Tunguzi w Mandżurii, Dong Hu i Xianbei

  • 3000 - 2000 r. p.n.e. - Wpływy chińskiej kultury Jangszao za pośrednictwem handlu sięgają aż do Mandżurii zamieszkanej przez ludy tunguskie. Mandżuria to kraina między górami Wielki Chingan na zachodzie, Morzem Żółtym na południu oraz rzekami Amur i Ussuri na wschodzie i północy. Mandżuria pozostaje w ścisłych związkach zarówno z północnymi Chinami, jak też z Półwyspem Koreańskim.

  • 1. tysiąclecie p.n.e. - Południowa Mandżuria znajduje się w strefie silnych wpływów chińskich, czego wyrazem jest założenie przez chińskiego generała Cin Kai miasta Hou nad rzeką Hun (zwaną też Szen) ok. 300 roku p.n.e. W XII w. pod władzą królestwa Kin miasto Hou zyska nazwę Szenjang oznaczającą po chińsku Południowy Brzeg Rzeki Szen.

  • Od VII w. p.n.e. - W górach zachodniej Mandżurii i w basenie Amuru mongolskie ludy Xianbei (Sien-pi) i Wuhuan zaczynają organizować się w luźną konfederację przez Chińczyków zwaną Dong Hu, co oznacza wschodnich barbarzyńców.

  • IV - III w. p.n.e. - Konfederacja Dong Hu staje się potęgą, która wielokrotnie zagraża granicom Chin.

Xianbei i Wuhuan są hodowcami wędrującymi za swoimi stadami lub rolnikami. Dysponują zaawansowaną technologią brązu, co daje im przewagę nad ludami południowej Syberii i wschodnich krańców Wielkiego Stepu.

  • III - II w. p.n.e. - Xianbei atakowani przez Siung Nu przesuwają się na wschód. Zazwyczaj pozostają w zależności od Siung Nu, chociaż nie jest to stan stały ze względu na nomadyczny tryb życia, ciągłą zmianę miejsca pobytu i chwiejność władzy. Zależność oznacza w praktyce płacenie co pewien czas trybutu.

Graniczący z Chinami Wuhuan systematycznie napadają bogatszego sąsiada.

  • II/I w. p.n.e. - Wódz Siung Nu Mao Tun rozbija konfederację Dong Hu i zajmuje Mandżurię. Od tej chwili Xianbei i Wuhuan stanowią odrębne ludy, chociaż mówią tym samym językiem i mają te same obyczaje.

  • I - II w. n.e. - Xianbei często uczestniczą w łupieżczych najazdach Siung Nu na Chiny.

  • 49 r. n.e. - Pian He, władca Xianbei, formalnie uznaje zwierzchność Chin i płaci Chińczykom trybut. Z drugiej zaś strony godzi się walczyć przeciwko Siung Nu w zamian za otrzymane z Chin „dary”, których wartość kilkakrotnie przewyższa wartość trybutu.

  • 58 r. n.e. - Pian He pokonuje Wuhuan i formalnie poddaje ich władzy Chin.

  • 87 r. n.e. - Xianbei rozbijają północnych Siung Nu i na ok. 200 lat stają się hegemonami na wschodnich krańcach Wielkiego Stepu.

  • III w. - Xianbei stanowią liczącą się siłę w północnych Chinach. Dokonują najazdów, uczestniczą w antychińskich buntach (294-299), a w roku 305 razem z Siung Nu, Wuhuan i kilkoma mniejszymi ludami plądrują Xi’an.

  • 283 - 333 r. - Przywódca Xianbei, wykształcony w Chinach i otaczający się Chińczykami Murong Hui zakłada w Mandżurii własne państwo. Popiera rozwój rolnictwa. Rozbudowuje i unowocześnia armię, co pozwala skutecznie walczyć z buntowniczymi grupami Xianbei i z Koreańczykami.

  • 312 r. - Jeden z członków rodu Murong zakłada królestwo Tuyuhun w rejonie jeziora Kuku-nor na skraju Tybetu.

  • 337 - 348 r. - Murong Huang (syn Murong Hui) podbija królestwo Dongpujo i ogłasza się cesarzem państwa Yan w północnych Chinach.

Wkrótce ród Murong zakłada kilka następnych państewek, a inni arystokraci Xianbei tworzą monarchie rozsiane po północnych Chinach i Mandżurii. Największy sukces odnoszą Toba, również należący do Xianbei; założą bowiem dynastię Wei, która w roku 439 zjednoczy całe północne Chiny, kończąc Epokę Szesnastu Królestw.

Na Wielkim Stepie zaś Xianbei ustępują miejsca konfederacji Rou Ran.

  • 663 r. - Tybet podbija Tuyuhun, ostatnie i najdłużej trwające królestwo Xianbei.

Ludność Xianbei rozsiana na północnym pograniczu Chin ulega sinizacji.