Pitcairn
Do XIV w. - Wyspę Pitcairn na południowo-wschodnich krańcach Tuamotu zamieszkuje ludność staropolinezyjska. Powstają kamienne budowle, platformy ahu, rzeźby i posągi.
XIV w. - Żeglarze z Markizów zasiedlają Pitcairn. Opuszczą wyspę po wycięciu lasów (kryzys ekologiczny i głód).
1767 r. - Brytyjczyk Ph. Catelet dociera do bezludnej wyspy Pitcairn.
1789/1790 r. - Brytyjski statek Bounty z Tahiti na Karaiby z sadzonkami drzewa chlebowego (Artocarpus altilis); chlebowiec ma żywić niewolników na plantacjach. Jednak F. Christian buntuje załogę przeciwko nielubianemu, apodyktycznemu i brutalnemu kapitanowi. Buntownicy zostawiają kapitana i jego zwolenników w łodzi na oceanie i przez Tahiti płyną na Pitcairn. Tam Christian pali statek, aby nikt nie mógł uciec z wyspy. Powstaje w ten sposób izolowana społeczność.
Kapitan Bligh zaś dopływa w otwartej łodzi do Timoru, gdzie znajduje pomoc i może wrócić do Anglii.
1791 r. - Brytyjski statek Pandora poszukujący buntowników z Bounty rozbija się na Wielkiej Rafie Koralowej, a jego załoga ląduje na Timorze. Mieszkańcy Pitcairn pozostają bezpieczni.
1793 r. - Wybucha krwawy konflikt 9 Brytyjczyków i 6 Tahitańczyków o 12 kobiet przywiezionych z Tahiti.
1808 r. - Amerykański wielorybnik kapitan M. Folger znajduje na Pitcairn tylko Johna Adamsa (1767-1829) zwanego odtąd Ojcem, jego żony i dzieci. Reszta zginęła w walkach lub popełniła samobójstwo.
XIX w. - Na wyspie powstaje swoista kultura: język polinezyjsko-angielski, patriarchat, poligynia, nowe zwyczaje (na przykład dojrzewające dziewczęta są partnerkami kilku dominujących mężczyzn) i polityczny anarchizm.
1831 r. - Ludność (194 osoby) przenosi się na Tahiti, lecz większość wraca z powodu odmienności kulturowej.
1832 - 1838 r. - Rządzi dyktator Joshua Hill. Po jego wydaleniu Pitcairn otrzyma konstytucję (1838), a potem pierwszy rząd (rada wyspy, 1893) z siedzibą w Adamstown. W 1898 r. wyspa uzna władzę brytyjską.
1856 r. - Połowa mieszkańców przenosi się na Norfolk, nie mogąc wyżywić się na małym lądzie Pitcairn.
1902 r. - Bezludne wysepki Henderson, Ducie i Oeno zostają oddane pod administrację Pitcairn.
1935 r. - Henry Lavachery bada ślady dawnego osadnictwa na Pitcairn, znaki pisma, ahu i groby szkieletowe.
Druga połowa XX w. - Liczba mieszkańców Pitcairn stale spada: ludzie opuszczają maleńką, biedną wysepkę, gdzie nie tylko nie ma z czego żyć, ale nie ma nawet miejsca do życia.
Ok. 2000 r. - Cała populacja Pitcairn ledwo przekracza 40 osób.