Pallawowie, Ćaulukjowie i Rasztrakuci
III w. n.e. - Pallawowie, silny tamilski ród z południowo-wschodnich Indii, rządzą w mieście Kańćipura (Kanchipura, Kańći, Sańći,). Pierwszym władcą tej dynastii jest Simhawarman. Są wisznuitami.
III/IV w. n.e. - W państwie Pallawów władzę sprawują Skandawarman i Buddhawarman.
IV w. n.e. - Król Pallawów Wisznugopa z Kańćipura walczy z najazdem Samudragupty.
Od IV w. n.e. - W Kańćipura rządzi linia dynastyczna Pallawów założona przez Kumarawisznu.
V w. - Król Pallawów Simhawarman.
Jego trzecim synem jest Bodhidharma (ur. ok. 440), buddyjski mnich, wielki mistrz dhjana (cz’an, zen). W latach 470. Bodhidharma wyrusza morzem do Chin, aby tam szerzyć swoją wiarę i w Chinach umrze na początku VI w.
- V/VI w. - Według Bilhany w Ajodhja wyodrębnia się ród Ćaulukjów (Ćalukjów).
W tym czasie w mieście Ajhola rządzi król Dżajasimha I Ćaulukja i jego syn Ranaraga.
Ćaulukjowie fundują część słynnych jaskiniowych świątyń Adżanta.
- Druga połowa VI - VII w. - Simhawisznu, syn Nandiwarmana z Kańćipura, jednoczy Pallawów. Opanowuje obszar między Kriszną i Kaweri. Jego następca Mahendrawarman I jeszcze powiększy państwo.
Mahendrawarman I słynie z ogromnej wiedzy, pisze sztuki teatralne (pod pseudonimami Wiczitraczita i Mattawilasa). Przechodzi z dżinizmu na sziwaizm, lecz jest tolerancyjny dla innych wyznań.
W latach 540-550 nad górną Godawari w zachodnim Dekanie Pulakeśin I (syn Ranaragi) zaczyna najstarszą dynastię Ćaulukjów zwaną Solanki z siedzibą w Badami (Watapi). Zdobywa tereny odebrane władcom Kadamba (składa wtedy wielką ofiarę dziękczynną asvamedha) i likwiduje małe państwa Alupa i Ćanga. Jego następcy, synowie Kirtiwarman I (Ranaparakrama, 566-597) i Mangaleśwara (597-609) opanują również dwa ważne miasta Konkan i Rewatidwipa (późniejsze Goa).
Od 609 r. - Król Pulakeśin II (syn Kirtiwarmana I). Podbija południe Gudżaratu. Odpiera najazd Harszy ok. 620 r. i ustala granicę na rzece Narmada (zwycięska bitwa nad Narmadą).
VII w. - Ćaulukjowie atakują Kalingę i Pallawów i podbijają część Ćolów.
Pulakeśin II (od 634 r. tytułujący się maharadżadhiradżą) pokonuje Mahendrawarmana pod Pullalur (Pallur), lecz nie zdobywa hegemonii na południu Indii. Zajmuje część ziem Pallawów.
631 r. - Pulakeśin II wyznacza swego brata na wicekróla ziem odebranych państwu Andhra. Wicekról Wisznuwardhana (611-632) zapoczątkowuje dynastię Wschodnich Ćaulukjów w Wengi.
631 - 680 r. - Następca Mahendrawarmana na tronie Pallawów, król Narisimhawarman. W sojuszu z Cejlonem walczy z Ćaulukjami o odzyskanie utraconych ziem.
640 r. - Pallawowie zdobywają stolicę Ćaulukjów w Badami. Król Pulakeśin II ginie w trakcie walk.
Od 642 r. - Wikramaditja I (syn Pulakeśina II) reorganizuje rozbite państwo i armię Ćaulukjów.
W sojuszu z Pandjami i Gangami, po 13 latach uporczywych walk wypędza w końcu Pallawów (655) i zdobywa ich stolicę Sańći, chociaż król Pallawów, Parameśwarawarman, potrafi jeszcze rozbić oddziały Ćaulukjów pod Peruwalanallur koło Trićinopoli. Jeden z braci Wikramaditji I osiedla się w Gudżaracie zakładając nową gałąź Ćaulukjów.
- Od ok. 650 r. - Dantiwarman, wasal Ćaulukjów w północnym Dekanie, zaczyna dynastię Rasztrakutów.
Jego następcy Indra I (syn), Gowinda I (syn Indry I) i Karkka I (syn Gowindy) stopniowo umacniają swoją pozycję lokalnych władców, lecz są za słabi, aby próbować zdobyć pełną niezależność.
655 - 681 r. - Wikramaditja I panuje jako niezależny władca Ćaulukjów.
681 - 733 r. - Okres pokojowej polityki władców państwa Ćaulukjów. Rządzą królowie Winajaditja (681-696, syn Wikramaditji I) oraz Widźajaditja (696-733, syn Winajaditji).
Ok. 700 r. - Bhavabhuti, sławny pisarz pochodzenia bramińskiego uznany za największego indyjskiego poetę i dramaturga po Kalidasie. Działa na dworze w Kanaudź.
733 - 744 r. - W państwie Ćaulukjów panuje Wikramaditja II, syn Widźajaditji. Pokonuje Nandiwarmana II (Pallawowie), Ćolów i Pandjów. Podległymi mu Rasztrakutami rządzi Indra II.
Ok. 750 r. - Kryzys Ćaulukjów związany z ekspansją Pandjów. Władca Rasztrakutów, Dantidurga z Manjaketa (ok. 740-756, syn Indry II i księżniczki Ćaulukjów), zdobywa Badami (753), a Kirtiwarmana II (syn Wikramaditji II) ucieka do Karnataki (zabity przez Rasztrakutów w 757 r.).
Rasztrakuci są potęgą Dekanu za Kriszny I (syn Karkki I) i Gowindy II (syn Kriszny I). Pod koniec VIII w. Dhruwa (brat Gowindy II), rozciąga władzę aż do Bengalu, czyniąc ze swego państwa główną siłę całych Indii. Ćaulukjowie zachowują władzę na bardzo ograniczonym terenie jako wasale Rasztrakutów.
- 794 - 814 r. - Gowinda III (syn Dhruwy) doprowadza Rasztrakutów do szczytu potęgi.
Opanowuje Malwę, pokonuje Pallawów (803-804), a potem formalnie podporządkowuje sobie Cejlon. Pozycję hegemona utrzyma jego syn Amoghawarsza I, lecz nie uda się to już wnukowi Krisznie II.
795 - 845 r. - Za Dantiwarmana Pallawowie tracą wiele terenów na rzecz koalicji Pandjów i Ćolów.
Od IX w. - Rozwój portu Czaul pod opieką Rasztrakutów jako centrum handlu z muzułmanami.
IX w. - Walki Pallawów i Pandjów. Władca Pallawów Aparadźita pokonuje Pandjów (880), lecz ok. 890 r. ulega Ćolom. Odtąd Pallawowie są tylko wasalnymi władcami o zasięgu lokalnym.
Po 880 r. - Kriszna II, władca Rasztrakutów, walczy ze Wschodnimi Ćaulukjami i przegrywa.
Wysiłki zmierzające do neutralizacji coraz groźniejszych Wschodnich Ćaulukjów wypełniają pierwszą połowę IX wieku za panowania Indry III (wnuk Kriszny II), Amoghawarszy II (syn Indry III), Gowindy IV (syn Indry III), Amoghawarszy III (brat Indry III) i Kriszny III (syn Amoghawarszy III).
Od X w. - Kathiawar jest stolicą dynastii Wschodnich Ćaulukjów.
949 r. - Kriszna III Rasztrakuta (939-967, syn Amoghawarszy III) rozbija Ćolów pod Takkolam, na krótko powstrzymując ich ekspansję, a w 963 r. podbija Malwę. Mimo to Rasztrakuci nie odzyskają już dawnej pozycji ani za panowania Khottigi (brat Kriszny III), ani za Karkki II (bratanek Khottigi).
Ok. 973 r. - Taila II z Kaljani (podaje się za potomka Widźajaditji) obala Karkkę II, ostatniego władcę Rasztrakutów (umrze w 991 r.) i zakłada nową dynastię Ćaulukjów (najmłodszą gałąź) z Kaljani.
Ziemie wschodnich Ćaulukjów wyniszczone wojnami domowymi zajmują Ćolowie.
- X/XI w. - Ćaulukjowie z Kaljani zdobywają silną pozycję, walcząc z Ćolami (formalnie ich wasalami).
Satjaśraja (997-1008, syn Taili II), Wikramaditja V (1008-1014, bratanek Satjaśrai), Ajjana (brat Wikramaditji), Dżajasimha II (1015-1042, brat Ajjany, pokonany przez Ćolów, lecz utrzymuje niepodległość).
Od ok. 1042 r. - Ćaulukjowie z Kaljani są potęgą za Someśwary I (syn Dżajasimhy II) i jego synów Someśwary II (pokonuje Paramawarów i atakuje ród Kalaćuri) oraz Wikramaditji VI.
1063 r. - Kulottunga I z Ćolów przejmuje tron wschodnich Ćaulukjów, którzy ostatecznie wymrą w 1318 r.
XII w. - Ćaulukjowie z Kaljani, choć jeszcze silni za Tribhuwanawalli II, jego brata Someśwary III (1127-1138) i Dżagadekamalli (syn Someśwary III), stopniowo tracą na znaczeniu.
Po Taili III (1150-1163, syn Someśwary III) władzę na krótko przejmują królowie z dynastii Kalaćuri (1163-1183). Ostatni monarcha Ćaulukjów Someśwara IV (1183-1189, umrze w 1200) zostaje usunięty przez najazd Jadawów. Państwo Ćaulukjów zostaje podzielone między Jadawów i Hojsalów. Ćaulukjowie utrzymują się jedynie jako lokalni władcy Kaljani.
- 1297 r. - Muzułmańskie wojska Ali Ud-Din Chaldżiego ostatecznie niszczą władzę Ćaulukjów w Kaljani.