Syria po muzułmańskim podboju, druzowie, maronici, Liban i Palestyńczycy
- VII w. - Podbój arabski przynosi islamizację i arabizację Syrii (stopienie ludności miejscowej z Arabami, przyjęcie języka arabskiego).
Przykładem tych procesów mogą być losy Bazyliki św. Jana Chrzciciela w Damaszku. Kalid Al-Walid I odkupił budowlę od miejscowych chrześcijan, zapewniając im zarazem zachowanie innych kościołów w mieście. W latach 706-715 na miejscu bazyliki kalif buduje Wielki Meczet, który staje się jednym z najwspanialszych przykładów architektury muzułmańskiej. Damasceński Wielki Meczet zwany też Meczetem Omajjadów jest celem pielgrzymek, ponieważ tradycja głosi, że został tam pochowany Jan Chrzciciel uznawany za jednego z muzułmańskich proroków.
Syryjscy chrześcijanie cieszą się wolnością wyznania, funkcjonują kościoły i religijne organizacje. W górach Libanu odrębność religijną zachowują maronici pod wodzą patriarchy Jana Marona II (628-707). Maronici od wodzą swoich patriarchów przetrwają aż do XXI w. mimo panowania kolejnych potęg: krzyżowców (1099-1305), Mameluków (1305-1516), Turcji (1517-1918) i Libanu.
W Izraelu zaś postępuje islamizacja i arabizacja Żydów oraz ich mieszanie się z Arabami, co doprowadzi z czasem do ukształtowania arabskojęzycznych Palestyńczyków.
929 r. - Ibn Hamdan zakłada w Syrii lokalną dynastię emirów Hamdanidów zależną od Kalifatu.
943 - 944 r. - Bizantyjski najazd na Syrię.
Bizantyjski wódz Kurkuas oblega Edessę i w zamian za rezygnację z oblężenia oraz uwolnienie muzułmańskich jeńców żąda od miejscowego emira wydania mandylionu. W ten sposób relikwia trafia do Konstantynopola.
W 1204 r. tkanina znów zostanie zagubiona podczas napaści krzyżowców na Konstantynopol. Podobno rabują ją łacinnicy i przewożą do Rzymu, a Innocenty III ustanawia dni uroczystej prezentacji chusty zwanej weroniką. W roku 1527 relikwia znów znika podczas francuskiego najazdu na Rzym i „cudownie” odnajduje się kilkanaście lat później, chociaż ma już inną formę i inne opakowanie. Zostaje wtedy umieszczona w filarze św. Weroniki w przebudowanej Bazylice św. Piotra na Watykanie. Nie dorównuje jednak weronice pokazywanej w Kościele Oblicza Bożego w Manoppello (Italia), która jest uznawana za jedyną prawdziwą.
944 r. - Sajf Ad-Daula z dynastii Hamdanidów zajmuje Aleppo i Hims. W trakcie rządów (do 967 r.) uniezależnia się od Kalifatu Abbasydów. Jego dwór jest liczącym się ośrodkiem kultury, gdzie działają na przykład filozof Al-Farabi (zmarły w roku 950, z pochodzenia Turek), historyk Al-Isbahani, kaznodzieja Ibn Nubat i poeta Al-Mutanabbi (915-965).
947 r. - Początek serii łupieżczych wypraw Sajf Ad-Dauli przeciw Bizancjum.
961 r. - Bizantyjski wódz Nicefor odbiera Hamdanidom Aleppo, a potem odzyskuje Antiochię i Cypr.
969 - 976 r. - Bizantyjski cesarz Janis Tzimiskes zdobywa Damaszek.
973 - 1058 r. - Abu al-Ala al-Ma’arri, tworzący po arabsku wielki syryjski filozof, poeta i pisarz. Pochodzi z miasta Ma’arrat an-Numan. W wieku czterech lat traci wzrok po przejściu ospy. Mając 11-12 lat zaczyna pisać poezje. Krytykuje dogmaty islamu i głosi wielość prawd zawartych w różnych koncepcjach religijnych.
991 - 1001 r. - Sa’id Ad-Daula z Hamdanidów. Zostaje zmuszony do uznania władzy egipskich Fatymidów.
XI w. - Ad-Darazi służący ismailickiemu kalifowi w Egipcie tworzy sektę znaną pod nazwą druzów.
Jednak jego nauka o boskości fatymidzkiego kalifa Al-Hakima i wiara w reinkarnację nie znajdują wielu zwolenników i Darazi opuszcza Egipt, aby osiąść w Libanie. Tu jego nauki rozwinie Hamze czczony potem przez druzów.
1003 r. - Fatymidzi likwidują dynastię Hamdanidów i przejmują bezpośrednią władzę nad Syrią.
1076 r. - Seldżucy najeżdżają i na krótko podbijają Syrię (w 1065 r. zarządcą zostaje Tutusz I, syn Alp Arsłana). W Damaszku rządzą seldżuccy emirowie: Aziz ibn Abak al-Chwarizmi (1076-1079), Tutusz I (1079-1095), Dukak (1095-1104). W 1086 r. Palestynę otrzymuje od Seldżuków ich wasal Artuk ibn Ekseb, założyciel tureckiej dynastii Artukidów rządzącej z miasta Dijar Bakr w północnej Mezopotamii.
Od 1090 r. - Fanatyczny szyita Hassan Sabah pochodzący z Rai koło Teheranu, zdobywa górską twierdzę Alamut (Persja). Buduje swoiste państwo sekty Assasinów pod wodzą imama zwanego Starcem z Gór. Sekta głosi walkę z sunnickimi Seldżukami o czystość islamu. Opiera się na ideach szejka Al-Gebela. Hassan morderstwami terroryzuje Azję Zachodnią, zdobywa zamki i bogactwo. Ofiarą mordu pada seldżucki wezyr Nizam al-Melik (przyjaciel Hassana z młodości), kiedy Seldżucy próbują zniszczyć groźną sektę. Zostaje też zabity kalif Bagdadu i 400 mieszkańców Qazun koło Alamut w odwecie za zabójstwo jednego z Assasinów. Przed śmiercią (1124) Hasan zabija sztyletem dwóch synów, a na następcę wyznacza Hia-Busurg-Omidę (Buzurgumid, rządzi do 1157 r.). Potem władzę obejmują Hassan II (ginie po czterech latach) i jego syn Muhammad, który rządzi 46 lat, wsławiając się niebywałym okrucieństwem i serią spektakularnych zabójstw. Za jego rządów usamodzielniają się Assasini syryjscy pod władzą Saladina, którzy mocno dadzą się we znaki krzyżowcom.
Syn i następca Muhammada, Hassan III, reformuje doktrynę sekty. W jego ujęciu tradycyjny islam jest tylko wiarą dla prostego ludu, a wtajemniczeni są agnostykami rozumiejącymi znacznie więcej: czczą wieczny wszechświat. Hassan III chce przerwać serię morderstw, lecz sam zostaje otruty, a kolejni mistrzowie wracają do dawnych praktyk.
1104 r. - Po śmierci swego pana, seldżuckiego emira Damaszku Dukaka, Toghtekin usuwa Tutusza II i Baktasza; zakłada dynastię Buridów (Buri, 1128-1132; Ismail, 1132-1135; Mahmud, 1135-1139; Muhammad, 1140; Unur, 1140-1149).
1110 - 1291 r. - Bejrut pozostaje pod władzą krzyżowców.
Krzyżowcy rządzą dużą częścią Syrii dzięki opanowaniu kilku twierdz jak na przykład w oazie Azraq.
1117 r. - Artukidzi odbierają Seldżukom środkową Syrię. Artukida Il-Ghazi rozbija krzyżowców pod Balat (1119).
1127 - 1146 r. - Seldżuk Imad Ad-Din Zangi zakłada odrębną dynastię Zangidów w Aleppo. Walczy z krzyżowcami.
1138 -1192 r. - Kurdyjski sunnita Al-Malik An-Nasir as-Sultan Salah Ad-Din Jusuf (Saladyn), początkowo służący Seldżukom, uniezależnia się i zakłada dynastię Ajjubidów. Walczy z szyitami z Egiptu i groźną sektą Assasinów.
1138/1139 r. - Seria trzęsień ziemi niszczy Aleppo i zabija 230 tysięcy ludzi.
1147 - 1149 r. - Nur Ad-Din z dynastii Zangidów (następca Zangiego) dzięki poczcie gołębiej przygotowuje się przeciw drugiej krucjacie i ją rozbija.
1151 - 1164 r. - Nur Ad-Din wyzwala Palestynę, usuwając z niej krzyżowców.
1154 r. - Salah Ad-Din Jusuf usuwa z Damaszku Buridę Mudżir Ud-Dina (1149-1154).
1156 - 1159 r. - Seria silnych trzęsień ziemi znów niszczy okolice Aleppo.
1169 - 1171 r. - Zangidzki wódz Szirkuh podbija Egipt Fatymidów, lecz umiera po dwóch miesiącach i władzę dziedziczy jego bratanek Salah Ad-Din Jusuf, twórca dynastii Ajjubidów.
1174 r. - Salah Ad-Din Jusuf zdobywa Aleppo należące do Zangidów i Hidżaz, dotąd część państwa Fatymidów.
Jako sunnita ściąga na siebie uwagę Assasinów, którzy podejmują próby zamordowania go między innymi podczas oblężenia krzyżowców w Aleppo (1175). Rok później morderca uderza go sztyletem, lecz sułtana ratuje stalowa kolczuga. Salah Ad-Din jest przerażony i nawet sypia w specjalnym, niedostępnym pomieszczeniu, a mimo to któregoś ranka znajduje koło łóżka list z pogróżkami od Assasinów. Przekonuje go to, by nie podejmował akcji przeciw tak groźnej i wpływowej sekcie.
- 1182, 1445 r. - Libańscy maronici uznają formalną zwierzchność rzymskiego papieża, choć zachowują monoteletyzm i pozostają niezależnym kościołem. W 1736 r. maronicki patriarcha Józef Dergham Khazen z Ghosty (1733-1742) przyjmuje postanowienia Soboru Trydenckiego, utrzymując jednak tradycyjną liturgię.
1186 r. - Salah Ad-Din wasalizuje Artukidów. Słabnąca dynastia jako wasal kolejnych potęg przetrwa w Syrii i północnej Mezopotamii do ostatecznego podboju przez Ak Kojunłu (w 1408 r.).
- Od 1187 r. - Salah Ad-Din Jusuf odbiera krzyżowcom Jerozolimę (1187) i wypiera ich z Palestyny (do 1189 r.).
Pokój z krzyżowcami (1192) zatwierdza granice wielkiego państwa Ajjubidów obejmującego Egipt, Irak i Syrię. Kolejny ajjubidzki władca Al-Adil będzie dążył do ustabilizowania poprawnych stosunków i utrzymania pokoju z krzyżowcami. Mimo to Ajjubidzi starają się umocnić swoje państwo budując lub rozbudowując twierdze jak na przykład Qasr Al-Azraq w oazie Azraq na Pustyni Syryjskiej. Kamienna forteca Ajjubidów w Azraq w niemal niezmienionej formie będzie potem używana przez Mameluków i Turków Osmańskich aż do początków XX w.
XIII w. - Spory o władzę rozbijają państwo Ajjubidów na kilka mniejszych monarchii zwłaszcza po śmierci sułtana Al-Adila abu Bakra I w roku 1218, którego zabił podobno atak serca na wieść o najeździe krzyżowców (piąta krucjata) na Egipt. W Egipcie rządzi odtąd Al-Kamil Muhammad II a w Syrii Al-Mu’azzam, synowie Al-Adila abu Bakra I.
XIII w. - Kajsar ibn Musafir Ta’asif buduje pierwsze wielkie koło wodne (noria) w mieście Hama. Wkrótce wiele podobnych kół będzie zaopatrywać w wodę miasto i okoliczne pola.
Rozwija się sieć szpitali z najsławniejszym w seldżuckim mieście Kajseri (Cezarea, 1206-1889).
1260 r. - Najazd mongolski kończy rządy Ajjubidów w Syrii. Po wycofaniu się Mongołów do głosu znów dochodzą lokalne dynastie tureckie (na przykład Artukidzi), a w Anatolii seldżuckie (Konya).
Koniec XIII - początek XVI w. r. - Lokalne tureckie dynastie rządzące Syrią uznają się za wasali egipskich Mameluków. Mameluckie oddziały zdobywają po kolei ostatnie twierdze syryjskich Assasinów i wybijają członków sekty. Nieliczne niedobitki ukrywają się w górach północnej Syrii, gdzie dotrwają aż do XX w.
1304 r. - Ostatni najazd Mongołów na Syrię.
1400 - 1401 r. - Łupieżczy najazd Timura niszczy Aleppo i Damaszek.
1516 r. - Turcja stosunkowa łatwo podbija Syrię, zdobywając ośrodki miejskie, ale nie potrafi opanować górskich plemion, a zwłaszcza bardzo wojowniczych druzów.
Tylko Liban pozostaje autonomicznym księstwem, co prawda uznającym formalnie władzę Turcji, ale rządzonym przez wybitnego polityka księcia Fahr Ad-Din, który potrafi utrzymać niezależność. Dopiero po jego śmierci w 1544 r. Turcy zaczną ograniczać libańską swobodę.
Po 1517 r. - Podbój turecki zmienia zwyczaje. Upowszechnia się na przykład mało wcześniej popularne picie kawy przejęte z Kairu. Po roku 1530 nowy zwyczaj jest odnotowany w Damaszku a potem w Aleppo.
1547 - 1622 r. - Beha Ed-Din, sławny syryjski matematyk, autor świetnego dzieła Helasat as-Hissab (O naturze liczenia), najpopularniejszego w świecie islamu podręcznika arytmetyki.
Połowa XVI w. - Arabscy chrześcijanie opuszczający Jemen ze względu na niechętną postawę muzułmanów osiedlają się kilkadziesiąt kilometrów na północ od Jerozolimy i zakładają rolniczą osadę Ramallah (od 1908 r. na prawach miasta).
1588 r. - Na rozkaz sułtana Murada III, pasza Egiptu Ibrahim zbrojnie pacyfikuje druzów w górach Libanu i tworzy z nich jednolitą, podporządkowaną sobie militarną organizację.
1613 r. - Książę Libanu Fahr Ad-Din II zostaje wypędzony z kraju za próbę uniezależnienia Libanu.
Wraca jednak w 1618 r. i przeprowadza wiele reform zmierzających do unowocześnienia Libanu, aby wzmocnić jego pozycję w stosunku do Turcji. Rozwija gospodarkę i libańską kulturę. W końcu zostaje ścięty przez Turków (1653).
1630 - 1636 r. - E. Peacock (1604-1691) przebywa w Aleppo. Po powrocie do Anglii zostaje wykładowcą w Oksfordzie i najwybitniejszym arabistą swoich czasów obok W. Bidwella (1561-1632), autora 7-tomowego słownika arabskiego.
1737 - 1750 r. - Gubernator Palestyny, Asz-Szajh Zahir al-Umar, uniezależnia się od Turcji.
Stolicę ustanawia w mieście Akko. Zwalcza rozbój, popiera gospodarkę i próbuje konsolidować państwo. Zginie jednak w walce z Libanem, a Turcja odzyska władzę w kraju.
1759 r. - Silne trzęsienie ziemi nawiedza Damaszek i niszczy część słynnego Wielkiego Meczetu. W odbudowanej świątyni zostaną wzmocnione filary podtrzymujące całą konstrukcję.
1780 r. - Zarządzający Syrią i Palestyną Ahmad al-Dżazzar (zmarły w roku 1804) otrzymuje od sułtana tytuł wicekróla.
1788 - 1840 r. - Emir Baszir Asz-Szihabi rządzi Libanem jako wasal Turcji. Prowadzi antyturecką politykę.
Koniec XVIII w. - Druzowie pod wodzą Fahr el-Dina stają się główną siłą Libanu. Zajmują Sydon, Tyr i Bejrut, choć nadal uznają zwierzchność Turków. Ich przywódca odbywa 9-letnią podróż po Europie, zdobywając sympatię władców zainteresowanych osłabieniem Turcji. Mimo lojalności Fahr el-Dina, po jego powrocie armia turecka zajmuje Bejrut i więzi wodza. Jego syn Ali ginie w walce, a sam wódz zostaje uduszony w 1832 r. i druzowie tracą autonomię.
1809 r. - Do Aleppo przybywa przebrany za Araba Johann Ludwig Burckhardt (1784-1817), jeden z największych arabistów i podróżników tej epoki. Zwiedza i opisuje (prace wydane pośmiertnie) Syrię, Egipt, Nubię, Hidżaz i Synaj.
1817 r. - Polski szlachcic Wacław Seweryn Rzewuski (1784-1831) z Lwowa, podróżnik i awanturnik, znawca arabskiego i tureckiego, przybywa do Syrii, aby zakupić rasowe konie dla cara. Zyskuje podziw beduinów i nazwany Złotobrodym Emirem zostaje ich przywódcą. Swoje podróże i przygody opisze potem w obszernym pamiętniku. Zginie w Powstaniu Listopadowym.
1819 - 1883 r. - Butrus al-Bustani, arabski myśliciel z Libanu.
W publicystyce propaguje odrodzenie arabskiej kultury, zakłada pierwszą w Libanie szkołę świecką i pisze pierwszą arabską encyklopedię uwzględniającą również osiągnięcia nauki i techniki z ostatnich 300 lat Dairat al-Maarif (Krąg umiejętności). Rodzina Al-Bustani jest znana ze swoich postępowych poglądów. Zasłużoną sławą cieszą się też Sulajman al-Bustani (1856-1925), działacz polityczny i tłumacz Homera, oraz pisarz Abdallah al-Bustani (1854-1930).
1831 - 1833 r. - Wojna turecko-egipska. W latach 1832-1840 druzowie podlegają zwycięskiemu Ibrahimowi Paszy, wasalowi Muhammada Alego, który tylko formalnie uznaje zwierzchność coraz słabszej Turcji.
1834 r. - Antyegipskie powstanie druzów zakończone klęską.
Również kolejne antyfeudalne powstanie w 1858 r. tłumi turecka armia, lecz góry Libanu pozostają praktycznie niezależne od Turcji.
1838 - 1897 r. - Dżamal Ad-Din Afghani. Urodził się w mieście Hama w Syrii, ale działa w Afganistanie, Persji, Indiach, Egipcie, Turcji i Europie. Głosi ideę imperium panislamskiego na wzór Kalifatu. Propaguje reformy gospodarcze, społeczne i polityczne oraz wprowadzenie osiągnięć nowoczesnej nauki i techniki.
Druga połowa XIX w. - Europejskie mocarstwa kolonialne coraz śmielej ingerują w sprawy Libanu pod pozorem obrony miejscowych chrześcijan (maronitów) przed uciskiem ze strony druzów.
Od 1858 r. - Powstają arabskie gazety w Bejrucie (pierwszy dziennik w 1873 r.) i Damaszku.
1861 r. - Liban uzyskuje autonomię w ramach słabnącej Turcji. Symbolem państwa libańskiego jest zielony cedr, który pojawi się także na libańskiej fladze.
1860 r. - Rzeź chrześcijan w Libanie oskarżanych o współpracę z Europejczykami powoduje zbrojną interwencję Francji.
1861 - 1864 r. - Francuski atak w Libanie wymusza na Turcji przyznanie Libanowi autonomii.
1876 - 1953 r. - Muhammad Kurd Ali, urodzony w Damaszku arabskojęzyczny pisarz, krytyk literatury, historyk, syryjski minister oświaty, założyciel i prezes Akademii Arabskiej w Damaszku.
1893 r. - Pożar pochłania pierwotną drewnianą kopułę Wielkiego Meczetu w Damaszku, jednej z najważniejszych świątyń Syrii.
1899 r. - W Libanie umiera maronicki mnich Youssel Machlouf (ojciec Charbel). Według świadków oficjalnego badania w 1927 r. jego zwłoki podobno nie uległy rozkładowi, są miękkie, a krew pozostaje płynna.
1913 r. - Związek Młodych Arabów i libańska Liga Reform tworzą w Paryżu Kongres Arabski.
1915 r. - Abdullah ibn Hussein (1882-1951, syn Husseina ibn Alego z Mekki) z rodu Alidów (Haszymidów) organizuje tajną konferencję w Damaszku. Wzywa Związek Młodych Arabów do antytureckiego powstania, które mają wesprzeć Brytyjczycy (protokół z Damaszku) i Francuzi (brytyjsko-francuski układ Sykes-Picot z 1916 r.).
1916 r. - Powstanie Abdullaha ibn Husseina, stymulowane przez brytyjskiego agenta T. E. Lawrence’a, usuwa Turków znad górnego Eufratu, z ziem na wschód od gór Libanu i z Damaszku (1918).
1918 - 1919 r. - Wielka Brytania i Francja wykorzystują słabość Turcji, aby zająć Liban i Syrię.
1920 r. - Arabski kongres w Damaszku wybiera Abdullaha ibn Husseina na króla Iraku, a Fajsala (brata Abdullaha) na króla Wielkiej Syrii, obejmującej ziemie między Azją Mniejszą, Egiptem i Arabią. Jednak konferencja w San Remo (1920) oddaje Liban i Syrię pod protektorat Francji (od 1922 r.), która usuwa Fajsala. Abdullah przyjmuje od Brytyjczyków koronę Transjordanii (1921) na wschodnim brzegu Jordanu ze stolicą w Ammanie i zakłada lokalną linię Haszymidów. Fajsal zaś zostaje władcą brytyjskiego Iraku (1921).
Zgodnie z decyzją Ligi Narodów Wielka Brytania ma kontrolować ziemie izraelskie oraz zamieszkane głównie przez Arabów zachodni brzeg Jordanu i rejon od Gazy wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego do granicy z Egiptem.
- Od 1920 r. - Kilka arabskich powstań przeciw Żydom osiedlającym się w Palestynie; stopniowo rodzi się narodowa świadomość miejscowych Arabów, czyli Palestyńczyków.
Coraz większe wpływy w Syrii zdobywają fanatyczni fundamentaliści z Bractwa Muzułmańskiego.
1922 r. - Brytyjczycy tworzą Mandat Palestyny, czyli brytyjski protektorat obejmujący cały obszar od granicy Egiptu na południu do granicy Libanu i Syrii na północy oraz Iraku na wschodzie.
Lata 1922, 1925 - 1936 - Zależni od Francji alawici budują własne państwo ze stolicą w Latakii. Wcielone do Syrii w roku 1946.
1926 r. - Po antykolonialnej rebelii (1925-1927) powstaje republika Libanu ze stolicą w Bejrucie, uznająca protektorat Francji. Liban zamieszkują skłóceni ze sobą druzowie, maronici i sunnici. Prezydentem (wybierany co 6 lat) ma być zawsze maronita, premierem zawsze sunnita. Jednoizbowy (bez senatu) parlament jest wybierany co 4 lata. W 1936 r. rząd Libanu podpisuje układ z Francją, zapowiadający zniesienie protektoratu w 1939 r.
1929 r. - Palestyńskie zamieszki w rejonie Gazy kończą się wypędzeniem mieszkających tam Żydów. Mimo to grupa syjonistów zakłada kibuc Kefar Darom na południowym krańcu spornego terytorium niedaleko granicy z Egiptem.
1935 r. - Antybrytyjskie powstanie Palestyńczyków w Galilei pod wodzą szejka Izz al-Din al-Kassama. Wielki mufti Jerozolimy Mohammed Amin al-Husajn organizuje napady na judaistów, żąda od Brytyjczyków utworzenia palestyńskiego państwa i ogłasza strajk Arabów (1936). Wreszcie zagrożony aresztowaniem ucieka do Niemiec. Podczas spotkania z Hitlerem proponuje utworzenie muzułmańskiego oddziału Waffen-SS (1941) i nawołuje do wytępienia wszystkich Żydów (radiowe przemówienie w Berlinie w roku 1944).
1936 r. - Po zamieszkach Syria uzyskuje autonomię jako republika w obrębie posiadłości francuskich. Francja opiera swoją władzę na współpracy z nielicznymi alawitami, aby zneutralizować liczniejszych sunnitów.
W tym czasie w Paryżu syryjscy chrześcijanie Aflak i Bitar zakładają Partię Odrodzenia Arabskiego, głosząc jedność (umma) wszystkich Arabów i socjalizm. Powstaje swoisty lewicowy panarabizm.
1936 r. - Konserwatywni maronici tworzą własną partię pod nazwą Falangi Libańskiej.
1936 - 1939 r. - Zaczynają się inspirowane przez Bractwo Muzułmańskie terrorystyczne akcje Palestyńczyków przeciw Żydom i Brytyjczykom.
Palestyńskie zamieszki w rejonie Gazy doprowadzają do usunięcia ostatnich mieszkających tam Żydów.
- 1941 r. - Francja formalnie uznaje niepodległość Syrii i Libanu (realnie dopiero w 1946 r.).
Wschodnie wybrzeże Morza Śródziemnego wraz z Egiptem i Cyprem znajduje się w polu zainteresowania Niemców, którzy chcieliby przerwać brytyjskie szlaki komunikacyjne przez Kanał Sueski.
- 1946 r. - Królestwo Transjordanii pod władzą Abdullaha I uzyskuje niepodległość.
Wojska francuskie i brytyjskie opuszczają Liban i Syrię.
- 1947 r. - Rezolucja ONZ przewiduje utworzenie arabskiego państwa na terytorium brytyjskiego Mandatu Palestyny.
Żydzi jednak nie godzą się z tą rezolucją. Trwają więc zaciekłe walki Izraelczyków wspieranych przez wpływową żydowską diasporę i miejscowych Arabów czyli Palestyńczyków. Wreszcie w 1948 r. Izraelczycy wypierają Palestyńczyków w rejon Gazy kontrolowany przez egipską armię.
1948 r. - W Libanie powstaje Partia Socjalistyczno-Postępowa druzów: wkrótce zdobędzie decydujący głos w libańskiej polityce.
1948 r. - Transjordania zmienia nazwę na Jordanię.
1949 r. - Po podpisanym 24 lutego zawieszeniu broni między Egiptem i Izraelem kształtuje się nowy układ sił.
Egipska armia okupuje Strefę Gazy, czyli zamieszkany głównie przez Palestyńczyków wąski pas ziemi wzdłuż Morza Śródziemnego ciągnący się od miasta Gaza do egipskiej granicy.
Drugi obszar przyznany Palestyńczykom przez ONZ zajmuje Jordania: zachodni brzeg Jordanu aż do Jerozolimy, którą Palestyńczycy uważają za swoją stolicę.
- 1949 r. - Trwają walki Izraela z Palestyńczykami.
W ich wyniku blisko milion Palestyńczyków emigruje z Izraela, co w palestyńskiej tradycji będzie znane jako nakba, czyli wygnanie.
1949 r. - Po klęsce w wojnie z Izraelem w Syrii dochodzi do trzech kolejnych zamachów stanu i władzę zdobywa wojskowy dyktator Adib Sziszakli, obalony w 1954 r. przez Front Narodowej Opozycji.
Lata 1950. - Zaczyna się bardzo szybki rozwój Ammanu jako stolicy Jordanii. Miasto, które ma ok. 100 tysięcy mieszkańców przyciąga tysiące ludzi szukających pracy i lepszego życia. To jednak oznacza rosnące zapotrzebowanie na wodę, której na Pustyni Syryjskiej nie ma zbyt dużo.
1951 r. - Abdullah I ginie zamordowany przez islamistów podejrzewających go o sprzyjanie Izraelowi. Tron Jordanii obejmuje jego syn Talal, lecz ze względu na ociężałość umysłową Talala rok później władzę przejmuje jego syn Husajn.
1954 r. - Z połączenia Partii Odrodzenia Arabskiego i Arabskiej Partii Socjalistycznej powstaje Socjalistyczna Partia Odrodzenia Arabskiego Baas (Al-Baas) znana z fundamentalizmu. Jest aktywna we wszystkich krajach arabskich oprócz Egiptu i dąży do zjednoczenia Arabów (próby unii Syrii z Egiptem i Libią) oraz odbudowy ich znaczenia w świecie.
1954 r. - Palestyńczycy tworzą terrorystyczne bojówki fedainów (nazwa oznacza ludzi gotowych do ofiar) atakujące Izrael.
1955 r. - Układ Jordanii z Izraelem o neutralności Jerozolimy jako świętego miasta.
1958 r. - Syria tworzy unię z Egiptem, likwiduje partie i wprowadza socjalistyczne reformy gospodarki do chwili, gdy wojsko przejmie władzę po prawicowym zamachu stanu (1961) i zerwie unię.
1958 r. - Jasir Arafat (1929-2004) zakłada terrorystyczną palestyńską organizację Fatah, która ma walczyć z Izraelem. Co ciekawe, architektem Fatah i twórcą zasad jego działania (przerobiony słynny podręcznik dla Werwolfu) jest Otto Skorzenny pracujący w Egipcie na rzecz likwidacji państwa Izrael.
Fatah dopuszcza praktycznie wszystkie metody zastraszania i zabijania Izraelczyków w imię islamu i palestyńskiego patriotyzmu. Szczególnym okrucieństwem wsławi się jeden z prominentnych członków tej organizacji Abu Nidal (do śmierci w 2002 r. ukrywający się w Iraku).
1962 - 1963 r. - Baas zdobywa władzę w Syrii po kolejnym zbrojnym zamachu stanu, a dyktatura wojskowych z Baas zaczyna nacjonalizację gospodarki. Odtąd syryjska dyktatura jest wiernym sojusznikiem Moskwy przeciwko Izraelowi i USA.
1963 r. - Rozrastający się Amman zaczyna czerpać wodę z największej na Pustyni Syryjskiej oazy Azraq (Al-Azrak) oraz z coraz głębszych studni. To jest początek katastrofy ekologicznej w Azji Zachodniej. Do pierwszych lat XXI w. liczba mieszkańców Ammanu osiąga niemal 3 miliony, a poziom wód gruntowych w okolicach Azraq w 1992 r. obniża się do 12 metrów pod powierzchnią ziemi. Niegdyś wielkie bagna oazy Azraq wysychają, a w 1993 r. praktycznie zanikają. Oaza w 1978 r. uznana formalnie za teren chroniony, czyli park narodowy, gdzie żyło wiele roślin i zwierząt, a ptaki znajdowały schronienie podczas sezonowych migracji stopniowo staje się martwą pustynią. Dopiero w 1994 r. władze Jordanii uruchamiają program odbudowy unikalnych bagien, zaczynają pompować tam wodę i ograniczają jej pobór dla stolicy. Mimo to do początku XXI w. przetrwa zaledwie 0,04% z ok. 12700 km2 pierwotnej oazy.
1964 r. - Z inicjatywy Egiptu i Jordanii A. Szukeiri tworzy Organizację Wyzwolenia Palestyny popieraną przez Baas i Związek Sowiecki, który dąży do zdobycia wpływów w zachodniej Azji.
1966 r. - Nowy zamach stanu obala wojskowych w Syrii i władzę obejmuje cywilny prezydent N. Atasi z partii Baas. Stopniowo wyodrębniają się dwa konkurencyjne ośrodki Baas w Damaszku i Bagdadzie.
5-10 VI 1967 r. - Wojna sześciodniowa.
Egipt, Syria i Jordania napadają Izrael, aby zlikwidować żydowskie państwo. Jednak po sześciu dniach Izrael pokonuje siły koalicji: odbiera Jordanii zachodni brzeg Jordanu aż do Jerozolimy, zajmuje syryjskie wzgórza Golan, które mają znaczenie strategiczne i kontrolowaną dotąd przez Egipt Strefę Gazy. Po zwycięstwie Izrael zaczyna usuwać Palestyńczyków mieszkających w Strefie Gazy.
Liban zaś udziela schronienia palestyńskim bojówkom OWP wypartym przez izraelską armię.
- 23 VII 1968 r. - Trzej palestyńscy terroryści porywają izraelski samolot pasażerski lecący z Paryża do Tell Awiwu i pod groźbą broni kierują go do Algieru. Żądają uwolnienia arabskich bojowników przetrzymywanych w więzieniach w Izraelu, albo grożą wymordowaniem pasażerów. W wyniku tej akcji Izrael uwalnia 19 więźniów. Terroryści zaś stopniowo wypuszczają zakładników. Ostatni zakładnik opuści pokład samolotu dopiero 1 września. Będzie to najdłużej trwające porwanie samolotu w XX w.
Zachęceni sukcesem w Algierze Palestyńczycy dokonują kolejnych zamachów. 26 grudnia 1968 r. obrzucają granatami i ostrzeliwują z broni maszynowej izraelski samolot w Atenach zabijając jednego pasażera i raniąc dwie stewardesy. 18 lutego 1969 r. ostrzeliwują izraelski samolot na lotnisku w Zurychu, gdzie zabijają pilota i ranią pięciu pasażerów. Wkrótce jednak Izrael skutecznie ograniczy podobne ataki wprowadzając dodatkowe zabezpieczenia swoich samolotów.
Palestyńczycy zaś zaczynają krwawe zamachy terrorystyczne na cywilną ludność Izraela.
- 1970 r. - Palestyńczycy proklamują niezależność w części Jordanii, lecz po krwawej walce zostają usunięci przez Jordańczyków. Jasir Arafat (przywódca Fatah, a od 1969 r. szef OWP po usunięciu Szukeiriego) przenosi się do Bejrutu, skąd kieruje akcjami terrorystycznymi przeciw Izraelowi. Mimo to wiele rządów, w tym Związek Sowiecki, popiera Arafata w opozycji do Izraela jako sojusznika USA.
W istocie jest to starcie jedynej bliskowschodniej demokracji, czyli Izraela związanego z Zachodem oraz koalicji autorytarnych państw wspieranych przez Związek Sowiecki, których rządy i ludność nie rozumieją tolerancji i demokracji, a przede wszystkim idei wolności wyznania i słowa. Prawa tych państw odwołują się do szariatu i muzułmańskiej tradycji. Na przykład pod karą śmierci zakazane jest odejście od islamu, nie ma wyborów ani partii politycznych, a mężczyzna całkowicie rozporządza życiem kobiet w swojej rodzinie. Ojciec, brat lub wuj decyduje o małżeństwie kobiety i może ją zabić, jeśli będzie nieposłuszna, bo taka kobieta przynosi rzekomo hańbę rodzinie. Jeszcze w roku 2003 jordański parlament po raz kolejny odrzuci projekt zaostrzenia kar dla mężczyzn popełniających „honorowe zabójstwa” nieposłusznych kobiet.
Z drugiej strony fundamentalistyczne ugrupowania wśród Żydów są równie fanatyczne jak tradycyjni muzułmanie i bezwzględnie dążą do wyeliminowania Palestyńczyków. Rząd Izraela zaś prowadzi politykę usuwania Palestyńczyków z kolejnych wsi, odbiera im ziemię, utrudnia prowadzenie działalności gospodarczej i politycznej. Zakłada żydowskie osady na terenach palestyńskich, co faktycznie oznacza ekonomiczny rozwój tych ziem, ale zarazem wypycha ludność palestyńską.
1970 - 1971 r. - Po zamachu stanu dokonanym przez wojskowa frakcję Baas władzę w Syrii obejmuje Hafiz al-Assad, sekretarz generalny ogólnoarabskiego kierownictwa tej partii. Assad jest alawitą, lecz alawici stanowią tylko kilkanaście procent ludności Syrii wyznającej zwykle sunnizm, co prowadzi oczywiście do wyobcowania władzy. Ułatwia zaś infiltrację obcych potęg, zwłaszcza Sowietów.
1971 r. - Kolejna inspirowana przez Baas nieudana próba zawarcia unii Syrii z Egiptem i z Libią.
1972 r. - Za przyzwoleniem Arafata należąca do Fatah organizacja Czarny Wrzesień finansowana przez libijskiego dyktatora Al-Kaddafiego więzi izraelskich sportowców podczas olimpiady w Monachium. Terroryści chcą wymusić na Izraelu wypuszczenie części uwięzionych członków Fatah. Władze izraelskie odmawiają jednak rozmów z terrorystami i Palestyńczycy proszą Niemców już tylko o możliwość lotu do Egiptu. Niemcy później nigdy zadowalająco nie wyjaśnią, dlaczego nie przyjęli takiego rozwiązania. Niektórzy twierdzą, że niemieccy rasiści świadomie chcieli doprowadzić do rzezi Semitów. Rząd Niemiec daje bowiem słowo, że pozwoli Palestyńczykom odlecieć z zakładnikami, a na lotnisku policja nagle łamie umowę i zaczyna źle przygotowany, chaotyczny atak na terrorystów.
Ostatecznie ginie 11 izraelskich sportowców (w tym część od kul Niemców na lotnisku), a trzej ocalali palestyńscy terroryści poddają się. Palestyńczyk walczący o niepodległość w opinii publicznej staje się odtąd synonimem przestępcy i nawet władze państw muzułmańskich uznają członków Czarnego Września za łotrów.
Mosad wytropi potem bandytów odpowiedzialnych za mord i ich wybije. Trzech zostaje zastrzelonych w Bejrucie w roku 1973, jeden zabity za pomocą bomby w samochodzie w Bejrucie w roku 1979, a ostatni w Paryżu w roku 1992. Tylko jeden z morderców przeżywa, ukrywając się gdzieś w Afryce. Niestety, podczas akcji dochodzi też do fatalnej pomyłki, kiedy w norweskim Lillehamer agenci Mosadu zabijają niewinnego Marokańczyka uznanego za jednego z terrorystów (1973).
- 1973 r. - Napaść popieranych przez Sowietów Syrii i Egiptu na proamerykański Izrael zakończona błyskawicznym zwycięstwem Izraela. W opinii znawców tematu było to zwycięstwo zachodniej technologii wojskowej i logistyki nad bronią i logistyką importowaną ze Związku Sowieckiego.
Powstaje nowa lewicowa konstytucja Syrii: prezydent jest powoływany co 7 lat przez Radę Ludową (jednoizbowy parlament), który został wyłoniony w wyborach powszechnych. Jedyną legalną partią jest Baas.
- 1975 r. - Izrael popierany przez Stany Zjednoczone i maronitów z Falangi Libańskiej (partia istniejąca od 1936 r.) atakuje obozy palestyńskich uchodźców w Libanie jako bazy terrorystów. Po stronie Palestyńczyków opowiadają się libańscy druzowie i Syria.
Libańska wojna domowa trwa do 1989 r. Bejrut zostaje częściowo zburzony.
- 1982 r. - Izrael zajmuje południe Libanu, gdzie znajduje się centrum OWP, a północ Libanu kontroluje Syria, walcząca z Izraelem rękami druzów i Palestyńczyków.
Irańscy ajatollahowie przysyłają do Libanu swoich doradców wojskowych, którzy zakładają tu szyicką terrorystyczną organizację Hezbollah. Na jej czele staje Husajn al-Musawi. Członkowie Hezbollahu dążą do budowy islamskiego państwa na wzór Iranu, zwalczają wszelkie wpływy Zachodu i ONZ, chcą likwidacji Izraela i całkowitej islamizacji Jerozolimy. Z drugiej strony Hezbollah zajmuje się nie tylko terroryzmem, lecz także buduje szpitale i wspomaga biednych, czym zyskuje szerokie poparcie Palestyńczyków.
- 1982 r. - Arafat zostaje wydalony z Syrii jako osoba niewygodna i przenosi się do Tunezji.
Palestyńczycy żyją w rozproszeniu: ponad 1,7 miliona w Izraelu, 1,2 miliona w Jordanii, 340 tysięcy w Libanie, 280 tysięcy w Kuwejcie i 200 tysięcy w Syrii. Często należą do intelektualnej elity (na przykład Edward Said w USA, autor znanej antykolonialnej książki Orientalizm z roku 1978). W Palestynie zaś ludność żyje w ubóstwie, zarabiając zwykle poniżej 2 dolarów dziennie. Tymczasem Organizacja Wyzwolenia Palestyny posiada 14 miliardów dolarów (głównie z handlu bronią i narkotykami), a Arafat gromadzi prywatny majątek szacowany na 300 milionów dolarów (stan w 2003 r.).
- 1982 r. - Bunt fundamentalistycznego Bractwa Muzułmańskiego w Hama, które żąda powrotu do czystego islamu. W odpowiedzi oddziały syryjskie niszczą miasto (ok. 10 tysięcy ofiar).
-1983 r. - Popierana przez Syrię i Iran Libańska Partia Boża, czyli terrorystyczna organizacja islamistów, na której czele stoi Imad Mughniyah atakuje amerykańskich żołnierzy w Bejrucie. W kwietniu zabijają 16 żołnierzy, a w październiku dokonują bombowego ataku na amerykańskie koszary zabijając 241 osób. Dwa lata później w czerwcu 1985 r. grupa Mughniyaha porywa samolot pasażerski lecący z Aten do Rzymu i zmuszają do lądowania w Bejrucie (mordują jednego pasażera).
- 1987 r. - Skierowana przeciw Izraelowi intifada (powstanie) Palestyńczyków, którym przewodzą Arafat i OWP.
Radykalne skrzydło OWP i Bractwo Muzułmańskie tworzą zbrojną organizację Hamas jako przybudówkę do stowarzyszenia Al-Mudżammat al-Islami (samo stowarzyszenie Jassin założył w roku 1978, a zostanie ono zdelegalizowane przez Izrael w roku 1989). Na czele Hamasu staje Ahmed Jassin.
1988 r. - Arafat samozwańczo ogłasza się prezydentem nieistniejącego państwa Palestyńczyków.
1989 r. - W Jordanii, po raz pierwszy w krajach arabskich, odbywają się prawdziwie wolne wybory.
1994 r. - Palestyńczycy otrzymują autonomię w granicach Izraela w Strefie Gazy i na zachodnim brzegu Jordanu, mimo że w roku 1990 poparli Irak przeciw Izraelowi. Zaczyna funkcjonować rząd Palestyny, a od roku 1995 stolicą autonomii, czyli siedzibą palestyńskiego prezydenta, parlamentu i rządu jest Ramallah na zachodnim brzegu Jordanu. Miasto ma ponad 50 tysięcy mieszkańców, a razem z okolicznymi osadami ok. 220 tysięcy.
Arafat wraca do Palestyny, ale nie zajmuje się rozwojem gospodarki, chociaż w Strefie Gazy panuje bieda i jest 60% bezrobocia, lecz uparcie dąży do likwidacji Izraela.
Szyicki Hezbollah (współrządzący Libanem) i organizacje palestyńskie Fatah, Hamas oraz Dżihad teren autonomii czynią praktycznie państewkiem terrorystów. Mimo to zarówno Izrael, jak też ugodowo nastawieni Palestyńczycy pragną pokoju i zmierzają do utworzenia państwa palestyńskiego współistniejącego z Izraelem. Zdecydowanym przeciwnikiem ugody z Izraelczykami jest jednak Jasir Arafat, chociaż gospodarka Palestyny jest ściśle powiązana z gospodarką Izraela.
- 13 IV 1994 r. - W Haderze zamachowiec-samobójca z Hamasu wysadza się w powietrzu w miejscu publicznym, aby ginąc zabić jednocześnie jak najwięcej ludzi. Kolejni palestyńscy zamachowcy mordują łącznie kilkaset osób (szczyt w 2002 r.), wysadzając się w tłumie ludzi (autobusy, kawiarnie, sklepy). Izrael odpowiada atakami na palestyńskie ośrodki władzy (w 2004 r. ginie Ahmed Jassin) i buduje (od 2003 r.) betonowy mur oraz zasieki oddzielające Palestynę, co skutecznie ogranicza przenikanie terrorystów. Powstają za to dziesiątki tajnych podziemnych tuneli pod granicą z Egiptem, przez które Palestyńczycy ze Strefy Gazy prowadzą handel, a przede wszystkim sprowadzają broń. Wielu Palestyńczyków wyjeżdża do Izraela, gdzie mogą pracować i mieszkać, lecz bywają za to mordowani przez palestyńskich terrorystów, którzy uważają ich za zdrajców.
Natomiast na terenach palestyńskich okupowanych przez Izrael jest realizowana segregacja rasowa. Na przykład w Hebronie tysiące Palestyńczyków zostaje podporządkowanych kilkuset żydowskim osadnikom. Określone ulice zostają zamknięte dla Palestyńczyków, a niektóre dzielnice są dostępne wyłącznie dla Żydów. Palestyńczycy są atakowani przez osadników, a izraelskie wojsko nie reaguje lub nawet pomaga osadnikom. Niektórzy Palestyńczycy twierdzą, że Żydzi zachowują się jak hitlerowcy podczas II wojny światowej.
- 1994 r. - Arafat, znany jako terrorysta, otrzymuje pokojową Nagrodę Nobla za zawarcie pokoju z Izraelem.
W rzeczywistości Arafat nie chce pokoju i wbrew nadziejom komisji noblowskiej zaczyna drugą krwawą antyizraelską intifadę (1995). W rezultacie pokojowe rozmowy zostają zerwane i nie ma mowy o powstaniu współistniejących państw palestyńskiego i izraelskiego.
2003 r. - Syria, przestraszona upadkiem Hussajna w Iraku, obiecuje zrezygnować z popierania terroryzmu i przyznać Kurdom autonomię.
2004 r. - Śmierć Arafata (po kilku latach dochodzenie wykaże, że został otruty) zostaje przyjęta z ulgą przez większość przywódców arabskich (zwłaszcza w Libanie), ponieważ otwiera drogę do rozmów o pokoju. W nowych okolicznościach król Abdullah II deklaruje chęć porozumienia Jordanii z Izraelem.
Mimo to Hezbollah działa w Libanie i poza jego granicami (na przykład słynny libański terrorysta Imad Mugnija zabity w 2008 r.). Natomiast terrorystyczna palestyńska organizacja Al-Aksa zmienia nazwę na Brygady Męczenników Jasira Arafata.
Po śmierci Arafata prezydentem Autonomii Palestyńskiej zostaje Mahmud Abbas.
- 2005 r. - Zamieszkana przez Palestyńczyków Strefa Gazy zyskuje autonomię w ramach Izraela.
Maleńka pustynna Strefa Gazy ma długość ok 40 km, szerokość ok. 10 km i powierzchnię 360 km2, a zamieszkuje ją ponad 2 miliony ludzi, z czego ponad 400 tysięcy żyje w stołecznym mieście Gaza.
Izraelskie władze prowadzą politykę dyskryminowania Palestyńczyków, aby zmusić ich do opuszczenia kraju. Problemem okazuje się też woda, ponieważ Izraelczycy pilnowali dotąd planowego wykorzystywania podziemnych złóż wody, żeby przez ich nadmierną eksploatację nie dopuścić do przenikania tam słonej wody z Morza Śródziemnego. Palestyńczycy jednak lekceważą ten problem i pozwalają wywiercić kilka tysięcy studni, co doprowadza wkrótce do wyczerpania zasobów słodkiej wody i zasolenia studni.
Przeludnienie, bezrobocie, bieda i zanieczyszczenie środowiska sprzyjają organizacjom promującym religijny fanatyzm, nienawiść do Izraela i Zachodu i pragnienie zemsty za dotychczasowe niepowodzenia.
Od 2005 r. - Postępująca susza niszczy syryjskie rolnictwo i zmusza kilka milionów rolników do osiedlenia się w miastach. Tam jednak nie ma dla nich pracy. Narasta społeczne napięcie i coraz większe wpływy zdobywają skrajne ruchy polityczne odwołujące się do islamu jako rzekomej metody zbudowania nowego, szczęśliwego społeczeństwa i osiągnięcia dobrobytu. W rzeczywistości zaś sfrustrowani młodzi mężczyźni stają się fanatycznymi bojownikami lub wręcz terrorystami, którzy realizują polityczne ambicje swoich bezwzględnych przywódców. W imię walki o islam mordują nieposłusznych, odcinają im dostęp do wody i odbierają prawa ludziom krytykującym muzułmańską dominację. Z czasem powstanie tak zwane państwo islamskie, czyli zmilitaryzowana organizacja muzułmańskich bojowników-terrorystów walcząca przeciw Zachodowi i głosząca idee islamizacji całego świata.
2006 r. - Pierwsze wybory w Strefie Gazy wygrywa Hamas, który cieszy się ogromną popularnością dzięki działalności charytatywnej i odwoływaniu się do islamu. Jest to organizacja fanatycznie muzułmańska, nastawiona na terroryzm i bezwzględną walkę z Izraelem. Otwarcie głosi konieczność zniszczenia żydowskiego państwa. Hamas zdobywa ponad połowę miejsc w palestyńskim parlamencie Strefy Gazy, co oczywiście wywołuje niezadowolenie zarówno Izraela, jak też demokratycznych państw Zachodu, a także na należącym do Palestyńczyków zachodnim brzegu Jordanu. Na zachodnim brzegu Jordanu bowiem rządzi partia Fatah, która akceptuje współistnienie z Izraelem i nie chce wojny. Hamas zaś członków Fatah uważa za zdrajców.
Już w 2007 r. Hamas zaczyna ostrzeliwanie rakietami terytorium Izraela. W odpowiedzi Izrael organizuje sprawną obronę przeciwrakietową, a w 2009 r. bezpośrednio atakuje strefę Gazy i w końcu wymusza zawieszenie broni.
2011 r. - Na podstawie satelitarnych zdjęć oazy Azraq australijscy badacze identyfikują ogromne geoglify wykonane kilka tysięcy lat wcześniej. Odkrycie wywołuje sensację wśród archeologów.
2011 - 2012 r. - Antydyktatorskie, prodemokratyczne rozruchy w Jordanii i Syrii.
Niechętnie patrzą na nie Rosja i Chiny wspierające muzułmańskie reżimy przeciwko Europie i Stanom Zjednoczonym. Dzięki wciąż dostarczanej rosyjskiej broni, poparciu Chin i bierności Zachodu syryjski dyktator Baszar al-Assad (syn Hafiza rządzący od 2000 r.) topi powstanie we krwi. W ciągu roku ginie ponad 7,5 tysiąca ludzi, lecz walki nadal trwają.
2012 r. - ONZ przyznaje Palestynie status obserwatora, chociaż Palestyńczycy nadal nie mają swojego państwa. Jednak już 4 stycznia 2013 r. prezydent Autonomii Palestyńskiej Mahmud Abbas ogłasza przekształcenie Autonomii w Państwo Palestyńskie.
2013 r. Syryjski dyktator używa importowanej z Rosji broni chemicznej przeciw własnej ludności; sarin zabija ok. 1000 osób. Zachód zaś wciąż zachowuje się biernie i pozwala, by Rosja, Chiny i Iran popierały Al-Assada i nie wprowadza blokady statków przywożących broń z Rosji. Rosyjscy najemnicy słyną z mordowania całych wsi, a rosyjskie samoloty otwarcie uczestniczą w zbrodniczych nalotach na ludność cywilną, dążąc do zniszczenia zbuntowanych miast i zabicia jak największej liczby ludzi.
Rosja zakłada w Syrii swoje bazy wojskowe, które pozostaną tam również po 2018 r., kiedy Baszar al-Assad już wybije oddziały rebeliantów i zajmie większość zbuntowanych prowincji.
2020 r. - Rosyjskie bombardowania miast, ataki wojsk Baszara al-Assada, epidemia Covid-19, głód i zamknięcie granicy przez Turcję uniemożliwiające ucieczkę z Syrii wywołują kryzys humanitarny i ogromną liczbę śmiertelnych ofiar wśród ludności cywilnej.
4 VIII 2020 r. - Korupcja i niedbałość w porcie w Bejrucie doprowadzają do eksplozji saletry amonowej zarekwirowanej w 2014 r. z rosyjskiego statku, który przewoził ją nielegalnie. Gigantyczny wybuch zabija ponad 190 osób, a 110 zostaje uznanych za zaginione. Ponad 6000 ludzi odnosi rany, a 300 tysięcy traci domy.
We wrześniu miasto dotyka kolejna klęska: wybucha ogromny pożar w magazynach portu, który niszczy część zabudowań i zatruwa powietrze.
- 2023 - 2024 r. - Inspirowane przez Iran i Rosję terrorystyczne bojówki Hamasu ze Strefy Gazy napadają Izrael. Terroryści mordują ludność cywilną, zwłaszcza mężczyzn, i dopuszczają się niebywałych okrucieństw wobec schwytanych ludzi. Porywają kilkuset Izraelczyków. Chodzi o eskalację napięcia między Żydami i Arabami, żeby przerwać nawiązane niedawno kontakty dyplomatyczne Izraela i Arabii Saudyjskiej. Jeżeli bowiem Arabia Saudyjska uzna istnienie Izraela, Hamas i palestyńscy terroryści zostaną osamotnieni w swojej walce z Żydami. Rosji zaś zależy na odwróceniu uwagi Zachodu od wojny z Ukrainą.
Izrael odpowiada atakiem na Strefę Gazy. Izraelska armia systematycznie niszczy ukryte pod miastami tunele, w których mieszczą się składy amunicji i dowództwo Hamasu. Giną tysiące Palestyńczyków zabitych podczas walk i wybucha głód, lecz Egipt nie otwiera granicy ze Strefą Gazy, obawiając się napływu uchodźców i bojowników Hamasu.