Wyspy Św. Piotra i Pawła, Fernando de Noronha, Rocas i Trynidad Południowy
1501 - 1502 r. - Portugalczyk Gonçalo Coelho (1451-1512) pracujący dla Fernão de Noronha (ok. 1470-1540) odkrywa bezludne wulkaniczne wysepki na Atlantyku ok. 360 kilometrów na wschód od lądu Santa Cruz (od Przylądka São Roque w Brazylii). Początkowo są one znane jako Ilha da Quaresma, czyli Wyspy Postne, a w przyszłości zyskają nazwę Fernando de Noronha (Fernão de Noronha).
1501 - 1502 r. - Niezależnie od siebie dwaj portugalscy kapitanowie Estevão da Gama i João da Nova docierają do niewielkiej bezludnej wyspy Trinidade (Trynidad Południowy) znajdującej się na zachodnim Atlantyku ponad 700 km na południowy wschód od wybrzeży niedawno odkrytego lądu Santa Cruz.
1502 r. - P. Á. Cabral, dowódca portugalskiej wyprawy do Indii, wysyła G. de Lemosa do Portugalii, z informacją o odkryciu kontynentu (Ameryki Południowej) za Atlantykiem. Zmierzając do Europy, statek Lemosa przepływa obok bezludnego archipelagu Ilha da Quaresma.
1503 r. - Płynący do Indii Portugalczyk Gonçalvo Coelho na Atlantyku trafia na silny wiatr, który go spycha na zachód. W rezultacie żeglarze docierają do wysp Ilha da Quaresma, a potem do wybrzeża Santa Cruz (w Brazylii).
Amerigo Vespucci, który uczestniczy w wyprawie opracowuje pierwszy opis archipelagu Ilha da Quaresma.
1511 r. - Grupa portugalskich karawel płynących przez Atlantyk pod dowództwem Garcii de Noronha trafia na pięć skalistych wysepek ok. 1000 km na północny wschód od wybrzeży Brazylii. Dowódca nadaje im nazwę Wysp Św. Piotra i Pawła, ponieważ jeden z jego statków Święty Piotr wpadł tam na skałę.
Wyspy a właściwe skały (Rocedos de São Pedro e São Paulo) są zbyt małe, żeby je zasiedlić, lub założyć bazę dla żeglarzy, więc przez kilka następnych wieków nie wzbudzą niczyjego zainteresowania, będąc ewentualnie zagrożeniem dla statków.
1534 r. - Brytyjczycy zajmują archipelag Ilha da Quaresma jako klucz do kontrolowania brazylijskiego handlu. Jednak utrzymają się tam tylko do roku 1556, kiedy strategicznie położone wysepki podbiją Francuzi.
Od 1556 r. - Francuzi panują na Ilha da Quaresma, wciąż licząc na zdobycie wpływów w Brazylii. W końcu jednak w 1612 r. porzucą niegościnne i jak się zdaje bezużyteczne wysepki.
1628 r. - Holendrzy okupują archipelag Fernando de Noronha, czyli dawne Ilha da Quaresma.
Próbują w ten sposób zdominować handlowe szlaki do Brazylii.
1630 r. - Hiszpańsko-portugalska ekspedycja wojskowa pod dowództwem Rui Calaza Borgesa wypiera Holendrów z wysp Fernando de Noronha.
1635 r. - Holendrzy znowu zajmują archipelag Fernando de Noronha, a jego największą wyspę nazywają Pavonią na cześć Michiela de Pauw, dyrektora holenderskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej. Na Pavonii umieszczają szpital dla armii okupującej północno-wschodnie wybrzeża Brazylii.
Połowa XVII w. - Portugalczycy ostatecznie wypierają Holendrów z archipelagu Fernando de Noronha, który na kilkadziesiąt lat pozostanie bezludny.
1670 r. - Holenderski kupiec J. Lindeman z Monnikendamu zauważa wyspę na oceanie ok. 700 km na południe od Trynidadu Południowego. Nazywa ją Saxenburgh. Niestety, żaden następny żeglarz nie potrafi odnaleźć tej wysepki aż wreszcie w 1822 r. Matthew Flinders przeprowadzi dokładne poszukiwania i wykaże, że Saxenburgh nie istnieje.
1736 r. - Francuska Kompania Wschodnioindyjska zagarnia opuszczone i bezludne wysepki Fernando de Noronha, które przemianowują na Wyspy Dauphine.
1737 r. - Portugalskie oddziały odbierają Francuzom Fernando de Noronha.
Portugalski inżynier wojskowy Diogo da Sylveira Vellozo fortyfikuje archipelag. Buduje 9 fortów na głównej wysepce w miejscach, gdzie może dojść do ataku oraz dziesiąty fort na maleńkiej Ilha de São José strzegącej wejścia do głównego portu. Forty zostają połączone brukowanymi drogami.
1768 r. - Francuski żeglarz La Pérouse odwiedza niewielką wyspę a właściwie skałę wystającą z oceanu w pobliżu Trinidade. Nazywa ją Martin Vaz, aby upamiętnić dwóch marynarzy, którzy zginęli podczas wspinaczki na stromą skalną ścianę.
Ok. 1770 r. - Powstaje Vila dos Remédios, pierwsza stała osada na Fernando de Noronha.
1889 r. - Do wysepki Trinidade (Trynidad Południowy) dopływa Brytyjczyk Edward F. Knight na żaglowcu Alerte. W wydanej potem książce The Cruise of the Alerte daje precyzyjny opis górzystej wulkanicznej wysepki z najwyższym szczytem Pico Desejado.
1895 r. - Brytyjczycy podejmują próbę zajęcia wysepek Trinidade i Martin Vaz ze względu na ich strategiczne położenie. Postulował to już znany astronom E. Halley, kiedy w 1700 r. odwiedził Trinidade, lecz jego pomysłu wtedy nie zrealizowano. Teraz zaś udaremnia to brazylijska dyplomacja. W rezultacie wyspy, które wcześniej należały do Portugalii zostają uznane za własność Brazylii. W styczniu 1897 r. Brazylijczycy formalnie obejmują je w posiadanie i stawiają słupy graniczne.
Początek XX w. - Brytyjscy inżynierowie pomagają zbudować sieć telegraficzną na Fernando de Noronha.
W następnych latach do prac nad telegrafem na archipelagu włączą się jeszcze Francuzi
1933 r. - Na atolu Rocas na zachód od powstaje jedna z najważniejszych brazylijskich latarni morskich. O jej znaczeniu dla komunikacji świadczy fakt, że po trzydziestu latach, kiedy latarnia ulegnie naturalnemu zużyciu, zastąpi ją nowa konstrukcja.
Połowa XX w. - Brazylia umieszcza na Trinidade garnizon marynarki wojennej.
Do 1959 r. - Amerykańska armia zamyka działającą na Fernando de Noronha stację ostrzegania przed atakami rakietowymi.
Od 1988 r. - Ok. 70% całego obszaru archipelagu Fernando de Noronha zostaje objęte ochroną ze względu na unikalną przyrodę.
2001 r. - Atol Rocas zostaje wpisany na listę UNESCO jako rezerwat przyrody.