Magadha
VII w. p.n.e. - W północno-wschodnim Dekanie powstaje królestwo Magadha.
Jego władcy odwołują się do tradycyjnych zasad klanowych i plemiennych (mahadżanapada) jako podstawy istnienia państwa i legitymacji do sprawowania władzy. Ludność utrzymuje się głównie z rolnictwa i hodowli bydła. W mniejszym stopniu czerpie dochody z handlu. Zaawansowane rzemiosło.
Ok. 650 r. p.n.e. - Władzę w Magadha zdobywa dynastia Saisunga (Śuśunaga lub Harjanka) z ideologią państwowo-dynastyczną zamiast dotychczasowej plemiennej. Władcy zaczynają ekspansję na wschód w kierunku Bengalu, tworząc pierwszy w dziejach Indii duży organizm polityczny. Stolicą jest miasto Kaśi (Varanasi) nad Gangesem.
Ok. 543 r. p.n.e. - Początek rządów Bimbisary. Stolicą państwa jest Radżagriha (Miasto Króla). Król jest znany jako bardzo silny władca i protektor buddyzmu. Rządzi przez 52 lata. Podbija konkurencyjne królestwo Anga.
Ginie podobno zamordowany przez swego wiarołomnego syna Adżataśatru, który pragnął władzy. Według dżataki syn chciał go zagłodzić, aby uzyskać prawo do tronu, ale medytacja w trakcie spacerów utrzymywała władcę przy życiu. Adżataśatru kazał więc przypalić nogi Bimbisary i ten, nie mogąc medytować w końcu umarł wycieńczony.
Ok. 518 r. p.n.e. - Persowie podbijają Dolinę Indusu, lecz napotykają silny opór konfederacji plemiennych oraz królestwa Magadha. Ustala się więc granica na zachodnich krańcach Dekanu. Persja utrzyma zdobycz aż do epoki hellenistycznej.
Ok. 493 - 461 r. p.n.e. - W Magadha panuje Adżataśatru. Stolicę kraju przenosi do założonego przez siebie miasta Pataliputra nad Gangesem. Pataliputra będzie kwitnącym ośrodkiem kultury, buddyzmu i gospodarki przez kilkaset następnych lat. Charakterystyczną cechą polityki Adżataśatru jest ekspansja na wschód: rozbija silną plemienną konfederację Wadżdżich, przekształcając Magadha w hegemona północnych Indii. Dzięki przymierzu z rodem Liććhawi pokonuje króla Prasenadżita (po syngalesku Wódz Zwycięskiej Armii), buddyjskiego władcę Kośali.
Według legendy nienawidzi Buddę, próbuje go otruć i nasyła na niego oszalałego słonia. W końcu jednak przyjmuje nową wiarę.
Druga połowa V w. p.n.e. - Wirudhaka, syn i następca Prasenadżita w Kośali, każe wymordować Śakjów (za obrazę swojej matki) i niszczy Kapilawastu. Według buddyjskiej tradycji siedem dni później umrze. Kośalę zaś zajmuje Magadha.
485 r. p.n.e. - Śmierć Buddy po zjedzeniu dania (grzybów?) przyrządzonego przez Cundę, syna kowala.
Osiemdziesięcioletni mistrz w Vesali sugerował Anandzie, że zbliża się śmierć, potem gościł u Cundy w Pawie i, już chory, poszedł z uczniami do Kusinary. Tam, za namową swego wroga Mary zaczął Wielkie Wygaszanie Życia czyli stopniowe wchodzenie w śmierć.
Po odejściu Buddy odbywa się zjazd (sobór) w Radżagriha i ustala zasady buddyzmu dotąd oparte wyłącznie na ustnym nauczaniu mistrza.
W tym czasie umiera też Gośala, założyciel adżiwików.
461 - 445 r. p.n.e. - Król Udajana rządzi w królestwie Magadha, zaczynając okres jego rozkwitu.
Do 437 r. p.n.e. - Dwaj kolejni władcy królestwa Magadha, Anurudha i Munda, utrzymują potęgę państwa. Trwa jego polityczna dominacja w północnych Indiach. Ogromny rozwój kultury jest w dużym stopniu związany z ekspansją buddyzmu, który staje się oficjalną ideologią państwa.
437 - 413 r. p.n.e. - Król Nagadasaka. Państwo jest silne, ale władcę obala spisek, a na tron wstępuje jego dawny minister Śiśunaga. Przewrót sprzyja wzrostowi znaczenia poszczególnych wielmożów, co podkopuje pozycję monarchy.
413 - 395 r. p.n.e. - Król Śiśunaga. Za jego panowania Magadha podbija państwo Awanti.
403 r. p.n.e. - Do głosu dochodzi Mahapadma Nanda, wpływowy wielmoża wywodzący się z dynastii Śiśunaga (morduje Mahanandina, ostatniego z tej dynastii). Zapoczątkowuje ród ośmiu Nandów, których dzieje trafią potem do Puran.
Ok. 400 r. p.n.e. - Grek Ktesias z Knidos opisuje Indie, choć nigdy w nich nie był. Wspomina o karłowatych Negritos i Weddach. Jego praca zapowiada przyszły rozwój indologii.
IV w. p.n.e. - Dźamini, autor Mimanasutry.
395 - 361 r. p.n.e. - Król Kalaśoka rządzi w państwie Magadha.
Ok. 360 r. p.n.e. - Nandowie zdobywają realną władzę w państwie, choć synowie Kalaśoki panują formalnie do 345 r. p.n.e.
360 - 323 r. p.n.e. - Nandowie tworzą imperium sięgające od Pendżabu aż do zachodniego Bengalu, Orissy i północnego Dekanu. Rozkwit gospodarki i kultury. Buddyzm jest główną religią północnych Indii. Powstają i rozbudowują się wielkie miasta, jak na przykład Mathura nad Dżamuną. Mathura jest celem pielgrzymek, ponieważ według legendy niegdyś urodził się tu bóg Kriszna uznawany za wcielenie wszelkich hinduistycznych bóstw a zwłaszcza Wisznu.
329 - 325 r. p.n.e. - Aleksander Macedoński zdobywa Kabul (329-328) i najeżdża Pendżab (327-325).
Pod wrażeniem tych wydarzeń Ambhi panujący w państwie Takszaśila na południe od Hindukuszu uznaje się za wasala Aleksandra, aby uniknąć zniszczeń.
326 r. p.n.e. - Nad rzeką Hydaspes w Pendżabie Grecy napotykają liczniejszą armię Porosa (Porusa) rządzącego królestwem Paurawa położonym między rzekami Hydaspes (Dźhelam) i Acesines (Czenab). Mimo przewagi Porosa Aleksander zwycięża dzięki zmyleniu przeciwnika a potem zaskakującemu atakowi na słonie. Poros poddaje się i uznaje za wasala Aleksandra.
Z Porosem wiąże się legenda o klejnocie Siamantaka (Syamantaka). Według indyjskich opowieści jest to wielki kamień, który słoneczny bóg Surja ofiarował niegdyś królowi Satradżitowi. Siamantaka miał przynosić szczęście i wytwarzać złoto, o ile posiadacz kamienia był uczciwy, szlachetny i nie kierował się chciwością. Pewnego razu młodszy brat Satradżita Prasena zabrał klejnot do lasu, gdzie został zabity przez lwa, a niedługo potem król niedźwiedzi Dżambawan zabił lwa i ukrył kamień w swojej jaskini. Wtedy wmieszał się Kriszna: odnalazł Siamantakę, lecz musiał stoczyć bitwę z Dżambawanem, który nie rozpoznał boga. Dopiero po 28 dniach walki Dżambawan zrozumiał, z kim walczy i dobrowolnie oddał Krisznie cudowny kamień oraz ofiarował mu swoją córkę Dżambawati za żonę. Kriszna zaś oddal Siamantakę królowi Satradżitowi, lecz radził umieścić klejnot w świątyni.
Dalsze losy Siamantaki są równie baśniowe i skomplikowane: kolejni właściciele kamienia popadają w kłopoty, toczą wojny, wykradają klejnot i tracą go w tajemniczych lub tragicznych okolicznościach.
Poros jest uznawany za jednego z posiadaczy cudownego klejnotu. W XVI w. zaś Siamantaka będzie podobno należał do Wielkich Mogołów. Jednym z ostatnich odnotowanych właścicieli kamienia będzie rzekomo Szach Dżahan I.
Mimo że Siamantaka zdaje się być wytworem fantazji, niektórzy próbują go odnaleźć, a na początku XXI w. pojawi się hipoteza, że legendarny kamień to w rzeczywistości Koh-i-noor. Rzecz w tym, że Koh-i-noor to diament, a Siamantaka według dość powszechnej opinii mógł być rubinem. O ile rzeczywiście istniał.
325 r. p.n.e. - Armia Aleksandra wycofuje się do Gedrozji (na zachód od ujścia Indusu) ze względu na choroby oraz niezadowolenie żołnierzy długo przebywających daleko od domu w obcym kraju i nazbyt często dezerterujących.
Legenda utrzymuje, że przodkowie Hunzów zdezerterowali z armii Aleksandra i schronili się w Dardystanie, zajmując Gilgit na południowo-zachodnich stokach Karakorum oraz dolinę rzeki Hunza w Pamirze (Pamir od perskiego Bam-i-Dunja - dach świata, po chińsku Ts’ung-ling - Góry Cebulowe). Mimo trudnych warunków i relatywnego ubóstwa Hunzowie słyną z długowieczności. Żywią się głównie mlekiem kóz, jaków i owiec, mącznymi plackami, a w zimie suszonymi morelami i śliwkami. Olej wytwarzają z pestek moreli. Nie znają cukru a nawet miodu, rzadko jedzą masło i mięso. Dużo pracują fizycznie, są pogodni i nigdy się nie spieszą. Przyjmą buddyzm, a tysiąc lat później przejdą na islam. Ich wsiami rządzą lokalni książęta z tytułem mir.
Do 321 r. p.n.e. - W monarchii Magadha rządzi słynący z niebywałego bogactwa król Dhana Nanda, ostatni z dynastii Nandów.
Od IV/III w. p.n.e. - Wpływy helleńskiej kultury przyniesione przez greckie wojska trwają w północno-zachodnich Indiach przez stulecia. Zaznacza się to między innymi w rzeźbie, architekturze, sztuce kulinarnej oraz w używaniu opium, najpierw przez wyższe klasy społeczeństwa, a potem wszystkich mieszkańców Indii.