Ameryka Północna i Południowa
Dwa kontynenty połączone Przesmykiem Panamskim składają się na zespół lądów od XVI w. znany jako Nowy Świat.
Nazwa Ameryki pojawia się w roku 1507 i upamiętnia Amerigo Vespucciego. Natomiast pojęcie Nowego Świata stworzył sam Vespucci w opozycji do Starego Świata, czyli Eurazji i Afryki.
Ameryka Północna rozciąga się od Półwyspu Murchisona (71o58’N) na północy do przylądka Mariato (7o12’N) na Przesmyku Panamskim na południu. Najdalszy zachodni punkt kontynentu zaś to alaskański Przylądek Księcia Walii (168o05’W), a wschodni przylądek Saint Charles (55o37’W) na Labradorze.
Kontynent Ameryki Południowej sięga do przylądka Gallinas (12o25’N) na północy i przylądka Froward (53o54’S) nad Cieśniną Magellana. Na zachodzie najdalszy punkt stałego lądu to przylądek Pariñas (81o20’W) a na wschodzie przylądek Branco zwany też Seixas (34o47’W) w Brazylii.
Nowy Świat, mimo że bardzo rozległy, przez tysiąclecia stanowi obszar peryferyjny, który jest izolowany przez oceany od innych lądów. Większe grupy ludzi docierają tu stosunkowo późno, liczba gatunków roślin i zwierząt nadających się do udomowienia jest niewielka. Południkowe wydłużenie masy lądów ogranicza strefę sprzyjającego człowiekowi klimatu ciepłego, a z drugiej strony utrudnia migrację w poprzek stref klimatycznych na linii północ-południe.
Związana z tym relatywnie słaba wymiana idei i względnie mała liczba zaawansowanych centrów kulturowych powodują wolniejszy w porównaniu do Starego Świata rozwój technologii. W dodatku izolacja od innych lądów i niewielka liczba miejscowych zwierząt hodowlanych minimalizują liczbę zakaźnych chorób. Wszystkie te czynniki w XVI w. złożą się na klęskę Indian w starciu z europejską wiedzą, techniką i chorobami zawleczonymi ze Starego Świata.