Parsowie
Od 916 r. - Zoroastrianie z Persji zamieszkują wyspę Diu (Div) u wybrzeży Gudżaratu.
936 r. - Według tradycji zoroastrianie osiedlają się w prowincji Gudżarat w Indiach w dniu Bahman miesiąca Tir roku Wikram Samwat. Są to uciekinierzy z Persji, gdzie prześladują ich muzułmanie, nazywający tę grupę religijną geber, czyli poganie (po persku gabr, po arabsku kafr lub kafir). W Indiach przyjmie się nazwa Pars od Persji.
Miejscowy radża z dynastii Silhara zezwala zoroastrianom zbudować na stałym lądzie miasto Sandżan, które będzie odtąd indyjskim ośrodkiem zoroastryzmu. Nieprzerwanie przez niemal 500 lat będzie tu płonął święty ogień atasz bahram przeniesiony z Persji.
X - XIII w. - Parsowie rozprzestrzeniają się na terenie Gudżaratu. Stają się wkrótce znaczącą siłą ekonomiczną dzięki rozległemu handlowi i operacjom finansowym.
1129 - 1131 r. - Wprowadzenie trzynastego miesiąca do kalendarza Parsów, aby wyrównać przesunięcie się dnia równonocy wiosennej w stosunku do obliczeń kalendarzowych spowodowane precesją. A jest to dzień szczególnie ważny, ponieważ wtedy zaczyna się parsyjski rok.
1297 r. - Sułtanat Delhijski podbija Gudżarat i zaczyna ostre prześladowanie Parsów, których uważa nie tylko za obcych, lecz przede wszystkim za pogan obrażających Allaha.
XIV - XV w. - Parsowie, dotąd posługujący się na co dzień językiem perskim, przechodzą na miejscowy gudżarati.
1465 r. - Mahmud Begada (1458-1511), sułtan Gudżarat z dynastii Muzaffarydów, zdobywa Sandżan.
Parsowie zdołali jednak ocalić święty ogień i przenoszą go na górę Bahrot.
1477 r. - Święty ogień wędruje z góry Bahrot do miasteczka Bansda.
1573 r. - Po upadku Ahmadabadu Gudżarat dostaje się pod panowanie Akbara, ale Parsowie nie są już prześladowani tak ostro jak dawniej. Święty ogień może więc wrócić do Sandżan.
1600 r. - Na podstawie ustnego przekazu kapłana imieniem Bahman zostaje spisany poemat epicki Kissa-i Sandżan opowiadający o dziejach Parsów w Indiach.
1720 r. - Pewien uczony mnich zoroastryjski z Persji odwiedza Surat i zauważa, że indyjscy Parsowie używają kalendarza różniącego się o miesiąc od kalendarza Jezdegerda stosowanego w Persji.
1744 r. - Powstaje nowa sekta parsyjska nazwana Kudmi, która przyjmuje kalendarz Jezdegerda.
XIX w. - Parsowie przeprowadzają reformy religijne, nie zrywając kontaktu z zoroastrianami z Persji.
Mimo prześladowań Parsowie trwają w prowincji Gudżarat i innych częściach Indii, wyznając starą wiarę i trzymając się dawnych obyczajów. Wielu z nich dzięki zdolnościom do prowadzenia handlu i sprytnych operacji finansowych to wpływowi, bogaci ludzie. Po podboju Indii przez Brytyjczyków Parsowie zdobywają ogromne wpływy pracując jako brytyjscy urzędnicy.
- Po 1947 r. - Parsowie nie próbują tworzyć odrębnego państwa nawet po odejściu Brytyjczyków, kiedy powstaje republika India, a Gudżarat (Gujarat) zyskuje w jej obrębie status samodzielnego stanu ze stolicą w mieście Ahmadabad. Nadal są najlepiej wykształconą mniejszością Indii: nie ma wśród nich analfabetów, są głównie prawnikami, lekarzami i biznesmenami. Jednak ich liczba stopniowo maleje od ok. 114 tysięcy w latach 1940. do prawie 70 tysięcy w roku 2000 i 50 tysięcy w roku 2010. Wynika to głównie z mieszanych małżeństw, równouprawnienia kobiet (wolą karierę od dzieci) i odchodzenia od tradycji.