Pujo (Buyeo, Fuyu)
IV w. p.n.e. - W chińskich źródłach jest wymieniany kraj Fuyu (Pujo) położony na równinach Mandżurii. W tym czasie zamieszkują go tunguscy rolnicy tworzący społeczeństwo o złożonej strukturze. Językowo i kulturowo lud Pujo jest zbliżony do mieszkańców Półwyspu Koreańskiego.
III w. p.n.e. - W drugiej połowie stulecia Haemosu (czyli Syn Nieba) rządzący ludem Pujo buduje pałac i organizuje państwo. Tak zaczyna się królestwo znane później jako Bukpujo, czyli Północne Pujo.
II - I w. p.n.e. - Według koreańskich kronik w Bukpujo panują Mosuri (195-170 r. p.n.e.), Go Haesa (170-121 r. p.n.e.), Go Uru (121-86 r. p.n.e.), Go Dumak (do 60 r. p.n.e.) i Go Museo (60-58 r. p.n.e.).
Królestwo składa się z wielu księstw uznających zwierzchnią władzę dynastii założonej przez Haemosu. Ludność jest głównie tunguska z silnymi wpływami kultury koreańskiej oraz chińskiej.
I w. p.n.e. - Hae Buru (86-48 r. p.n.e.), brat króla Bukpujo i następca tronu, przenosi się ze swoimi ludźmi nad Morze Japońskie, gdzie zakłada nowe państwo z centrum w mieście Gaseopwon.
48 - 7 r. p.n.e. - Geumwa, syn Hae Buru panujący w Gaseopwon ogłasza się władcą królestwa Dongpujo (Wschodnie Pujo).
36 r. p.n.e. - Według tradycji zazdrość synów Geumwy wypędza z Dongpujo świetnego łucznika Dzumona, który rok później zakłada własne państwo Kogurjo.
7 r. p.n.e. - 22 r. n.e. - W Dongpujo rządzi Daeso, najstarszy z siedmiu synów Geumwy.
Wojowniczy władca wysyła do Kogurjo posła z żądaniem, aby sąsiad uznał zwierzchność Dongpujo, a na dowód lojalności przysłał zakładnika z królewskiego rodu. Kiedy zaś Kogurjo odmawia, Daeso wysyła przeciw niemu 50-tysięczną armię w 6 roku n.e. Atak zatrzymują jednak potężne opady śniegu i Daeso zarządza odwrót.
Kolejny najazd na Kogurjo Daeso prowadzi dopiero w 13 roku n.e. ale i tym razem ekspedycja okazuje się nieszczęśliwa. Władca Kogurjo wciąga bowiem najeźdźców w pułapkę, gdzie zostają wybici niemal wszyscy żołnierze, a sam Daeso ledwo ucieka z pola bitwy.
21 - 22 r. n.e. - Król Kogurjo Daemusin dokonuje najazdu na Dongpujo i rozbija armię królewską, a Daeso ginie. Mimo klęski władcy królestwo Dongpujo nie rozpada się dzięki wysiłkom miejscowych rodów arystokratycznych, chociaż przez następnych kilkadziesiąt lat jest bardzo słabe.
II - III w. n.e. - Odbudowane i wewnętrznie skonsolidowane Dongpujo wraca do polityki ekspansji, zajmując obszar na północny zachód od Zatoki Piotra Wielkiego. Stopniowo ulega jednak dominacji potężnego Kogurjo z południa półwyspu.
285 r. n.e. - Murong Hui z Xianbei najeżdża Dongpujo, co doprowadza do samobójstwa króla Uireo (234-286).
Bracia i synowie króla uciekają na teren księstwa Okjeo.
- Po 286 r. n.e. - Chiński cesarz Wu Ti odrestaurowuje królestwo Dongpujo jako przeciwwagę wobec Kogurjo i koczowników najeżdżających Chiny. Tron Dongpujo otrzymuje Uira jako wasal Chin.
Jednak odbudowane królestwo Dongpujo nie odzyskuje dawnej siły ani za panowania Uiry, ani jego następcy Xuana. Zwłaszcza że armia Kogurjo kilkakrotnie najeżdża Dongpujo i zajmuje obszary na wschodzie.
III/IV w. - Pod wpływem serii klęsk i najazdów część ludności Dongpujo emigruje na zachód, aby oddalić się od agresywnego Kogurjo. Tworzą niewielkie państewko zwane Zachodnim Pujo.
346 - 347 r. - Ostateczny rozpad królestwa Dongpujo podbitego przez Murong Huanga (Xianbei). Król Xuan i jego dwór dostają się do niewoli.
Pierwsza połowa V w. - Władcy Kogurjo Gwanggaeto Wielki i Jangsu podbijają Zachodnich Pujo. Ich terytorium wejdzie potem w skład Yanbian, czyli autonomicznej prefektury koreańskiej w granicach Chin.