Wyspy południowego Oceanu Indyjskiego
1522 r. - Statek Victoria po śmierci Magellana dowodzony przez Baska J. S. del Cano płynie na zachód koło nienazwanych wysp (późniejszy Nowy Amsterdam) na południu Oceanu Indyjskiego.
1559 r. - Portugalski kapitan Rui Melo da Câmara odkrywa bezludną wyspę na południowym Oceanie Indyjskim, którą nazywa São Paulo (Saint Paul) na cześć swojego statku.
1618 r. - Holender Harwick Claesz de Hillegom zauważa wyspę Saint Paul.
1633 r. - Holender A. Van Diemen dostrzega dwie małe wyspy na południowym Oceanie Indyjskim. Jedna z nich to Saint Paul, a drugą na cześć swojego statku nazywa Nowym Amsterdamem.
1663 r. - Holender B. Lam dostrzega wyspy (Księcia Edwarda) na południe od Afryki.
1696 r. - Holenderski żeglarz Willem de Flaming (Vlamingh) jako pierwszy ląduje na wyspach Nowy Amsterdam i Saint Paul. Jest też autorem pierwszego dość dokładnego opisu obu lądów.
1772 r. - Na południowym Oceanie Indyjskim Francuz Yves J. de Kerguelen de Tremarc odkrywa i zajmuje dla Francji archipelag wysp nazwany potem jego nazwiskiem.
Rok później Kerguelen bezskutecznie poszukuje kontynentu na południe od odkrytych przez siebie wysp.
1772 r. - Francuz Marc-Joseph Marion-Dufresne odkrywa dwie małe wyspy między Antarktydą i Afryką. Zostają nazwane Marion.
Dalej na wschód drugi dowódca ekspedycji Jules-Marie Crozet ląduje na innej wyspie, którą Marion-Dufresne nazywa Wyspą Crozeta.
1776 r. - Brytyjski żeglarz James Cook bada Wyspy Kerguelena i wykazuje, że nie są częścią poszukiwanego od dawna legendarnego południowego kontynentu. Nazywa je Desolation Islands (Wyspy Opuszczenia).
1776 r. - J. Cook dociera do wysp Marion, które nazwie Wyspami Księcia Edwarda.
1792 - 1796 r. - Francuski kapitan Pierre F. Péron zostaje porzucony przez zbuntowaną załogę i przez cztery lata żyje samotnie na Nowym Amsterdamie. Swoje doświadczenia spisze w opublikowanych potem wspomnieniach.
1821r. - Brytyjski statek Princess of Wales polujący na foki koło Wyspy Crozeta tonie, a rozbitkowie dwa lata spędzają na wyspie, zanim zostaną odnalezieni.
1823 r. - Amerykanin Benjamin Morrell polujący na foki od 1822 r. dociera do 70o14’S na południe od Wysp Kerguelena. Dzięki sprzyjającym wiatrom nie napotyka lodu, co zdaje się potwierdzać fantastyczną opowieść Poe’a o niezamarzniętym morzu wokół Bieguna Południowego.
1833 r. - Brytyjski łowca fok Peter Kemp dostrzega nieznany dotychczas ląd na południe od Wysp Kerguelena.
Odkrycie potwierdzą Amerykanie wielorybnik Thomas Lang (1849) i kapitan John Heard płynący z Bostonu do Melbourne (XII 1853). Wyspy otrzymają nazwę Heard na cześć amerykańskiego kapitana.
1840 r. - James Ross bada Wyspy Kerguelena, a botanik Hooker opisze ich roślinność w dziele Flora Antarctica.
Na jednej z Wysp Kerguelena wyprawa Rossa spotyka podobno ślady kopyt (racic?) na śniegu, choć nie ma tu zwierząt kopytnych. Podróżnicy rzekomo znajdują tam tajemnicze metaliczne kule. Według fantastycznej opowieści jeden z uczestników wyprawy C. Perry zabiera te kule do Wielkiej Brytanii jako swoistą pamiątkę. Jednak w lutym 1855 r. z niewiadomych przyczyn wyrzuci je do morza. Dziwaczna plotka głosi, że kule przynosiły nieszczęście, ponieważ zwabiły do Anglii tajemniczą i niebezpieczną istotę aż z południowej półkuli.
1843 r. - Martin Dupeyrat na statku L’Olympe ląduje na Nowym Amsterdamie i Saint Paul, aby proklamować władzę Francji nad tymi wyspami. Jednak gubernator Réunion odmawia ratyfikacji tego aktu. Formalne przejęcie wysp przez Francję nastąpi więc dopiero w roku 1892.
1854 r. - W styczniu amerykański kapitan William Macdonald odkrywa nową wyspę nazwana później Macdonald (McDonald) koło Heard.
1855 r. - Amerykański łowca fok E. D. Rogers jako pierwszy ląduje na wyspie Heard.
Do 1880 r. większość fok z Heard i Macdonald zostaje wybita dla tłuszczu i skór, a wyspy opuszczone przez ludzi.
1857 r. - Austriacka wyprawa na fregacie Novara bada wyspę Saint Paul i rysuje jej pierwszą dokładną mapę.
1871 r. - Dowodzona przez Heurtina grupa Francuzów z Réunion próbuje osiedlić się na Nowym Amsterdamie. Po siedmiu miesiącach jednak rezygnują i opuszczają wyspę, pozostawiając na niej bydło.
1871 r. - Brytyjski statek Megaera rozbija się koło Saint Paul. Większość z 400-osobowej załogi przeżywa i zostaje odnaleziona 3 miesiące później.
1877 r. - Brytyjczycy próbują kopać węgiel na Wyspach Kerguelena, lecz jest złej jakości i w końcu rezygnują.
Heard i Macdonald oraz Wyspy Księcia Edwarda należą do Brytyjczyków. Natomiast Wyspy Kerguelena przypadną Francji.
Europejczycy sprowadzą na Wyspy Kerguelena koty, króliki, psy, świnie, renifera i szczura.
1887 r. - Koło Wyspy Crozeta tonie francuski statek Tamaris. Ocaleni rozbitkowie lądują na maleńkiej wysepce Île de Cochons. Po jakimś czasie chwytają albatrosa, do nogi którego przywiązują list z prośbą o pomoc. Siedem miesięcy później list zostanie odnaleziony w osadzie Freemantle koło Perth w zachodniej Australii, lecz załogi Tamaris już nie udaje się uratować.
1893 r. - Francuski statek Eure pozostawia na Nowym Amsterdamie kilku marynarzy, którzy, zgodnie z prawem panującym na morzu, zostali skazani na samotność za przestępstwo.
1899 r. - Niemiecki statek Valdivia znajduje na Nowym Amsterdamie dzikie bydło porzucone 28 lat wcześniej.
1902 r. - Niemiecki geograf baron Erich von Drygalski (1865-1949) jako pierwszy bada naukowo wyspę Heard.
Od 1924 r. - Saint Paul i Nowy Amsterdam są francuską kolonią podległą władzom Madagaskaru.
1926 - 1936 r. - Wyspami Księcia Edwarda, Macdonald i Heard zarządza brytyjska kompania wielorybnicza.
1931 r. - Wytrzebienie fok na Wyspach Kerguelena oznacza koniec masowych polowań na te zwierzęta.
1938 r. - Francuski statek rybacki tonie koło Saint Paul. Załoga ma jednak radio i tą drogą wzywa pomocy. Komunikat odbiera radioamator w Stanach Zjednoczonych i dzięki niemu rozbitkowie zostają uratowani.
1947 r. - Wyspy Księcia Edwarda stają się posiadłością Republiki Południowej Afryki.
1947 r. - Australijczycy przyłączają Heard i Macdonald do swoich posiadłości.
1949 r. - Powstaje Camp Heurtin, francuska baza na Nowym Amsterdamie.
1949 - 1950 r. - Założenie francuskiej bazy naukowej w osadzie Port-aux-Français na Wyspach Kerguelena.
Aż do pierwszej połowy XXI w. archipelag nie będzie miał stałych mieszkańców, a jedynie kilkudziesięciu żołnierzy, naukowców i inżynierów obsługujących stację, która ma obserwować pogodę i ocean. Wyspy nie zapewniają warunków dla istnienia większej społeczności: zimno, nieustające wiatry, brak drzew, brak źródeł żywności i oddalenie od wszystkich lądów. Na archipelagu nie ma lotniska, więc można się tam dostać wyłącznie drogą morską.
1957 r. - Powstaje stacja meteorologiczna na Wyspach Księcia Edwarda.
22 IX 1979 r. - Amerykański satelita Vela przekazuje wiadomość o rozbłysku na Oceanie Indyjskim między Wyspami Księcia Edwarda i Crozeta. Siła rozbłysku wskazuje na próbę nuklearną, a w dodatku jest on podwójny, co odpowiada eksplozji promieniowania i zaraz potem eksplozji gorącego gazu. Sowieci, którzy właśnie podpisali umowę z USA o ograniczeniu prób jądrowych nie przyznają się do dokonania eksplozji. Niektórzy podejrzewają Izrael i RPA, ale nie ma dowodów. W imię utrzymania pokoju władze amerykańskie ogłaszają, że Incydent Vela to błędna obserwacja, a wybuch jądrowy nie miał miejsca.
Zagadka zostanie rozwiązana dopiero w 2018 r. Według meteorologów wiatry wiejące wokół Antarktyki powinny zanieść pyły radioaktywne na Ocean Indyjski i aż do Australii, a ujawnione badania faktycznie wykazują podwyższone stężenie radioaktywnego jodu w tarczycy owiec w Australii. Bez wątpliwości chodziło więc o tajną próbną eksplozję nuklearną. Przeprowadził ją Izrael w 1979 r., a rząd USA zataił ten fakt, żeby nie eskalować napięcia na Bliskim Wschodzie.