Borneo
IV - V w. - Żeglarze i kupcy z zachodu przynoszą na Borneo (Kalimantan) indyjskie tradycje kulturowe.
Od połowy IV w. - We wschodniej części Borneo powstaje hinduistyczne królestwo Kutai Martadipura zamieszkane przez Dajaków.
Legendarny założyciel dynastii panującej w Kutai Martadipura to Waprakeswara, ale pewną sławę zdobywają dopiero jego potomkowie, ponieważ imiona trzech z nich występują w inskrypcjach na siedmiu kamiennych słupach zwanych jupa. Za założyciela królestwa jest uważany Kundungga, który przybiera potem oficjalne imię Maharadża Kundungga Anumerta Dewawarman. Przekazuje tron synowi o imieniu Aśwawarman, a żyjący na przełomie IV i V w. syn Aswawarmana radżendra (czyli pan królów) Mulawarman każe wykonać słupy jupa. W inskrypcjach na jupa przedstawia się jako dobroczyńca braminów, którym ofiaruje ziemię, stada bydła i złoto. Pisze też o swoich zwycięstwach i podboju okolicznych ziem.
Niestety, w V w. królestwo Kutai Martadipura znika ze źródeł pisanych. Sama nazwa krainy Kutai wróci dopiero pod koniec XIII w., lecz już w innym kontekście kulturowym i politycznym.
XIII w. - Na Borneo kształtują się państwa Kutai, Bandżarmasin i Brunei. Ich założycielami i pierwszymi władcami są imigranci z Indii i Chin.
Przełom XIII/XIV w. - W rejonie Tepian Batu we wschodnim Borneo powstaje muzułmańskie państwo Kutai Kartanegara. Jego pierwszym odnotowanym w dokumentach sułtanem jest Adżi Batara Agung Dewa Śakti panujący do ok. 1325 r.
XIV/XV w. - Panuje Muhammad Szach, pierwszy sułtan, czyli muzułmański władca Brunei na Borneo i założyciel dynastii rządzącej jeszcze w XXI w. Państwo jest zależne od Chin. Następny sułtan na tronie Brunei Abdul Madżid Hassan umrze w Nankinie.
Do XV w. - Monarchie Kutai, Bandżarmasin i Brunei na Borneo ulegają islamizacji. We wnętrzu wyspy jednak nadal trwa szamanizm. Szamani wciąż leczą przez nakładanie rąk i wdmuchiwanie magicznej mocy, a w trudno dostępnych miejscach (na przykład w jaskiniach) przez kilka następnych stuleci odbywają się wtajemniczenia i inicjacje szamanów
XV w. - W Brunei rządzą kolejni sułtanowie Ahmad, Szarif Ali (zięć Ahnada) i Sulajman (syn Szarifa Alego).
XV/XVI w. - W Brunei rządzi sułtan Bolkiah (syn Sulajmana), a potem jego syn Abdul Kahar.
Druga połowa XVI w. - Sułtan Brunei Saiful Ridżal (bratanek Abdul Kahara) walczy zbrojnie z hiszpańskimi kolonizatorami próbującymi zakładać swoje faktorie i opanować Brunei. Zmaga się też z wewnętrzną rebelią, którą udaje mu się stłumić dzięki pomocy władcy Sulu. W podzięce za tę pomoc pod koniec XVI w. oddaje Sulu swoje terytorium w północnym Borneo.
Mimo umniejszenia terytorium Brunei pozostaje niezależne i względnie stabilne przez następnych 100 lat, między innymi dzięki mądrej polityce kolejnych sułtanów. W tym czasie rządzą: Szach Berunai (1581-1582, syn Saiful Ridżala), Muhammad Hassan (1582-1598, brat Saiful Ridżala), Abdul Dżalilu Akbar (1698-1659, syn Muhammada Hassana) i Abdul Dżalilul Dżabbar (1659-1660).
1635 - 1650 r. - W państwie Kutai Kartanegara we wschodnim Borneo panuje sułtan Adżi Pangeran Sinum Pandżi Mendapa, który wsławia się podbojem sąsiedniego królestwa Kutai Martadipura. W ten sposób tworzy wspólną muzułmańską monarchię Kutai.
1660 r. - Sułtan Brunei Muhammad Ali po kilku miesiącach sprawowania władzy zostaje zamordowany przez Abdul Hakkul Mubina, co wywołuje wojnę domową. W 1673 r. wnuk zamordowanego sułtana Muhiyiddin zabija Abdul Hakkul Mubina i sam przejmuje władzę, kończąc tym samym wojnę domową. Stabilizuje sytuację, a po jego śmierci w 1690 r. tron Brunei przejmie pokojowo Nassaruddin (1690-1710).
Kolejni władcy Brunei cieszą się względną równowagą wewnątrz kraju, lecz zmagają się z rosnącym naporem europejskich potęg kolonialnych.
- XVIII w. - Ibanowie, morscy koczownicy z wybrzeży Borneo popadają w coraz wyraźniejszy konflikt z nowoczesnymi społeczeństwami osiadłymi na wyspach. Zaczynają więc zmieniać swoje obyczaje.
W pewnym sensie symbolem upadku tradycji może być legenda o wojowniczym przywódcy Ibanów Radinie, który zorganizował ucztę i zabawę z okazji święta ptaków. Natomiast starszyzna stwierdza, że powinien usunąć wizerunek świętego dzioborożca Sengalong Burong uznawanego za boga ptaków, a jego plemię musi opuścić starą wioskę. Kiedy zaś Radin odmawia, jego ludzie zaczynają umierać na ospę. Wreszcie pewnej nocy dzielny wódz zaskakuje ducha choroby i uderza go maczetą. Rankiem zaś Radin stwierdza, że wizerunek dzioborożca jest przecięty. Każe go wtedy zakopać i opuszcza wioskę, a choroba przestaje nękać jego ludzi.
XVIII - XIX w. - Sułtanat Brunei jest centrum malajskiego piractwa, dopóki Brytyjczycy nie zniszczą baz oraz floty piratów. Brunei popada w coraz ściślejszą zależność od brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej.
1762 - 1763 r. - Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska przejmuje od sułtanatu Sulu wyspę Balambangan przy północnym cyplu Borneo. Wysepka będzie przedmiotem sporów holendersko-brytyjskich, kilkakrotnie spustoszą ją piraci, a w końcu zostanie porzucona w 1805 r. W XX w. wejdzie w skład Malezji, a od 2003 r. będzie częścią malajskiego morskiego parku Tun Mustapha chroniącego miejscowy ekosystem.
1807 r. - Na polecenie władz powstaje Batu Tarsilah oficjalna genealogia sułtanów Brunei z dynastii Bolkiah. Zgodnie z państwową ideologią pierwsi władcy mieli rzekomo pochodzić z Jemenu. W rzeczywistości jednak mieli pochodzenie wschodnioazjatyckie i nie wyznawali islamu, a daty panowania pierwszych władców są bardzo niepewne.
1840 - 1841 r. - Wielka Brytania podporządkowuje sobie władców północnego Borneo. Sułtan Brunei Omar Ali Saifuddin (1828-1852) daruje Brytyjczykowi J. Brooke’owi niewielkie terytorium w północnej części Borneo nazywane Sarawak. Brooke ogłasza się tam sułtanem (1841), a jego rodzina będzie rządziła Sarawakiem do 1946 r.
Omar Ali Saifuddin jest też zmuszony oddać Wielkiej Brytanii prowincję Labuan.
1852 - 1885 r. - W Brunei panuje zależny od Wielkiej Brytanii sułtan Abdul Momin. Musi oddać Brytyjczykom północno-zachodnie Borneo.
1856 - 1857 r. - Po pięciu latach walk Holendrzy podbijają zachodnie Borneo. Niedługo potem Malajowie wzniecają krwawe powstanie (1857), ale bunt przerywają surowe represje ze strony holenderskiej armii.
1888 r. - Brunei (za panowania sułtana Haszima Dżalilula Alama Aqamaddina, 1885-1906), Sarawak i północne Borneo należące do Sulu dostają się pod protektorat brytyjski.
1891 r. - Borneo zostaje podzielone na brytyjską część północną i południową należącą do Holandii.
1937 r. - Holenderskie władze kolonialne zakładają rezerwat przyrody Gunung Palung w zachodniej części Borneo. W 1990 r. zyska status parku narodowego.
1959 r. - Brunei za panowania sułtana Omara Alego Saifuddina (1950-1967, abdykuje) otrzymuje konstytucję, choć nadal pozostaje protektoratem brytyjskim.
Wkrótce Brunei staje się jednym z najbogatszych krajów świata dzięki złożom ropy naftowej. W latach 1980. (za sułtana Hassanala Bolkiaha) na każdego mieszkańca przypada ponad 6000 dolarów dochodu narodowego. Niewielka liczba ludności (ok. 180 tysięcy) sprzyja bogactwu, mimo jednego z najwyższych w świecie wskaźników przyrostu naturalnego w latach 1970. wynoszącego aż 5,2% rocznie.
1962 r. - Antybrytyjskie powstanie w Brunei, stłumione przez brytyjską armię.
1971 r. - Formalne zniesienie protektoratu brytyjskiego nad Brunei - pełną niepodległość uzyska w 1984 r.
1984 r. - Sułtanat Brunei rządzony przez sułtana Hassanala Bolkiaha (od 1967 r.) odzyskuje pełną niepodległość. Dzięki ogromnym złożom ropy naftowej mieszkańcy nie płacą podatków, lecz pod dyktatorską władzą sułtana nie mają wpływu na politykę, są stale inwigilowani i podlegają surowemu prawu koranicznemu.
2010 r. - Na terenie parku narodowego Gunung Mulu w malezyjskiej części Borneo zostaje odkryta jedna z największych znanych człowiekowi jaskiń świata. Wkrótce staje się celem turystycznych wypraw.
2019 r. - Na fali islamskiego fundamentalizmu Sułtanat Brunei wprowadza barbarzyńskie przepisy prawa koranicznego, na przykład: ukamienowanie za pozamałżeński seks, zatłuczenie batami za homoseksualizm, obcięcie ręki za kradzież, obcięcie nogi za następną kradzież i karę śmierci za odejście od islamu. Kilka miesięcy później pod naciskiem międzynarodowej opinii publicznej sułtan znosi najsurowsze kary na przykład za homoseksualizm.