Bengalscy Palowie
- Połowa VIII w. - Władzę w Bengalu (delta Gangesu i Brahmaputry) sprawuje Gopala I.
Gopala został wybrany władcą przez ludność, aby zapobiec dalszej anarchizacji i rozbojom, jakie nastały po upadku ostatnich Guptów i rozpadzie monarchii Gaudów. Gopala zakłada nową dynastię Palów.
Władca wywodzi się z prostej rodziny, lecz później powstaną liczne opowieści o jego rzekomo boskim pochodzeniu i wielkim przodku Daitjawisznu. Jest buddystą jak większość ludności Bengalu i już na samym początku swoich rządów funduje buddyjski klasztor w Otantapuri koło Nalandy.
- VIII - IX w. - Bengalscy Palowie stają się potęgą.
Największy palijski władca Dharmapala (syn Gopali) opanowuje nawet Delhi, Radżputan i Pendżab. Pokonuje Rasztrakutów pod Monghyr.
Jego następca Tribhuwanapala rządzi jednak krótko i nie jest w stanie utrzymać mocarstwowej pozycji państwa. W tej sytuacji Rasztrakuci znów stają się zagrożeniem dla Palów.
VIII - XII w. - W północnych Indiach rozwija się sziwaicka sekta gorakhnathin z Kanphata założona przez ascetę imieniem Gorakhnatha, mistrza hathajoga. Sekta przeżyje rozkwit w XII w., aby potem stopniowo tracić wpływy.
Ok. 810 - 850 r. - Król Dewapala (kuzyn Tribhuwanapali) podbija Orissę i Kamarupę (Assam).
Jego następcy na tronie to Wigrahapala I (bratanek) i Narajanapala (syn Wigrahapali).
- IX/X w. - Palowie za Radżajapali i Gopali II tracą terytoria na rzecz Rasztrakutów i Kambodży.
Za Wigrahapali II utrzymują władzę tylko w zachodnim Bengalu (Bihar) na prawym brzegu Gangesu.
978 - 988 r. - Mahipala I (988-1038) odbudowuje potęgę Palów. Odzyskuje Bengal z rąk władców Kambodży.
XI w. - Wasalami Palów są lokalne rody arystokratów. Na przykład książę Samanta Sena zakłada w Orissie hinduistyczną dynastię wisznuickich Senów uznającą dominację Palów.
Narasta jednak konflikt między buddyjskimi Palami i ich wasalami na ogół wyznającymi różne formy hinduizmu.
- 1023 r. - Ćolowie odbierają Mahipali I Orissę i spychają Palów do roli podrzędnego księstwa.
Następcy Mahipali I są coraz słabsi: Najapala (1038-1055, syn Mahipali), Wigrahapala III, Mahipala II i Surapala (rządzi tylko od 1075 do 1077 r.).
1084 - 1120 r. - Ramapala (brat Surapali) panuje w państwie Palów. Jednoczy rozbity kraj, narzuca mocną władzę centralną i doprowadza monarchię do krótkotrwałego rozkwitu. Odzyskuje północny Bengal i z powodzeniem atakuje Ćolów jako swoich głównych wrogów.
Pierwsza połowa XII w. - Pięciu kolejnych władców Palów próbuje utrzymać jedność państwa pozostawionego im przez Ramapalę. Niestety, Palom zagrażają nie tylko Ćolowie, lecz także ambicje arystokratycznych rodów dotąd uznających się za wasali Palów, a w nowej sytuacji aspirujących do samodzielności. Przykładem są Senowie.
Połowa XII w. - Widżajasena, władca Senów z Orissy, ostatecznie niszczy państwo Palów i podbija niemal cały Bengal.
Druga połowa XII w. - Bengalem rządzą dwaj kolejni władcy z dynastii Senów - Wallalasena i Lakszmanasena.
W tym czasie działa poeta Dżajadewa, autor wisznuickiego poematu Gitagowinda.
- Ok. 1199 - 1203 r. - Seria najazdów muzułmańskich Ghorydów niszczy państwo Lakszmanaseny. Muzułmanie pod wodzą Bachtijara Chaldżi podbijają zachodni Bengal i uzależniają od siebie resztę tego kraju. Chaldżi morduje buddyjskich mnichów (resztka ucieka do Tybetu) i ostatnich Palów.
Centrum władzy Ghorydów zostaje miasto Gaur.
- Do drugiej połowy XIII w. - Synowie Lakszmanaseny rządzą wschodnim Bengalem, dopóki go nie podbiją i nie zislamizują Ghorydzi. Odrębność religijną zachowa tylko Assam.
Po upadku Ghorydów Sułtanat Delhijski zajmuje Bengal, lecz już w XIV w. Fakhr ad-Din zbuduje tu niezależne muzułmańskie państwo z ośrodkiem w Gaur a od 1338 r. w Pandua.
- Ok. 1420 r. - Dynastia Ilias Szach zakłada muzułmańskie państwo Dżannatabad ze stolicą w Gaur.
Zniszczą je najazd Mogołów (1537) i dynastii Suri (1537) oraz epidemia dżumy (1575).
- 1576 r. - Dżannatabad zostaje włączony do Państwa Wielkiego Mogoła.