Religijność totalna
Osobowość chrześcijanina została całkowicie przesycona, lub wręcz pochłonięta przez religię. Wszystko w odczuciu wierzącego stanowi drogę do Boga, jest wyrazem relacji z Bogiem i jest podporządkowane Bogu. Nie liczy się nic poza wiarą, ani życie, ani osobiste szczęście. Indywidualizm, ambicje i intelekt to właściwie przeszkody na drodze do zbawienia, więc należy je odrzucić i zaprzeczyć samemu sobie. Jest to postawa bliska lub współistniejąca z religijnością mistyczną i bezwzględnie moralną. Ktoś, kto wierzy z taką intensywnością, jest gotów do największych poświęceń, łącznie z męczeństwem za religię. Zwłaszcza, że w przekonaniu chrześcijan przykład dal sam Jezus, poświęcając się na krzyżu. Spośród setek chrześcijańskich świętych realizujących ten model religijności można wymienić dla przykładu Kordulę, Nicefora z Antiochii, Aleksego Bożego, Ksenię z Petersburga, Teofana Miłosiernego z Gazy, przynajmniej niektórych ze Stu Dwudziestu Męczenników Chińskich, Abrahama z Aleksandrii i Grzegorza Peradze.
Zaprzecz samemu sobie - Maksymilian Maria Kolbe
14 sierpnia 1941 r. na terenie niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz franciszkański zakonnik Maksymilian Kolbe otrzymał zastrzyk z fenolu. 2 sierpnia uciekł jeden z więźniów, za co Niemcy losowo wybrali dziesięciu innych i dla postrachu skazali na śmierć głodową. Kolbe zaofiarował się wtedy w zamian za Franciszka Gajowniczka. Po dwunastu dniach w bunkrze głodowym żył jeszcze tylko Kolbe, więc zniecierpliwiony esesman kazał go dobić zastrzykiem.
Rajmund Kolbe urodził się w roku 1894 jako syn Niemca Juliusza i Polki Marianny Dąbrowskiej. Rodzina żyła w ubóstwie, ojciec pracował w łódzkiej fabryce, a matka była położną. W roku 1907 Rajmund zaczął naukę w lwowskim seminarium prowadzonym przez franciszkanów, a trzy lata później wstąpił do zakonu, przyjmując imię Maksymilian. Co ciekawe, początkowo nie ograniczał się do teologii i filozofii, lecz interesował się też naukami ścisłymi. W roku 1915 opatentował projekt eteroplanu, pojazdu do podróży międzyplanetarnych pracującego na zasadzie trójczłonowej rakiety. Święcenia kapłańskie Kolbe przyjął w roku 1918. Studiował w Krakowie i Rzymie,
Znany z fanatycznego kultu maryjnego w roku 1917 założył organizację nazwaną Rycerstwem Niepokalanej (Militia Immaculatae) mającą szerzyć wiarę w Matkę Boską. W roku 1922 zaczął w Krakowie wydawanie miesięcznika Rycerz Niepokalanej przeznaczonego dla szerokich mas, a pięć lat później założył klasztor Niepokalanów pod Warszawą. Stał się postacią popularną w kręgach katolickich, chociaż był też krytykowany za agresywny klerykalizm zmierzający do narzucenia całemu społeczeństwu wzorców chrześcijańskich. Jego skrajny nacjonalizm i antysemityzm znalazły dbicie w założonym w roku 1935 drugim czasopiśmie pod nazwą Mały Dziennik. Kontynuując tradycje franciszkańskie, prowadził działalność misyjną w Japonii (w latach 1931-1935), Chinach i Indiach. Wspólnotę w Niepokalanowie zaś przekształcił w największy katolicki klasztor świata liczący ok. 750 zakonników i kandydatów w roku 1939.
Podczas niemieckiej okupacji był dwukrotnie aresztowany za odmowę przyjęcia niemieckiego obywatelstwa. W końcu trafił do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie wybrał męczeńską śmierć. Uratowany przez niego Franciszek Gajowniczek został potem przeniesiony do obozu w Sachsenhausen i tam dożył do wyzwolenia przez wojska amerykańskie.
Mimo zastrzeżeń również ze strony intelektualistów katolickich beatyfikacja Maksymiliana Marii Kolbe nastąpiła w roku 1971, a kanonizacji dokonał Jan Paweł II jedenaście lat później.