Dekan i południowy kraniec Półwyspu Indyjskiego
- Od 10. tysiąclecia p.n.e. - Ciemnoskóre ludy drawidyjskie ekspandujące na południe podbijają cały południowy Dekan, stopniowo wypierając i tępiąc zastane rasy zbliżone do ludów australoidalnych. Resztki tych pramieszkańców w oddalonych rejonach przetrwają jeszcze kilka tysiącleci. Być może staną się też prawzorem dla opowieści o dzikich ludziach (małpoludach) rzekomo zamieszkujących indyjskie lasy.
Sami Drawidowie reprezentują kulturę paleolitycznych zbieraczy i myśliwych.
800 - 600 r. p.n.e. - Środkowy Dekan staje się wielkim centrum wydobycia diamentów. Będzie jednym z największych na świecie dostarczycieli tych kamieni aż do XVIII-XIX w., kiedy zostaną odkryte nowe złoża w północnej Azji i w Afryce.
Od VIII w. p.n.e. - Drawidyjskie południe Indii reprezentuje charakterystyczną kulturę z dużymi budowlami z kamienia.
Od północy trwa napór ludów aryjskich niosących znajomość żelaza i budujących coraz silniejsze państwa plemienne.
VII - VI w. p.n.e. - Początek państw. Nad rzeką Godawari z terytoriów plemiennych powstaje królestwo Assaka, jedno z najstarszych w tym rejonie.
IV/III w. p.n.e. - Całe południe Indii zostaje podzielone na niewielkie plemienne monarchie, które utrzymują się z rolnictwa i handlu, dzięki dogodnemu położeniu przy tradycyjnych szlakach handlowych prowadzących z Morza Czerwonego i Zatoki Perskiej do Indonezji i Azji Wschodniej.
Na południowym krańcu Półwyspu Indyjskiego powstają tamilskie monarchie, które z czasem rozwiną się w stabilne państwa a czasem nawet lokalne potęgi: Pandjowie, Ćolowie, Satijaputra i Keralaputra. Bardziej na północ w rejonie rzeki Kriszna formuje się królestwo Kalinga.