Galapagos
Do XVI w. - Żeglarze polinezyjscy nie zasiedlają archipelagu Galapagos, chociaż mogłoby się wydawać, że potencjalnie jest on w zasięgu ich łodzi. Z drugiej strony niektórzy rybacy i kupcy z kręgu kultur andyjskich rzuceni w głąb oceanu przez wiatry lub morskie prądy być może dostrzegają wyspy, lecz nie osiedlają się na nich przede wszystkim ze względu na odległość od kontynentu wynoszącą ok. 960 km.
1535 r. - Hiszpanie przypadkowo odkrywają wyspy, kiedy brak wiatru uniemożliwił żeglugę, a morski prąd odepchnął statek daleko od brzegu. Znajdujący się na pokładzie biskup Panamy Tomás de Barlanga, który płynie do Peru, aby rozsądzić spór między Pizarro i jego podwładnymi, sporządza pierwszy opis nieznanego wcześniej archipelagu i nanosi go na mapę. W liście do Karola V zwraca uwagę, że miejscowe zwierzęta, wielkie żółwie, legwany i ptaki, nie boją się ludzi.
Połowa XVI w. - Hiszpan Diego de Rivandeira nazywa archipelag Las Encantadas, czyli Wyspy Zaczarowane, ponieważ sądzi, że dryfują po oceanie.
1574 r. - Archipelag nazwany Isolas de Galapagos zostaje umieszczony na hiszpańskiej mapie. Nazwę tłumaczy się jako Wyspy Żółwie, ponieważ hiszpańskie słowo galapágo oznaczające siodło odnosi się do kształtu skorupy żółwia. Wyspy nadal nie przyciągają uwagi konkwistadorów ani żeglarzy, więc pozostają bezludne. Czasem jednak bywają używane jako miejsce postoju, gdzie można uzupełnić zapasy pitnej wody oraz mięsa dzięki polowaniom na wielkie żółwie i foki.
1684 r. - Brytyjski pirat Ambrose Cowley rysuje pierwszą mapę Galapagos i nazywa poszczególne wyspy imionami swoich towarzyszy oraz brytyjskich rodów wspomagających piratów.
Brytyjczycy zakładają na Galapagos bazę z zapasami żywności dla korsarzy walczących przeciw Hiszpanii.
XVIII - XIX w. - Galapagos są centrum wielorybnictwa i polowań na foki, co doprowadzi do wyniszczenia dużej części fauny archipelagu.
1832 r. - Galapagos zostają włączone do Ekwadoru i otrzymują oficjalną nazwę Archipelago de Ecuador. Zaczyna się kolonizacja bezludnych dotąd wysp, na których osiedlają się rybacy, hodowcy owiec i rolnicy.
Siedzibą administracji archipelagu jest Puerto Baquerizo na wyspie San Cristóbal.
- 1835 r. - Charles Darwin bada Galapagos podczas słynnej podróży dookoła świata.
Obserwacja endemicznych, ograniczonych do poszczególnych wysp organizmów tego archipelagu, zwłaszcza słynnych zięb Darwina (Geospizinae) przystosowanych do różnych warunków na różnych wyspach, przyczyni się po latach do sformułowania jego teorii ewolucji. W chwili wizyty na wyspach Darwin jest jednak kreacjonistą i dlatego nie dostrzega przystosowawczego charakteru cech badanych ptaków; zmieni zdanie dopiero po powrocie do Europy. Zresztą zebrane okazy ptaków Darwin wrzuca do jednego worka bez zaznaczenia, w jakim środowisku żyły. Jego późniejsze wnioski ewolucyjne będą więc przede wszystkim wynikiem błyskotliwej spekulacji.
- Pierwsza połowa XX w. - Archipelag zamieszkuje zaledwie ok. 2000 osób.
Coraz większym problemem stają się kozy niegdyś sprowadzone tu przez żeglarzy jako źródło mleka i mięsa. Zdziczałe kozy świetnie sobie radzą na górzystych wyspach pokrytych ostrymi wulkanicznymi skałami i zjadają miejscową roślinność. W ten sposób odbierają pożywienie miejscowym zwierzętom, w tym słynnym żółwiom. W następnych dziesięcioleciach będą co prawda podejmowane próby wytępienia dzikich kóz, ale skalne urwiska i rozpadliny okazują się doskonałym schronieniem dla sprytnych zwierząt.
1935 r. - Wyspy zostają uznane za rezerwat przyrody między innymi ze względu na wielkie żółwie, najbardziej na północ wysunięte stanowisko pingwinów oraz wielką liczbę endemitów.
Lata 1940. - Na wyspie Seymour Norte koło większej wyspy Baltra istnieje wojskowa baza Stanów Zjednoczonych.
1944 - 1959 r. - Wyspa Isabel jest miejscem zsyłki szczególnie niebezpiecznych przestępców.
W ramach kary, a raczej jako forma tortury, więźniowie budują z kawałków skał nikomu niepotrzebny długi Mur Łez. Praca jest wyczerpująca, a strażnicy znęcają się nad nimi z sadystyczną przyjemnością. Niektórzy więźniowie umierają.
Podobno długo po przerwaniu prac i likwidacji obozu zesłańców słychać koło muru ich okrzyki, a niektórzy turyści widują tam ich duchy.
- Lata 1950. - Wyspy Galapagos są coraz częściej odwiedzane przez turystów. Przyspiesza to gospodarczy rozwój archipelagu. Mimo to w 1971 r. na wyspach mieszka tylko 4100 osób, dzięki czemu unikalna przyroda jest dość dobrze chroniona.
Z drugiej strony jednak miejscowy gatunek pingwina równikowego (Spheniscus mendiculius) staje w obliczu wymarcia z powodu zniszczenia jego naturalnych siedlisk, drapieżników sprowadzonych na wyspy przez człowieka oraz nieznane wcześniej choroby zakaźne.
1959 r. - Archipelag Galapagos uzyskuje status parku narodowego.
1977 r. - Amerykanin R. Ballard w batyskafie Alvin odkrywa kominy hydrotermalne na dnie oceanu koło Galapagos. Początkowo wydaje się, że zjawisko jest lokalne, ale wkrótce podobne struktury zostaną odnalezione na dnie oceanów na całej planecie.
1992 r. - Wyspy po raz kolejny zmieniają nazwę, odtąd mają się nazywać Archipelago de Colon, aby uczcić 400-lecie odkrycia Ameryki przez Kolumba.