walii (168o05’W), a wschodni przylądek Saint Charles (55o37’W) na Labradorze.
Kontynent Ameryki Południowej sięga do przylądka Gallinas (12o25’N) na północy i przylądka Froward (53o54’S) nad Cieśniną Magellana. Na zachodzie najdalszy punkt stałego lądu to przylądek Pariñas (81o20’W) a na wschodzie przylądek Branco zwany też Seixas (34o47’W) w Brazylii.
Nowy Świat, mimo że bardzo rozległy, przez tysiąclecia stanowi obszar peryferyjny, który jest izolowany przez oceany od innych lądów. Większe grupy ludzi docierają tu stosunkowo późno, liczba gatunków roślin i zwierząt nadających się do udomowienia jest niewielka. Południkowe wydłużenie masy lądów ogranicza strefę sprzyjającego człowiekowi klimatu ciepłego, a z drugiej strony utrudnia migrację w poprzek stref klimatycznych na linii północ-południe.
Związana z tym relatywnie słaba wymiana idei i względnie mała liczba zaawansowanych centrów kulturowych powodują wolniejszy w porównaniu do Starego Świata rozwój technologii. W dodatku izolacja od innych lądów i niewielka liczba miejscowych zwierząt hodowlanych minimalizują liczbę zakaźnych chorób. Wszystkie te czynniki w XVI w. złożą się na klęskę Indian w starciu z europejską wiedzą, techniką i chorobami zawleczonymi ze Starego Świata.
Nazwa Ameryki pojawia się w roku 1507 i upamiętnia Amerigo Vespucciego. Natomiast pojęcie Nowego Świata stworzył sam Vespucci w opozycji do Starego Świata, czyli Eurazji i Afryki.